Της Βάλιας Σέρφα,
Σε έναν κόσμο όπου γίνονται προσπάθειες για την καταστολή κάθε μορφής βίας, μήπως τελικά εμείς μεγαλώνουμε τα θύματα, εμείς και τους θύτες; Η Ελλάδα, παρόλο που ανήκει στις χώρες του κόσμου όπου είναι παράνομη η βία έναντι των παιδιών, η πλειοψηφία των γονιών για να συμμορφώσουν τα παιδιά τους εξακολουθούν να την χρησιμοποιούν. «Αν συνεχίσεις, θα φας ξύλο», «Αν έρθω εκεί, θα δεις τι θα γίνει» και διάφορες άλλες τέτοιες εκφράσεις εκφοβισμού, που είμαι σίγουρη ότι και εσείς έχετε ακούσει πολλάκις, ακούγονται από τους γονείς με σκοπό να επιβάλλουν την τάξη. Αντί αυτών, ο διάλογος είναι η αποτελεσματικότερη λύση.
Όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας ανταποκρίνονται πολύ πιο εύκολα στο θετικό άκουσμα μιας πρότασης παρά στην απειλή. Οι γονείς που ασκούν βία οποιουδήποτε είδους μεγαλώνουν φοβισμένους ενήλικες, με παραβατικές συμπεριφορές, αντικοινωνικές εκδηλώσεις καιψυχολογικά τραύματα, ενώ δίνουν στα παιδιά την λαθεμένη εντύπωση πως η βία είναι η ορθή μέθοδος για την επίλυση των προβλημάτων.
Αντιλαμβάνομαι πως οι σύγχρονες συνθήκες ζωής είναι ιδιαίτερα δύσκολες· υποχρεώσεις που τρέχουν, οικονομική κρίση, επαγγελματική αστάθεια, πανδημία. Όλα αυτά συλλήβδην, δύσκολα στη διαχείρισή τους, δημιουργούν εκνευρισμό. Τίποτα, ωστόσο, δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη βία εναντίον οποιουδήποτε. Είμαστε υπεύθυνοι για τα παιδιά μέχρι την ενηλικίωσή τους. Υπεύθυνοι για την προστασία και τη φροντίδα τους. Δεν είναι ιδιοκτησία μας, όμως, και κανένας δεν μας δίνει το δικαίωμα να τα χτυπάμε.
Η οικογένεια χτίζει χαρακτήρες και διαμορφώνει προσωπικότητες. Αν οι γονείς χτυπούν το παιδί, αύριο το παιδί θα χτυπήσει τον συμμαθητή του και το άτομο που συζεί του και αργότερα το δικό του το παιδί. Ίσως σκεφτείτε πως αυτή η ακολουθία παρά είναι υπερβολική. Κι όμως, οι άνθρωποι είμαστε μιμητικά όντα και ό,τι προσλαμβάνουσες έχουμε από το σπίτι μας τις καθρεφτίζουμε στον εαυτό μας, γιατί νομίζουμε ότι αυτές είναι οι ορθές.
Σκεπτόμενη αυτό το θέμα τώρα, μου έρχονται στο νου πολλές φορές που στον δρόμο έχω συναντήσει τέτοια περιστατικά και δεν έχω αντιδράσει. Εκείνη τη στιγμή, όμως, περνούσαν γρήγορα από το μυαλό μου ένα σωρό σκέψεις: «Πού πας να μπλέξεις;» «Θα γίνεις θέαμα». Μερικές φορές νομίζουμε πως είμαστε πολύ λίγοι και μικροί για να αλλάξουμε τον κόσμο. Δεν είναι έτσι. Εμείς θα γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο.
Γιατί είμαστε ένα λιθαράκι από αυτόν και αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Την επόμενη φορά, που θα αντικρίσετε στον δρόμο ένα παρόμοιο περιστατικό, βρείτε το θάρρος, που δεν βρήκα εγώ και σπάστε τη σιωπή σας. Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή. Και όσο κλείνουμε τα μάτια σε αυτά τα περιστατικά, άλλο τόσο θα συνεχίζουν να συμβαίνουν.
