Του Θάνου Κουλουβάκη,
Ξεκίνησα να βλέπω το The end of the fun***in world σε μία περίοδο που ήμουν αρκετά μπερδεμένος και απασχολούσαν το μυαλό μου διάφορα υπαρξιακά ερωτήματα. Θεώρησα ότι είναι μία ευχάριστη σκοτεινή κωμωδία και είχα ακούσει καλά λόγια για τη συγκεκριμένη σειρά, χωρίς, όμως, να μου έχουν πει εκτεταμένα περί τίνος πρόκειται. Οπότε σκέφτηκα ότι ήταν μία καλή ευκαιρία –εν μέσω της τότε εξεταστικής– να ξεκινήσω να την παρακολουθώ, μιας και τα εικοσάλεπτα επεισόδιά της θα βοηθούσαν ως ένα διάλειμμα από το διάβασμα – ή από το διάλειμμα.
Βάζω πρώτο επεισόδιο. Ένας έφηβος δεκαεπτά χρονών, που όπως βλέπουμε, λειτουργεί κάπως ιδιόρρυθμα -ίσως και παραπάνω απ’ όσο θα περίμενε κανείς- και μία έφηβη επίσης δεκαεπτά χρονών, που άλλαξε σχολικό περιβάλλον και προσπαθεί -ή και όχι- να ενταχθεί. James και Alyssa, λοιπόν· για να γνωρίσετε τους πρωταγωνιστές μας. Οι ηθοποιοί Alex Lawther και Jessica Barden αντίστοιχα, που ενσαρκώνουν τους δύο αυτούς ήρωες, ανταπεξέρχονται με μια συναισθηματική πληρότητα στην αβεβαιότητα και συνάμα την τόλμη της εφηβικής ηλικίας. Αρχικά, περίμενα να εξελιχθεί μία ιστορία σαν αυτή του The art of getting by, που προσωπικά αγάπησα· ίσως με λίγο περισσότερο drama και dark humor. Αλλά όχι. Το The end of the fun***in world ήρθε για να φέρει ανατροπή στην προβλεψιμότητα των ταινιών και σειρών με αντίστοιχη θεματολογία.
Τώρα θα μπορούσα απλώς να κάνω μία περίληψη της σειράς και να αφήσουμε τα πράγματα κάπως έτσι. Κι αν κάποιος ή κάποια ψηνόταν να το δει, κακό του κεφαλιού του. Αλλά δε θα συμβεί αυτό. Έβλεπα, λοιπόν, τα επεισόδια και η «νταρκίλα» γινόταν ολοένα και πιο αισθητή. Όχι τόσο γιατί παρακολουθούσα δύο εφήβους να το σκάνε (τέλος τα spoilers), αλλά γιατί η σχέση που δημιουργούσαν μεταξύ τους είχε πολύ ιδιαίτερα στοιχεία και ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω πως ταυτίζομαι τόσο με τον έναν όσο και με τον άλλο.
Κι αυτή η αίσθηση ότι ζεις μαζί τους τα τραγικά και παράδοξα γεγονότα που τους συμβαίνουν μέσα σε ένα πλαίσιο συντροφικότητας και ανακάλυψης του εαυτού, εμένα προσωπικά με έκανε αφενός να κολλήσω με τη συγκεκριμένη σειρά και αφετέρου να αγανακτήσω πολλές φορές με τον αναθεματισμένο ρεαλισμό της, που μου μαύριζε την ψυχή.
Το τέλος του κόσμου εδώ έρχεται σε κάθε σκηνή που ξέρεις ότι κάτι δε θα πάει καλά ή που ξέρεις ότι κάτι θα πάει. Και οι προοικονομίες είναι μπόλικες, αν θέλεις βέβαια να μπεις στη διαδικασία να τις αναγνωρίσεις. Εμένα αυτό το στοιχείο πάντως με ενθουσίασε· όπως, επίσης, με ενθουσίασε το γεγονός ότι ορισμένες λακωνικές συζητήσεις των πρωταγωνιστών με έκαναν να αισθάνομαι λίγο καλύτερα με τη ματαιότητα της ύπαρξης.
Αν δε σε έπεισα να δεις τη σειρά, it’s okay. Εν τέλει, ίσως να μη θέλεις να δεις το τέλος αυτού του κόσμου ή του κόσμου των εφηβικών σου ονείρων. Ίσως δε μπορούμε να δεχτούμε ότι την ανεμελιά συχνά τη διαδέχεται η συνειδητοποίηση. Κι εγώ αν είχα την ευκαιρία να μην την ξεκινήσω, ίσως να μην το έκανα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- The End of the F***ing World, netfli.com, διαθέσιμο εδώ.
- THE END OF THE F…ING WORLD, rottentomatoes.com, διαθέσιμο εδώ.
