Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η υπόθεση των 38 του Έβρου έληξε με τον τρόπο που ανέμεναν οι νουνεχείς και ψύχραιμοι παρατηρητές της. Όσοι δηλαδή, δεν έχουν ιδεοληψίες και δεν διακατέχονται από άγχος κατάθεσης προοδευτικών διαπιστευτηρίων στους αυτόκλητους ιεροεξεταστές. Η ΜΚΟ, που από την αρχή ανέδειξε το ζήτημα, συκοφαντώντας τη χώρα μας και ζητώντας της ουσιαστικά να παραβιάσει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία παραδέχεται ότι η νησίδα στην οποία βρίσκονταν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ήταν ελληνική. Σαν να πρόκειται για μια απλή μικροπαρεξήγηση, έριξε το φταίξιμο του λάθους της στα νερά του ποταμού που την μπέρδεψαν σε βαθμό που να προσπαθεί ακόμα και να σύρει τη χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου…
Ταυτόχρονα, δηλώνει επίσης ότι ουδεμία σχέση έχει με τον Έλληνα δημοσιογράφο του Der Spiegel, ο οποίος εισήλθε στη δομή φιλοξενίας ως μεταφραστής της για να κάνει τελικά το ρεπορτάζ που χρησιμοποίησε το γερμανικό περιοδικό για έναν ακόμη ανθελληνικό λιβελο. Μια καθόλα ψεύτικη είδηση λοιπόν, η ποια διακινήθηκε από μια ΜΚΟ με αντικείμενο το μεταναστευτικό κι ένα δημοσιογράφο που παράνομησε για να συκοφαντήσει τη χώρα του στον ύψιστο βαθμό χυδαιότητας.
Το ψέμα μπορεί να έχει κοντά ποδάρια λοιπόν, αλλά οι παθογένειες που οδήγησαν σε αυτό έχουν βαθιές ρίζες. Πρώτον, η Ελλάδα έχοντας σηκώσει ήδη ένα τεράστιο βάρος στο ζήτημα του μεταναστευτικού συνεχίζει να γίνεται στόχος διεθνών ΜΜΕ, μέσω fake news που εκπορεύονται είτε από ιδεοληψία είτε από στυγνή εξυπηρέτηση συμφερόντων. Αυτό λέει πολλά για την πολιτισμική κατρακύλα της Δύσης, αλλά επιβάλλεται επιτέλους να υπάρξει μια οργανωμένη αντιμετώπιση του φαινομένου εκ μέρους της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος και λοιπών φορέων που έχουν τη δυνατότητα παρέμβασης. Δεύτερον, η Τουρκία εξακολουθεί να μας απειλεί με μια επανάληψη των γεγονότων του Μαρτίου του 2020, όταν κι έλαβε χώρα η υβριδική επίθεση με χιλιάδες πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες να προσπαθούν βιαίως να εισέλθουν στη χώρα μας από τα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου. Τρίτον, η ασυδοσία των ΜΚΟ εξελίσσεται σε ευθεία επίθεση κατά των εθνικών συμφερόντων. Λειτουργώντας ως πέμπτη φάλαγγα, υπονομεύουν την ασφάλεια της χώρας. Η θρασύτατη δήθεν συγγνώμη δεν προήλθε από ειλικρινή συνειδητοποίηση του λάθους, αλλά επειδή η αποκάλυψη της παράνομης εισόδου του δημοσιογράφου σαν συνεργάτη της θέτει σε κίνδυνο τη μαρμίτα… Πρέπει επιτέλους να μπει μια τάξη σε αυτό το αίσχος των ΜΚΟ και είναι ευθύνη της κυβέρνησης να το πράξει άμεσα.
Τέταρτον, το μικροκομματικό συμφέρον υπερισχύει και πάλι έναντι του εθνικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να υιοθετήσει το σύνολο των συκοφαντούν εις βάρος της Ελλάδας. Η ιδεοληψία, η ανευθυνότητα και ο καιροσκοπισμός είναι στη φύση του και δεν πρόκειται να εκλείψουν. Φέρει τεράστια ευθύνη για τη δυσχερή θέση στην οποία περιήλθε η χώρα, όταν άνοιξε τα σύνορα το 2015. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας κινούνταν στη λογική «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», η Τασία χαιρόταν που λιάζονταν στην πλατεία οι μετανάστες και ο Καμμένος απειλούσε να τους στείλει στην Ευρώπη, αν οι δανειστές μας δεν δέχονταν να μας διαγραφούν το μεγαλύτερο μέρος τους χρέους, το υπόλοιπο να το πληρώναμε όταν θέλαμε και από πάνω να μας έδιναν και μερικά δισεκατομμύρια ακόμη. Πέμπτον, παραμένει παρούσα η παρακμιακή δήθεν προοδευτική και δήθεν ελίτ της χώρας που είναι πίστη στις αρχές του Βαλκάνιου «φιλελεφτισμού», καταπίνει ο,τι σερβίρει ο διεθνής Τύπος και θρηνεί για δήθεν ελληνικές βαρβαρότητες, προκειμένου να ικανοποιήσει το ανθελληνικό της μένος και να απαλύνει τον πόνο της που γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Απαιτείται εγρήγορση, ομοψυχία κι εθνικό σχέδιο από όσες τουλάχιστον δυνάμεις αντιλαμβάνονται ότι για να συνεχίσουμε να μαλώνουμε για τα επιμέρους, πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουμε τα βασικά. Και βασικότερο από την ασφάλεια της Πατρίδας δεν υπάρχει…
