Της Ειρήνης Λάττα,
Μια ευχή που ακούμε αρκετά συχνά όταν τελειώνει ο Αύγουστος και τις περισσότερες φορές δεν μας κάνει και τόσο χαρούμενους. Με αυτήν τη φράση, συνειδητοποιούμε πως τελειώνει το καλοκαίρι και η περίοδος αυτή που ζούσαμε ανέμελα και που δεν σκεφτόμασταν όλα όσα μας βαραίνουν τον χειμώνα. Κάναμε τη συνηθισμένη ανασκόπησή μας και παρατηρήσαμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας. Κοιτάξαμε πίσω μας και είδαμε πόσο έχει διαφοροποιηθεί ο τρόπος σκέψης μας, αλλά και πόσο έχει αλλάξει η ζωή μας, πόσα έχουμε κερδίσει και πόσα έχουμε χάσει ή αφήσει να φύγουν από αυτή.
Μάλιστα, σκεφτήκαμε και τι θέλουμε να αλλάξει από εδώ και πέρα, πώς θέλουμε να είμαστε, μιας και το καλοκαίρι ερχόμαστε λίγο πιο κοντά σε αυτό. Κάθε καλοκαίρι, καταφέρνουμε και καθαρίζουμε το μυαλό μας από όλα τα περιττά, με τα οποία το γεμίζουμε όλον τον χειμώνα, πολλές φορές ενοχοποιώντας τον εαυτό μας για πολλά από αυτά χωρίς να υπάρχει λόγος. Ακόμα, γνωρίζουμε νέα μέρη και νέους ανθρώπους, με όρεξη για ζωή, που μας εμπνέουν και μας καλλιεργούν την ελπίδα για την ύπαρξη ενός πολύ όμορφου κόσμου, μέσα σε αυτόν που ήδη ζούμε και σε πολλές στιγμές μάς καταρρακώνει και μας κάνει να νομίζουμε πως δεν υπάρχει κάτι βαθύτερο.
Έχουμε συνηθίσει να αναλώνουμε καθημερινά τον εαυτό μας σε λόγια, σχόλια και κουτσομπολιά άλλων ανθρώπων και ξεχνάμε πως όλα αυτά δεν καθορίζουν ούτε στο ελάχιστο ούτε το τι είμαστε ούτε το πώς πρέπει να νιώθουμε. Το καλοκαίρι είναι όλα πιο απλά, έτσι όπως πρέπει να είναι και τις υπόλοιπες μέρες. Να μπορούμε, δηλαδή, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και να βρίσκουμε μέσα μας την ηρεμία και την ισορροπία, αλλά ταυτόχρονα να μην χάνουμε και τον προσανατολισμό μας, ξεχνώντας ποιοι είμαστε.
Είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστούμε ξανά στον τόπο κατοικίας μας, μόλις τελειώσει η καλοκαιρινή σεζόν, παρόλο που ξέρουμε πόσο μας έχει λείψει, γιατί μέσα μας ζει ο φόβος όλων εκείνων των αρνητικών συναισθημάτων που έχουμε βιώσει και, όπως είναι φυσικό, δεν επιθυμούμε να ξαναζήσουμε.
Στο χέρι μας, όμως, είναι να διαφυλάξουμε όλα τα όμορφα αισθήματα που βιώσαμε και να έχουμε διαρκώς το καλοκαίρι στην καρδιά μας, και αυτό θα γίνει κυρίως όχι από τα λόγια μας, αλλά από τις πράξεις μας. Από το να μη ζούμε για τη γνώμη των άλλων, από το να μην επηρεαζόμαστε τόσο εύκολα από τον αρνητισμό τους, από το να μην χανόμαστε στον εγωισμό μας και στην εύκολη κριτική, αλλά να επικεντρωνόμαστε στην κατανόηση και τη στήριξη των υπολοίπων, με οποιονδήποτε τρόπο και αν φέρονται.
Μπορούμε, επίσης να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας με τις ζωές άλλων, να μην περνάμε τόσο πολύ χρόνο στα social media και να μην εκθέτουμε τόσο τον εαυτό και τις στιγμές μας. Αντίθετα, μπορούμε να υιοθετούμε σε μεγαλύτερο βαθμό πολλές από τις συνήθειες που είχαμε το καλοκαίρι. Να πηγαίνουμε πιο συχνά βόλτα, μόνοι μας ή με την οικογένεια ή τους φίλους μας, να εξερευνούμε νέα μέρη και να γνωρίζουμε νέα πρόσωπα, να διαβάζουμε, να γελάμε, να ηρεμούμε, να φτάνουμε πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό. Έτσι, ίσως να μην στεναχωριόμαστε τόσο όταν θα φεύγει το καλοκαίρι, γιατί θα είναι μέσα μας.
