Του Ανδρέα Βλάχου,
Ο Γέρος, μια χρήσιμη νέα σειρά δράσης-δράμα πολιτικής ίντριγκας που βασίζεται στο μυθιστόρημα του 2017 του Thomas Perry, φτάνει στο σημείο του τίτλου. Ο Jeff Bridges υποδύεται τον γέρο, ο οποίος είναι κάπου μεταξύ 60 και 70 ετών, ζει μόνος με τα δύο μεγάλα σκυλιά του και δείχνει να μπορεί να ξεγελάσει μια ομάδα πρακτόρων του FBI και να τσακωθεί με τους μισούς της ηλικίας του.
Η περιορισμένη σειρά επτά μερών, που αναπτύχθηκε από τους Jonathan E. Steinberg και Robert Levine, είναι μια —καλύτερη από ό,τι θα έπρεπε— πλεξούδα ανδρικών φαντασιώσεων: υπερδραστηριότητα σε προχωρημένη ηλικία, ικανότητα προστασίας των αγαπημένων προσώπων από δυνάμεις μεγαλύτερες από αυτές που έχει ο καθένας. Καταλαβαίνετε ότι οι ανώτερες δεξιότητες μάχης εφαρμόζονται δίκαια, αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθος και ότι έχουν τελικά δίκιο. Μου άρεσαν κυρίως τα τέσσερα επεισόδια που διατέθηκαν για αναθεώρηση, παρά κάποιες παρατεταμένες, συγκλονιστικές σκηνές μάχης, οι οποίες, παρότι ήταν καλά προσομοιωμένες, κατέληγαν εξαντλητικές. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας της σειράς οφείλεται στον Bridges, ο οποίος αγκυροβολεί έναν ξεχαρβαλωμένο χαρακτήρα, εμφανώς χτυπημένο από το παρελθόν, αλλά ικανό να αλλάξει σχήμα στο παρόν.
Πολλές από τις πρώτες σκηνές —όταν ο Dan Chase του Bridges είναι ακόμη μόνος και ανενόχλητος— είναι μεγάλες, σχεδόν χωρίς λόγια. Η σχεδίαση του βουκολικού ήχου δίνει έμφαση στο ρολόι που χτυπάει, τους ανέμους, την κοπιαστική αναπνοή του και βασίζεται στον σταθερό νατουραλισμό του Bridges. Ο διάλογος φτάνει με τη μορφή ανήσυχων τηλεφωνημάτων από την κόρη του, της οποίας η τοποθεσία και η εμφάνιση παραμένουν μυστήριο και τα φασματικά όνειρα της αείμνηστης συζύγου του Abbey (Hiam Abbass, του Succession — και πάλι εγκληματικά υποχρησιμοποιημένη), η οποία πέθανε χρόνια νωρίτερα από εκφυλιστική ασθένεια.
Τα πράγματα παίρνουν μια στροφή περίπου στο ένα τέταρτο της διαδρομής μέχρι το πρώτο επεισόδιο (όπως πολλές μεγάλες σειρές αυτές τις μέρες, τρία από τα τέσσερα επεισόδια προεπισκόπησης εκτείνονται σε μια ώρα), όταν ένας εισβολέας εκτοπίζει την αίσθηση της ανωνυμίας του. Ο Chase ξεφεύγει από μια ομάδα του FBI, με επικεφαλής έναν συνάδελφο, πεισματάρη γέρο, τον Harold Harper (John Lithgow) και τον αδιάκριτο σύνδεσμο της CIA, Raymond Waters (E. J. Bonilla). Ο τελευταίος αρχίζει να τραβάει παλιά νήματα μιας σκοτεινής ιστορίας που φαίνεται, ταυτόχρονα, περίπλοκη και ρηχή.
Για να αναφέρω τον Harper σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχουν «πράγματα θαμμένα στο έδαφος για 30 χρόνια» που δεν θέλει να δουν το φως της δημοσιότητας. Μεταξύ αυτών: το παρελθόν του Chase ως πρώην πράκτορα της CIA κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν (δυστυχώς, απεικονίζεται εδώ, όπως συμβαίνει συχνά, ως ένα αίνιγμα από το οποίο οι ξένοι αναδύονται ως ήρωες ή άγρυπνοι ή και τα δύο), η σχέση της Harper με τον Chase και οι σχέσεις τους με έναν εκδικητικό Αφγανό πολέμαρχο. Στη διαδικασία της μακροχρόνιας εκδίκησής του, ο Chase νοικιάζει ένα δωμάτιο από τη Zoe (Amy Brenneman), μια μοναχική μεσήλικη διαζευγμένη που αντλεί λίγη τρυφερότητα από τον δραπέτη και λέει την ιστορία του γέρου με μια ρομαντική σπίθα.
Οι αποκαλύψεις είναι ρυθμικές και η αφαίρεση των χαρακτήρων συχνά δηλώνεται φαλακρά. Παρότι τίποτα δεν είναι πολύ περίεργο, είναι αρκετά ικανό για να είναι συναρπαστικό, ειδικά όταν εκπαιδεύεται στην εναλλαγή του Bridges μεταξύ των τρόπων μάχης, πτήσης και αποχώρησης. Τα πειστικά σωματικά ακροβατικά του Chase είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτα, δεδομένου ότι ο Bridges, ο οποίος είναι 72 ετών, λίγο έλλειψε να πεθάνει κατά τη διάρκεια της παραγωγής αυτής της σειράς, λόγω ενός συνδυασμού COVID-19 και λεμφώματος, που τον οδήγησε στο νοσοκομείο για έξι εβδομάδες και, όπως είπε στους Το Hollywood Reporter τον άφησε ανίκανο να σταθεί για περισσότερα από 45 δευτερόλεπτα κάθε φορά.
Ο Bridges και το ξεχωριστό καστ είναι αυτά που ταιριάζουν περισσότερο με το σενάριο του Steinberg και του Levine. Ήταν πραγματικά ανατριχιαστική η σκηνή στην οποία ο νεαρός Chase, τον οποίο υποδύεται ο Bill Heck, κάνοντας μία αναδρομή στον πόλεμο του Αφγανιστάν, λέει την εξής φράση: «Σε έναν πόλεμο όπου γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πεις τους καλούς και τους κακούς…». Ο Lithgow μπορεί να παίξει το ρόλο ενός ηλικιωμένου γραφειοκράτη με ένα ντουλάπι Κίνας γεμάτο βρώμικα μυστικά στον ύπνο του. Η Alia Shawkat, με αιχμηρά μάτια που σφίγγουν από ανεξιχνίαστη συγκίνηση, κρατά την οθόνη ως Angela Adams, προστατευόμενη του FBI του Harper, της οποίας τα κίνητρα είναι δύσκολο να αναλυθούν. Μακάρι να υπήρχε διπλάσιος χρόνος οθόνης για τον παλαιστίνιο ηθοποιό Leem Lubany ως νεαρού Abbey Chase, ένα μαγνητικό μείγμα σκληρότητας, συμπόνιας και αυστηρής κρίσης σε λίγες μόνο σκηνές.
Ωστόσο, επειδή πρόκειται για τον Γέροντα, υπάρχει ελάχιστος χώρος για τις γυναίκες σε μια πλοκή που καταλήγει σε δύο παλιούς εχθρούς που κυκλώνουν ο ένας τον άλλον σε μια πιθανή τελική αντιπαράθεση ή προσέγγιση. Η Harper ισχυρίζεται στο τρίτο επεισόδιο ότι το παιχνίδι τους «δεν έχει κανόνες. Οι γρίφοι του δεν έχουν λύσεις, απλώς οδηγούν σε άλλους γρίφους. Αυτό είναι που κάνει αυτό το παιχνίδι τόσο ενδιαφέρον». Αλλά οι γρίφοι δεν είναι τόσο περίπλοκοι, το jig δεν είναι τόσο παράνομο. Το The Old Man δεν παραβιάζει κανέναν άλλον κανόνα του είδους δράσης, εκτός από έναν ήρωα μιας απίθανης ηλικίας, αλλά παίζει με αυτούς αρκετά ευσυνείδητα, ώστε περιστασιακά να είναι συναρπαστικό, συχνά ενδιαφέρον και ποτέ λιγότερο από το να παρακολουθείται ευχάριστα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- “The Old Man”(2022-), imbd.com, διαθέσιμο εδώ
