Της Μαρίας Κελεπούρη,
Μικροϊστορίες ζωής, διηγήσεις εμπειριών και αφηγήσεις ονείρων που διαπλέκονται και διαλέγονται, αλλά, ταυτόχρονα, αλληλοσυμπληρώνονται για να συνθέσουν τελικά μια σύγχρονη μακροϊστορία. Το τραγούδι της μαύρης τρύπας, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σοκόλη, είναι το δεύτερο βιβλίο της Σοφίας Φιλιππίδου, το οποίο συγκεντρώνει κείμενα της ηθοποιού, αντλημένα από τη νοσταλγία, τη μνήμη και την προσδοκία.
Η Σοφία Φιλιππίδου είναι ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτις. Σπούδασε Θέατρο στο Κρατικό Ωδείο της συμπρωτεύουσας και Γερμανική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Με μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Δραματουργίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ίδιου Πανεπιστημίου, εργάστηκε ως καθηγήτρια γερμανικών και, στη συνέχεια, ως ηθοποιός. Έπειτα από ποικίλες θεατρικές συνεργασίες, έχει διδάξει υποκριτική σε σεμινάρια και είναι καλλιτεχνική διευθύντρια της ΑΜΚΕ «τ3χνη».
Η τριβή της με τη θεατρική τέχνη και τη λογοτεχνία γίνεται φανερή μέσα από τα ποιητικά και μη αποσπάσματα που ξεπροβάλλουν ανά τακτά διαστήματα στο βιβλίο της και συνομιλούν εύστοχα τόσο με το κείμενο όσο και με τον φανταστικό ή πραγματικό κόσμο που αυτό πλάθει. Συγκεκριμένα, πρόκειται για αφηγήματα ή χρονογραφήματα που η ίδια είχε προηγουμένως δημοσιεύσει στον προσωπικό της λογαριασμό σε κοινωνικό δίκτυο και τα οποία προέρχονται από τις εμπειρίες της συγγραφέως, τις σκέψεις της και τα γεγονότα της πραγματικότητάς της. Μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται από τις αναμνήσεις, καθοδηγείται από την τέχνη και παλεύει να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις μιας σουρεαλιστικά ρεαλιστικής κοινωνίας.
Τα πρόσωπα της ζωής της ξεπροβάλλουν κατά τη διάρκεια των αφηγήσεων λειτουργώντας ως αφορμή εξιστόρησης ή ως άξονας αναφοράς που καθόρισε τις επιλογές και ίσως τις συμπεριφορές της. Όλα έχουν το νόημά τους ή το βρίσκουν στην πορεία του χρόνου, επηρεάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η ίδια σκέφτεται και δρα. Καλωσορίζει τον αναγνώστη στο σύμπαν των ονείρων της, ένα σύμπαν, το οποίο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως είναι ρομαντικό και την ίδια στιγμή τον προσγειώνει στον επίγειο κόσμο, στον οποίο, όμως, δεν διστάζει να ασκήσει κριτική. Κι όπως φαίνεται εποικοδομητική. Έτσι, απεκδύει το κοινωνικό περιβάλλον από τα ναρκισσιστικά και άρα επιφανειακά περιτυλίγματα, για να αποκαλύψει τελικά το θύμα του ρεαλισμού, αλλά με όρους ποιητικούς.
Το τραγούδι της μαύρης τρύπας συνοψίζει, με έναν απόλυτα αληθινό τρόπο, διαφορετικά κοινωνικά φαινόμενα, ενώ το ίδιο αποτελεί στην κυριολεξία του ένα επιστημονικό γεγονός. Στο βιβλίο, όμως, οι χωροχρονικές δονήσεις μετατρέπονται με τη γραφή της Φιλιππίδου σε δονήσεις της υπαρξιακής μας συνείδησης. Σε σκέψεις που η ίδια έχει ανάγκη να μοιραστεί και εμείς έχουμε ανάγκη να ακούσουμε. Η ζωή είναι από μόνη της ένα φαινόμενο, στο οποίο ο αναγνώστης και, κατ’ επέκταση ο άνθρωπος, είναι ο εξερευνητής-ερευνητής. Η ζωή έχει χρώμα, ήχο και γεύση. Και όλα αυτά αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο χάρη στην τέχνη, η οποία παρατηρεί, ερμηνεύει και διαμορφώνει πρότυπα και συνειδήσεις.
Μια συνειρμική αφήγηση με κέντρο της τον στοχασμό και τον αναστοχασμό. Κείμενα που παρουσιάζουν αυτοβιογραφικά στοιχεία διαγράφοντας έναν αλληγορικό κύκλο και εντάσσοντάς τα σε αυτόν. Η ροή της σκέψης της Φιλιππίδου και ο τρόπος που την καταθέτει αποδεικνύουν πως τελικά το φανταστικό συνομιλεί και διαπλάθει το πραγματικό, διαμορφώνοντας ένα «υπερρεαλιστικό» υπόβαθρο. Κι αυτή η διαλεκτική παίρνει εδώ σάρκα και οστά, υπαινισσόμενη τις μοντερνιστικές καταβολές της.
