Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Elvis Presley. Ο συχνά αποκαλούμενος «Βασιλιάς της Rock and Roll» και ένας από τους κύριους περφόρμερ της ροκ σκηνής από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως τον θάνατό του. Μια προσωπικότητα που άλλαξε ριζικά όχι μόνο τη μουσική βιομηχανία, αλλά και τις αντιλήψεις των νέων της εποχής του. Αναμφισβήτητα, λοιπόν, αποτελεί έναν άνθρωπο του οποίου η βιογραφία αξίζει να προβληθεί στη μεγάλη οθόνη παγκοσμίως, όπως και έγινε με την ταινία Elvis, την οποία δεν πρέπει κανείς να χάσει.
Η ταινία ξεκινάει με τον ατζέντη του Elvis, συνταγματάρχη Tom Parker, σε μεγάλη ηλικία να διηγείται την ιστορία του Elvis Presley από τα παιδικά του κιόλας χρόνια. Ο καλλιτέχνης μεγάλωσε σε γειτονιά Αφροαμερικανών, γεγονός που επηρέασε όχι μόνο τις αντιλήψεις του, αλλά και τη μουσική που συνέθετε, τις χορευτικές του κινήσεις, που αντλούσαν έμπνευση από τη θρησκευτική μουσική στις εκκλησίες των Αφροαμερικανών της εποχής και το χορευτικό τους στυλ. Παράλληλα, βλέπουμε την καριέρα του συνταγματάρχη ως ατζέντη άλλων καλλιτεχνών πριν αναλάβει αποκλειστικά τον Elvis, ενώ κάποια στιγμή οι ιστορίες των δύο συναντώνται. Τότε ξεκινά η άνοδος της καριέρας του Elvis, που συνοδεύεται από πολλές επιτυχίες, αλλά και πολλά «σκαμπανεβάσματα» τα οποία επηρεάζουν ανεπανόρθωτα τον συναισθηματικό του κόσμο.
Η τεράστια επιτυχία της ταινίας οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, σε τέσσερις παράγοντες. Ο πρώτος είναι, βεβαίως, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί, τόσο τα ήδη γνωστά και μεγάλα ονόματα του Hollywood, όπως ο αγαπημένος όλων Tom Hanks, στον ρόλο του συνταγματάρχη, όσο και τα καινούργια ονόματα, όπως η Olivia DeJonge, στον ρόλο της Priscilla Presley. Φυσικά, το μεγαλύτερο νέο όνομα και ανερχόμενος σταρ είναι ο ηθοποιός Austin Butler, στον ρόλο του θρυλικού Elvis Presley, ο οποίος στάθηκε στο ύψος της περίστασης και αποτύπωσε με τρομερή επιτυχία το μουσικό ταλέντο, την έντονη προσωπικότητα, τη σχέση του με το κοινό, καθώς και τα συναισθήματα του Elvis. Η υποκριτική του ήταν, μάλιστα, τόσο ρεαλιστική, που δύσκολα κανείς ξεχωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στον ηθοποιό και τον πραγματικό Elvis που προβάλλεται σε βίντεο από την τελευταία του συναυλία στο τέλος της ταινίας.
Ο δεύτερος παράγοντας στον οποίο οφείλεται η επιτυχία που σημείωσε η ταινία είναι η ιδιοφυΐα του σκηνοθέτη Baz Luhrmann, ο οποίος κατάφερε μέσα σε μία ταινία των δυόμιση ωρών να αποτυπώσει με ακρίβεια όχι μόνο τη ζωή του Elvis Presley, από τον προσωπικό του βίο έως τις επαγγελματικές του επιτυχίες και αποτυχίες και το τραγικό του τέλος, αλλά και μια ολόκληρη εποχή που σημάδεψε την αμερικανική κοινωνία του περασμένου αιώνα. Μια εποχή που χαρακτηριζόταν από έντονο φυλετικό ρατσισμό και διακρίσεις, τις οποίες ο Elvis, συνδυάζοντας τη δημοφιλή, μεταξύ των λευκών, μουσική με τις χορευτικές κινήσεις που κυριαρχούσαν στις μουσικές σκηνές των Αφροαμερικανών, τόλμησε να καταπολεμήσει.
Τρίτος παράγοντας θα έλεγα πως είναι η ιδιαίτερη και εξαιρετικά δημιουργική οπτική γωνία από την οποία επέλεξαν οι σεναριογράφοι Baz Luhrmann, Sam Bromell, Craig Pearce και Jeremy Doner να διηγηθούν τη βιογραφία του καλλιτέχνη. Στη θέση του αφηγητή τοποθέτησαν τον ατζέντη του Elvis, συνταγματάρχη Tom Parker, ο οποίος φημίζεται για τον άσχημο ρόλο που διαδραμάτισε στην καριέρα του καλλιτέχνη, ενώ κατηγορείται από πολλούς και για τον θάνατό του. Ως αφηγητής, λοιπόν, επιχειρεί να «καθαρίσει» το όνομά του, αναδεικνύοντας τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε στην ανάδειξη του Elvis.
Τέλος, τέταρτος κρίσιμος παράγοντας που κρύβεται πίσω από τη δημοφιλία της ταινίας είναι η μουσική υπόκρουση. Αν και είναι αναμενόμενο μια ταινία που αφηγείται τη ζωή και το έργο του «Βασιλιά της Rock and Roll» να είναι «ντυμένη» με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, οι σεναριογράφοι αποκλίνουν και πάλι από το κατεστημένο, επιλέγοντας μεταξύ των δικών του κομματιών και σύγχρονη μουσική γραμμένη ειδικά για την ταινία. Διάσημο έγινε, λοιπόν, παράλληλα με την ταινία το τραγούδι “Vegas” της τραγουδίστριας Doja Cat, σε συνεργασία με τη Shonka Dukureh, η οποία συμμετείχε και στην ταινία ως ηθοποιός, στον ρόλο της Big Mama Thornton χάρη στην υπέροχη φωνή της.
Γίνεται, επομένως, εμφανής ο λόγος για τον οποίο η ταινία αυτή δεν αποτελεί απλώς μια καλοφτιαγμένη βιογραφία του Elvis Presley, αλλά ένα πρωτότυπο δημιούργημα από σκηνοθετική ματιά, που δικαίως έχει τον τελευταίο καιρό αναδειχθεί. Συνιστά ένα έργο που, ακόμη και όσοι δεν αρέσκονται στη μουσική του Elvis, αξίζει να παρακολουθήσουν.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
