Της Κατερίνας Κωνσταντοπούλου,
«Κοίτα τι γίνεται στο κόσμο. Κάθε μέρα προκύπτει κάτι συναρπαστικό ή εξοργιστικό για το οποίο μπορείς να γράψεις. Με όλα αυτά που συμβαίνουν, πώς θα μπορούσα εγώ να σταματήσω;»
-Gwendolyn Brooks, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια
Κι όμως, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ο άνθρωπος είναι ικανός να πλάσει δικούς του κόσμους. Μακρινούς, εξωπραγματικούς, παράξενους, όμορφους κόσμους. Τις νύχτες να πιάνει στα χέρια του το μολύβι, να αποδρά από την ανιαρή πραγματικότητα και να εισέρχεται σε αυτούς τους κόσμους. Να ζει μέσα τους μέχρι το άλλο πρωί, μέχρι να σχηματίσει το μαγικό του μολύβι την τελευταία τελεία. Κι έπειτα, να επιστρέφει στον δικό μας, πεζό κόσμο, λίγο πιο πλούσιος, λίγο πιο ευτυχισμένος ή λίγο πιο δυστυχισμένος. Σίγουρα, πάντως, αλλαγμένος. Γιατί δεν υπάρχει ανθρώπινη ψυχή που να μην την αγγίζει το ελιξίριο της συγγραφής.
«Γράφω για να ανακαλύψω τι γνωρίζω» σημείωσε η Αμερικανίδα συγγραφέας Flannery O’Connor. Γράφω για να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τη ζωή και τον κόσμο, τον τρόπο με τον οποίο βιώνω τον πόνο, την ευτυχία, τη λαχτάρα των άλλων ανθρώπων. Κατανοώ τον τρόπο με τον οποίο σκέπτομαι και υπάρχω. Συνειδητοποιώ πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν τα όνειρά μου. Ταξιδεύω στα δαιδαλώδη μονοπάτια της φαντασίας μου και ξεφεύγω από όλες τις φυλακές και τα σκοτάδια μου. Ελευθερώνομαι. Δεν φοβάμαι τίποτα, ούτε τον θάνατο ούτε τη δυστυχία.
Γιατί στον δικό μου κόσμο μπορώ πάντα να αλλάξω τον ρου της ιστορίας. Μπορώ πάντα να ξεκινήσω την ιστορία από την αρχή. Στον δικό μου κόσμο υπάρχουν έλεος, συμπόνοια, ανθρωπιά. Ένα ξέφωτο μέσα στην απηνή, ανηλεή πραγματικότητα. «Αυτό που με αναγκάζει να γράφω είναι ο φόβος μην τρελαθώ», έλεγε ο Georges Bataille. Στο δικό μου κόσμο μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω και να δω ό,τι λαχταρούν τα μάτια μου. Να μαγευτώ από τόπους που ποτέ δεν θα αντικρίσω. Μπορώ να δοκιμάσω τον εαυτό μου. Να δω πώς αντιδρά, όταν η ζωή γίνεται επικίνδυνη.
Γράφω γιατί μόνο έτσι υπάρχω, μόνο έτσι ανασαίνω. Μόνο έτσι ικανοποιώ τη δίψα της ψυχής μου. Γράφω γιατί αρέσκομαι να πιστεύω πως έτσι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Πιστεύω στην επανάσταση της πένας. Στην επανάσταση της λέξης. Πιστεύω πως ένα ποίημα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αν μπορεί να αλλάξει, να θεραπεύσει, να απαλύνει, να ομορφύνει την ανθρώπινη ψυχή, γιατί να μην μπορεί να συντρίψει ό,τι δυσώδες σε αυτόν τον κόσμο; Γράφω για να αλλάξω τον εαυτό μου. Να με εξημερώσω, να με γεμίσω συναισθήματα ώσπου να ξεχειλίσει η ψυχή μου. Στον δικό μου κόσμο, εγώ είμαι η δημιουργός. Ο Παράδεισος και η Κόλαση βρίσκονται στα χέρια μου. Στον δικό μου κόσμο είμαι αθάνατη.
e-nautilia.gr
«Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος» Οδυσσέας Ελύτης, 1911-1996, Ποιητής, Νόμπελ 1979.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Κώστας Ακρίβος, περ. της ΕΝΕΒΕ, τεύχος. 1, 2002
