Της Νεφέλης Κατσιγιαννάκη,
Ξυπνάς πρωί πρωί, πριν καν ξημερώσει. Πρέπει να τρέξεις να προετοιμάσεις τα δυο μικρά σου παιδιά για το σχολείο, να προλάβεις να τα αφήσεις σε μια ηλικιωμένη γειτόνισσα και να ξεκινήσεις το μακρύ commuting από μια κωμόπολη προς το κέντρο του Παρισιού, όπου δουλεύεις αρχικαμαριέρα σε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο. Μόνο που η απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, λόγω των κινητοποιήσεων των εργαζόμενων, έχει παραλύσει όλο το Παρίσι και η άφιξη στη δουλειά σου από απλή ρουτίνα καθίσταται καθημερινός άθλος. Κάθε μέρα οι ίδιες δυσκολίες σε επανάληψη, μόνο που κάθε μέρα είσαι ολοένα και περισσότερο κουρασμένη και εξουθενωμένη. Εσύ θα τα κατάφερνες;
Ο Ερίκ Γκραβέλ κατασκευάζει μια ταινία-καθρέφτη της σύγχρονης ζωής μιας χωρισμένης, εργαζόμενης μητέρας. Η κοινωνική του ματιά ρίχνει φως στα προβλήματα, τις έγνοιες, τα άγχη, αλλά και τις επιθυμίες που έχει η μέση μητέρα, η οποία τα βγάζει ίσα-ίσα, για να καταφέρει να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί στα παιδιά της. Οι προσωπικές και εργασιακές συνθήκες ζωής της Ζουλί κλείνουν το μάτι στον πολιτικό κινηματογράφο, που λάνσαρε με επιτυχία ο Ken Loach με τις ταινίες I, Daniel Blake και Sorry We Missed You. Έναν κινηματογράφο που κατάφερε με κοινωνικό ρεαλισμό να στρέψει τον φακό του προς τον απλό, εργαζόμενο πληθυσμό των δυτικών κοινωνιών, ο οποίος πολλές φορές απουσιάζει από τις φαντασμαγορικές κινηματογραφικές αφηγήσεις ή αναπαρίσταται με έναν στερεοτυπικό και υποτιμητικό τρόπο.
Μέσα σε αυτή τη δύσκολη εργασιακή καθημερινότητα, η Ζουλί προσπαθεί ταυτόχρονα να ξεφύγει από τη μοίρα της καμαριέρας και να βρει μια θέση εργασίας πάνω στον τομέα που έχει σπουδάσει και έχει εργαστεί επιτυχώς στο παρελθόν, στα οικονομικά και το marketing. Μια συνέντευξη για εργασία θα τύχει να λάβει χώρα τη χειρότερη δυνατή μέρα, με αποτέλεσμα η Ζουλί να αναγκαστεί να ριψοκινδυνεύσει, τόσο τις συναδέλφισσές της όσο και την ίδια της τη δουλειά, για να καταφέρει να παραβρεθεί.
Αυτή η πτυχή της ζωής της αναδεικνύει τη δυσκολία πολλών εργαζόμενων σήμερα να βρουν μια θέση εργασίας στο αντικείμενο που έχουν σπουδάσει, εξαναγκαζόμενοι να εργαστούν σε τελείως διαφορετικό κλάδο –συνήθως αυτόν της παροχής υπηρεσιών– υπό δυσμενέστερες εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες. Η Ζουλί, λοιπόν, παρόλο που κατέχει προπτυχιακό και μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, αποτελεί μέρος τής ολοένα και αυξανόμενης μερίδας των εργαζομένων που συνειδητοποιεί πως ο κόπος και τα χρήματα όλων αυτών των χρόνων δεν έχουν αντίκρισμα σε μια αντίστοιχη, αξιοπρεπή και δίκαιη θέση εργασίας.
Ο Γκραβέλ, σε όλο το μήκος της ταινίας, καταφέρνει να δημιουργήσει και σε εμάς τους θεατές την ιλιγγιώδη αγωνία που βιώνει η πρωταγωνίστρια, μέσα από τον τρόπο που κόβει τα πλάνα και από την ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Με την ευφυή σκηνοθεσία του, χτίζει ένα κοινωνικό θρίλερ, το οποίο, αν και σε πλοκή αναπαριστά με ρεαλισμό και χωρίς υπερβολές την «τρέλα» της καθημερινότητας, αποτελεί ταυτόχρονα ένα κινηματογραφικό κατασκεύασμα, τόσο προσεγμένο και λεπτομερώς δουλεμένο, που ξεφεύγει από το κινηματογραφικό στιλ του ωμού ρεαλισμού.
Αν, επομένως, ψάχνεις να δεις μια ταινία που αποτελεί αναμφισβήτητα μέρος του πολιτικού σινεμά, χωρίς, όμως, να προσπαθεί να νουθετήσει και να εμπεριέχει ένα διδακτικό μήνυμα σαν παιδικό παραμύθι, τότε ίσως βρήκες την επόμενη ταινία που θα απολαύσεις. Σίγουρα μετά από αυτήν, θα μπεις σε σκέψεις σχετικά με τις σύγχρονες δυσκολίες που βιώνει ένας μέσος εργαζόμενος των ανεπτυγμένων κρατών, όμως η γλυκόπικρη γεύση που θα σου αφήσει στο τέλος θα σε γεμίσει με αισιοδοξία και θα αναλογιστείς πως όποιος επιμένει στα όνειρα και τους στόχους του, εν τέλει, όντως νικά.
