Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Από τις πρώτες συνεδριάσεις της εξεταστικής επιτροπής για το ζήτημα της παρακολούθησης του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη, έγινε σαφές ότι το βασικό ζητούμενο είναι η εντυπωσιοθηρία. Παζάρια σχετικά με το χρονικό εύρος της υπό διερεύνηση περιόδου, κοκορομαχίες επιπέδου φοιτητικού συνδικαλισμού για τη σύνθεση του προεδρείου, αντιπαραθέσεις αναφορικά με τη λίστα των μαρτύρων, αποχωρήσεις και αλληλοκαταγγελίες. Τι από αυτά προάγει την ουσία της υπόθεσης;
Η ουσία έχει να κάνει, αφενός, με τη νομιμότητα ή μη των υποκλοπών εις βάρος του Ανδρουλάκη και αφετέρου, στην αναζήτηση του βέλτιστου τρόπου λειτουργίας των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, ώστε η ελευθερία κινήσεων και η μυστικότητα που επιτάσσει η προάσπιση και προαγωγή της εθνικής ασφάλειας και των ημετέρων συμφερόντων να μην αποτελούν πρόσχημα για την παράνομη κάμψη της ισχύος και του εύρους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια τόσο σπουδαία και λεπτή αποστολή καλούνται να φέρουν εις πέρας πολιτικοί παράγοντες που βασικά κάνουν πολιτική δημοσκοπήσεων.
Η ΝΔ καίγεται να λήξει άρον – άρον το ζήτημα με μια εξεταστική επιτροπή, η οποία ουδόλως θα επεκτείνεται σε τυχόν πολιτικές ευθύνες. Ζημιά στο προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη υπάρχει από την υπόθεση, έστω και αν είναι προς ώρας μικρή, ενώ έχουμε μπροστά μας έναν ιδιαίτερα δύσκολο χειμώνα για τη μέση ελληνική οικογένεια, η οποία θα κληθεί να πληρώσει αδρά την ευρωπαϊκή ανικανότητα και την κυβερνητική ατολμία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, θεωρεί ως «μάννα εξ ουρανού» την υπόθεση Ανδρουλάκη, δεδομένου ότι πολιτικά και επικοινωνιακά έχει ηττηθεί κατά κράτος τα τελευταία χρόνια. Θεωρεί ότι βρήκε ευκαιρία να παίξει μπάλα στο μόνο γήπεδο το οποίο γνωρίζει καλά, αυτό της τυφλής απολίτικης σύγκρουσης άνευ ορίων. Το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί πάση θυσία να μείνει ψηλά το ζήτημα και να πάει ακόμη ψηλότερα, δεδομένου ότι τα δημοσκοπικά οφέλη μέχρι στιγμής είναι πενιχρά, καθότι ο μέσος Έλληνας, αντί για τις υποκλοπές, παρακολουθεί κυρίως και με τρόμο τον ρυθμό με τον οποίο αδειάζει το πορτοφόλι του. Κ.Κ.Ε., Βαρουφάκης, Βελόπουλος στα γνωστά τους λημέρια, χαμένοι στις ατραπούς της ανέξοδης κι άνευ νοήματος βαβούρας που προκαλούν.
Την ίδια στιγμή, τα παραπολιτικά και τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν, αναλόγως και της πολιτικής ταυτότητας αυτού που τα εκπέμπει: Χρησιμοποιεί ο Μητσοτάκης την Ε.Υ.Π. σαν ένα είδος προσωπικού παρακρατικού βραχίονα; Υπάρχει όντως κάτι ιδιαίτερα σοβαρό και εξόχως υπονομευτικό για τα εθνικά συμφέροντα, στο οποίο προέβη ο Ανδρουλάκης; Παρακολουθούσε ο Τσίπρας τον Πιτσιόρλα, το Κ.Κ.Ε. και λοιπούς παράγοντες; Ερωτήματα που αντί ν’ απαντηθούν θεσμικά στον ελληνικό λαό, μένουν να αιωρούνται, δηλητηριάζοντας τον ήδη βαριά ασθενή δημόσιο βίο της Ελλάδος. Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και τότε δημοσίους διαξιφισμούς των συνταγματολόγων, οι οποίοι, σ’ ένα κρεσέντο αυτοαναφορικότητας, κάνουν πολιτική δια της επιστήμης, λύνουν ακαδημαϊκούς λογαριασμούς μέσω διαδικτύου και ατενίζουν μέσα από τη γυάλα τους την κοινωνία, αναμένοντας την αποθέωση από ανθρώπους που κατά τ’ άλλα σνομπάρουν.
Είναι ολοφάνερο ότι δεν πρόκειται να γίνουμε σοφότεροι από αυτήν την εξεταστική. Ίσως από σπόντα να βγει στο προσκήνιο κάποιο στοιχείο, το οποίο, φυσικά, θα τύχει διαφορετικής κρίσης και ερμηνείας, αναλόγως του πολιτικού πρίσματος που θα εξεταστεί. Η απαξίωση των θεσμών θα ενταθεί και ο σπόρος της καχυποψίας θα βλαστήσει στην ελληνική κοινωνία. Ο ιδρυματισμός των διαφόρων ελίτ θα εμπεδώσει την αντίληψη ότι αδυνατούν να κατανοήσουν τα προβλήματα της χώρας και, επομένως, να ασκήσουν αποτελεσματική ηγεσία. Κατά τ’ άλλα, τα δύσκολα είναι μπροστά…
