Της Μαρίας Κελεπούρη,
Σώματα πλασμένα από αναμνήσεις, παραδομένα στα πάθη και τη νοσταλγία της μνήμης τους, ανασταίνονται τώρα από τη νεκρική θαλπωρή τους, αναζητώντας λυτρωτικές τελετές. Άλλοτε συνομιλούν με τον εαυτό τους κι άλλοτε με το κοινωνικό υποσυνείδητο. Στη συλλογή Σώματα Λυγρά του Δημήτρη Λέντζου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μετρονόμος, τα ποιήματα ακολουθούν το συναίσθημα και υπαγορεύονται από την ωριμότητα.
Ο Δημήτρης Λέντζος κατάγεται από τις Μηλιές της Αρχαίας Ολυμπίας. Έχει ασχοληθεί εξίσου με την ποίηση, τη στιχουργική και τη θεατρική συγγραφή. Πήρε το βάπτισμα του ποιητικού πυρός με την έκδοση της Θείας Λειτουργίας της Ηλιανής –πρώτης του ποιητικής συλλογής– το 1986, ενώ οι καρποί της συγγραφικής του ενασχόλησης εμφανίζονται άλλοτε με ποιητική κι άλλοτε με πεζογραφική μορφή. Έχει συμμετάσχει στιχουργικά σε δεκαεπτά κύκλους τραγουδιών, ανάμεσα στους οποίους ο Έρωτας Αρχάγγελος και το Μεθυσμένο άλογο, το οποίο σηματοδότησε την εμφάνισή του στη δισκογραφία. Εκτός από τις συνεργασίες του με σπουδαίους Έλληνες ερμηνευτές, το 2012 παρουσιάστηκε στη θεατρική σκηνή το έργο του «Η μεγάλη διαδήλωση του ενός», το οποίο διαδέχθηκαν κι άλλες παραστάσεις με σενάριο της υπογραφής του.
Η παρούσα ποιητική συλλογή κινείται ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, δύο στοιχεία που βρίσκονται στους αντίποδες, συγκροτούν, όμως, από κοινού την προσωπική μας υπόσταση που παλεύει να σταθεί ανάμεσα σε ένα σμήνος κοινωνικών αντιθέσεων. Το ποιητικό υποκείμενο, ευρισκόμενο σε σύγχρονους ή ουτοπικούς τόπους και χρόνους, αποκυήματα μιας νοσταλγικής λαχτάρας, κουβαλά το άλγος της ψυχής του, δίχως αυτό να παραπέμπει σε συναισθηματική φθορά, αντιθέτως δείχνει να έχει επίγνωση των παρελθοντικών του επιλογών και των συνεπειών τους στην πορεία του. Όσο κι αν προσπαθεί να κατευνάσει την οδύνη, νικάται από τις θύμησες ή τις προσδοκίες. Και η σύγκρουση αυτή αποβαίνει συναισθηματικά ολέθρια.
Η ζωή ως χρόνος προσφερόμενων και κεκτημένων εμπειριών φαίνεται να προσωποποιείται σε αντικείμενα, τραγούδια και συνήθειες που γίνονται αναμνήσεις. Προσδοκίες που όταν αποχωρίζονται το προσωπείο τους, μεταμορφώνονται σε πλάνες και, τελικά, σε ματαίωση των υποσχέσεων ή αποκάλυψη των ψευδαισθήσεων. Κι αυτή η συνειδητοποίηση συχνά φέρει την ευθύνη της ανύψωσης των παθών σε προσωπική λύτρωση. Το ποιητικό ον ατενίζει το άπειρο με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια και από τις χαραμάδες του κοιτάζει το εφήμερο, για να εκτιμήσει το πεπερασμένο.
Οι θυσίες που χάραξαν το σώμα του αναζητούν την κοινωνική τους ανταπόδοση, αλλά στη θέση τους βρίσκουν μια υπόκρυφη ορμή που προετοιμάζεται κι άλλες φορές γίνεται βία. Κι όλα αυτά, σκεπασμένα από το πέπλο της θρησκευτικότητας που ενορχηστρώνεται υποσυνείδητα από μια υπαινικτική μουσική τελετουργία. Μια ιεροτελεστία της ύπαρξης και του πνεύματος, που αποπνέει μια αισθαντική διάθεση για απολογισμό.
Ο στίχος, κατά κύριο λόγο, ελεύθερος, μα σε λίγες περιπτώσεις ομοιοκατάληκτος σαν να θέλει να εκμεταλλευτεί τη ρομαντικότητα των παραδοσιακών ποιητών. Ποιήματα ποιητικής ως το πρόσωπο της αυτογνωσίας ή ως τελευταία προειδοποίηση για τον ρομαντισμό που αρνιόμαστε από υποτιθέμενη ντροπή, η οποία, ωστόσο, στη θέα των αμαρτιών κρύβεται γρήγορα στο καβούκι της, επιτρέποντάς μας την εφήμερη χαρά και επιμένοντας να επιδιώκουμε το χρησιμοθηρικό.
Κάθε σκέψη βρίσκει την ανάμνησή της ως την επιβεβαίωση μιας μοιρολατρικής πεποίθησης, που, όμως, απαιτεί ωριμότητα για να πραγματωθεί. Τα ποιήματα του Δημήτρη Λέντζου φαίνεται να άγουν τα «ἄλγεα λυγρά» του Ομήρου (Ιλιάδα, Ω, 742-3) σε ένα ταξίδι με συντροφιά τον εσώτερο εαυτό ή με προορισμό τον ίδιο.
