Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η διαμάχη αναφορικά με το άρθρο του Alexander Clapp που δημοσιεύτηκε στους New York Times και αφορά την εξέλιξη της υπόθεσης των υποκλοπών στη χώρα μας, πιστοποιεί ότι η πολιτική τάξη της χώρας πάσχει από αφόρητο επαρχιωτισμό. Αυτός, σε συνδυασμό με τη μικροκομματική αντίληψη της πλειοψηφίας των πολιτικών φορέων, επιβαρύνει έτι περαιτέρω το ήδη πνιγηρό κλίμα της δημόσιας ζωής.
Ας τα βάλουμε σε μία σειρά: Έχουμε ένα άρθρο σ’ ένα μέσο ενημέρωσης παγκόσμιας εμβέλειας, το οποίο είναι επικριτικό, περιγράφοντας με σκληρές εκφράσεις και, εν γένει, με μελανά χρώματα την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα.
Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να δούμε αν ισχύουν αυτά που ο αρθρογράφος αναφέρει. Για την κυβέρνηση δεν ισχύουν, για την αντιπολίτευση το αντίθετο. Ουδεμία έκπληξη. Σε τελική ανάλυση, σε ό,τι αφορά το δημοσίευμα αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η επιβεβαίωση ή μη του αφηγήματος του καθενός.
Το δεδομένο αυτό μας εξηγεί την αντίδραση των δύο μονομάχων: Η αντιπολίτευση (κυρίως η αξιωματική) σπεύδει να κάνει σημαία της το εν λόγω άρθρο και η κυβέρνηση να το αποδομήσει. Για να το επιτύχει αυτό, η δεύτερη επιχειρεί να πλήξει την αξιοπιστία του αρθρογράφου, αλλά, ταυτόχρονα, αγωνιά ν’ «αθωώσει» το μέσο που φιλοξενεί το πόνημά του! Έτσι, διαρρέουν διάφοροι φιλοκυβερνητικοί κύκλοι ότι οι ΝΥΤ φιλοξενούν το άρθρο ως επί πληρωμή καταχώρηση ή –εν πάση περιπτώσει– ως άρθρο γνώμης, το οποίο δεν απηχεί τις απόψεις του μέσου. Διότι τα golden boys του Μαξίμου και οι διάφοροι ινστρούχτορες του βαλκάνιου φιλελευθερισμού ντρέπονται να πάνε κόντρα σ’ ένα από το «ευαγγέλιά» τους. Συμφωνούν έτσι, από άλλη αφετηρία, με την αντιπολίτευση που υπερασπίζεται το εν λόγω άρθρο με βασικό επιχείρημα ότι δημοσιεύτηκε εκεί. Ο κουτοπόνηρος ραγιάς κάθε παράταξης αναζητεί επιβράβευση από την αυθεντία ή προσπαθεί να τη δικαιολογήσει που τον μαστίγωσε!
Ένας στοιχειωδώς εχέφρων άνθρωπος, όμως, κάνει τον ακόλουθο συλλογισμό: Είναι ποτέ δυνατόν οι Times να δημοσίευσαν ένα άρθρο, το οποίο αποδοκιμάζουν μόνο και μόνο για να εισπράξουν χρήματα; Δηλαδή, θα μπορούσε ο Τραμπ, επί παραδείγματι, να πληρώσει και να δημοσιεύσει τις απόψεις του αναφορικά με το πώς έχασε τις προεδρικές εκλογές; Η απάντηση είναι προφανής. Όπως προφανές είναι και το γεγονός ότι το εν λόγω μέσω ενημέρωσης, όπως και κάθε άλλο στον κόσμο, έχει τη «γραμμή» του. Ακόμα, λοιπόν, κι αν όντως επρόκειτο για ένα άρθρο γνώμης που δημοσιεύτηκε κατόπιν αντιτίμου, αυτό δεν θα μπορούσε να βρίσκεται μακράν εκτός των ορίων που επιτάσσει η «γραμμή» των Times. Και, ναι, όσο και αν οδύρονται οι συμπλεγματικοί αμερικανοτραφείς του Μαξίμου και της Πειραιώς, η συγκεκριμένη εφημερίδα είναι πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ!
Ποια είναι γενικότερα η γραμμή της συγκεκριμένης εφημερίδας; Εδώ και χρόνια οι ΝΥΤ αποτελούν ναυαρχίδα της πολιτικής ορθότητας, στην πιο ακραία της μορφή: υποστήριξη κάθε μειονότητας εντός των δυτικών χωρών. Σχετικοποίηση των πάντων, προκειμένου να μην υπάρξει η αίσθηση ότι ένας πολιτισμός θεωρείται ανώτερος του άλλου. Στα καθ’ υμάς, έχουμε π.χ. την ποινικοποίηση της λέξης «λαθρομετανάστης», μιας και επιβλήθηκε η άποψη ότι αυτή χρησιμοποιείται για την προσβολή της ίδιας της υπόστασης του ατόμου που μετανάστευσε λαθρά στη χώρα κι όχι ως χαρακτηρισμός κάποιου που διέπραξε το συγκεκριμένο αδίκημα. Και φυσικά, διαρκές κανάκεμα του όχλου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο οποίος διψά για αίμα και τέρπεται μόνο τον αφανισμό κάθε αντίθετης στη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας άποψης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κάλυψη της δολοφονίας του Γάλλου εκπαιδευτικού Σαμουέλ Πετί, ο οποίος, το 2020, αποκεφαλίστηκε από έναν ισλαμιστή, επειδή έδειξε, ως έναυσμα συζήτησης, στην τάξη σκίτσα του Μωάμεθ, που ο εγκληματίας και οι τζιχαντιστές συνεργοί του θεωρούσαν ασεβή. Ήταν, άλλωστε, τα ίδια για τα οποία ομοϊδεάτες τους είχαν προκαλέσει τη σφαγή στο περιοδικό που τα δημοσίευσε. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι η στοχοποίησή του από το ακραίο Ισλάμ είχε γίνει διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η εφημερίδα της Νέας Υόρκης, λοιπόν, κατέγραψε το γεγονός ως πιθανή αστυνομική αυθαιρεσία έναντι ενός υπόπτου για επίθεση με μαχαίρι, μιας και οι γαλλικές δυνάμεις σκότωσαν τον δράστη! Οι κακές αρχές ενός δυτικού κράτους (διαχρονικού καταπιεστή του τρίτου κόσμου δηλαδή), σκοτώνουν έναν μουσουλμάνο πρόσφυγα (που ως γνωστόν βρέθηκε στην προσφυγιά λόγων των δυτικών επιλογών εξωτερικής πολιτικής), που φέρεται να επιτέθηκε με μαχαίρι κατά ενός γηγενούς (λευκού και αρσενικού) εκπροσώπου του συστήματος που πρόσβαλε τα θρησκευτικά του πιστεύω (και είναι λογικό να ριζοσπαστικοποιήθηκε λόγω της ισλαμοφοβικής δυτικής πολιτικής από την εποχή των Σταυροφοριών μέχρι σήμερα…). Αυτή ήταν η προσέγγιση των NYT για το γεγονός ότι ένας ισλαμιστής σκότωσε με φριχτό τρόπο έναν άνθρωπο, επειδή διαφωνούσε με τις απόψεις του και, στη συνέχεια, απείλησε με όπλο τους αστυνομικούς που προσπάθησαν να τον συλλάβουν για το έγκλημά του. Θράσος, ωμή προπαγάνδα, σκύλευση νεκρού, στην υπηρεσία της πολιτικής ορθότητας.
Ο φανατισμός της συγκεκριμένης εφημερίδας είναι τέτοιος που την έχει οδηγήσει σε ουκ ολίγες γκάφες, με αποτέλεσμα ν’ αναγκαστεί ν’ ανασκευάσει. Χαρακτηριστική μία περίπτωση που μας αφορά: Κατά τη διάρκεια της κρίσης στον Έβρο, τον Μάρτιο του 2020, με την υβριδική τουρκική επίθεση με όχημα χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, δημοσίευσαν ακραία συκοφαντικό άρθρο εις βάρος της Ελλάδας, τεσσάρων συντακτών τους. Αναφερόταν σε μυστικό κέντρο κράτησης στον Έβρο, όπου οι ελληνικές αρχές φυλακίζουν παρανόμως μετανάστες και πρόσφυγες πριν τους επαναπροωθήσουν στην Τουρκία, δίχως να τους επιτρέψουν να καταθέσουν αίτηση χορήγησης ασύλου. Παρατίθεντο μαρτυρίες ότι οι κρατούμενοι εκεί ήταν σαν «ζώα» και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για θάνατο μετανάστη από πυρά Έλληνα συνοριοφύλακα. Μόνο που οι συντάκτες των Times επικαλέστηκαν τη μαρτυρία ενός δήθεν πρόσφυγα συριο-κουρδικής καταγωγής, που στην πραγματικότητα ήταν Τούρκος πολίτης, βασικό στέλεχος της προπαγανδιστικής μηχανής Ερντογάν και με κομβικό ρόλο στα γεγονότα του Μαρτίου του 2020 Όταν πια ξεμπροστιάστηκαν, αναγκάστηκαν να ζητήσουν συγγνώμη δια του ενός εκ των τεσσάρων συντακτών τους.
Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε διαφόρους «προοδευτικούς» να συνεχίσουν να διαδίδουν το εν λόγω συκοφαντικό άρθρο, θρηνώντας για την αποκάλυψη της βαρβαρότητας της χώρας μας από τους ουμανιστές. Γνωστός ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου, πολιτευτής του τότε ΚΙΝΑΛ και εξέχον μέλος διαφόρων «δεξαμενών σκέψης» που ταυτίζουν τον ρεαλισμό με την υποχωρητικότητα και την πρόοδο με τον εθνομηδενισμό, αντί να διαγράψει από το προφίλ του τις σχετικές αναρτήσεις, ασχολούνταν με το να μπλοκάρει αυτούς που του έλεγαν ότι η ίδια η εφημερίδα είχε ανακαλέσει τις ψευδείς ειδήσεις που διέδιδε… Ο Clapp, επίσης, είχε πολλάκις αναφερθεί με συκοφαντικό και ειρωνικό τρόπο σε βάρος της χώρας μας τότε. Ακόμη, οι ΝΥΤ είχαν υποχρεωθεί, και, μάλιστα, κατόπιν αντιδράσεων κι εκτός συνόρων, να ζητήσουν συγγνώμη για άρθρο που δημοσίευσαν λίγες ημέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2019 και παρουσίαζε τον Μητσοτάκη σαν ακροδεξιό, παραλείποντας να αναφέρουν ότι ο συγγραφέας του ήταν σύμβουλος του Τσίπρα.
Τραγική ειρωνεία ή άμετρη αλαζονεία, η δημόσια «απολογία», πριν από περίπου ένα μήνα, οκτώ αρθρογράφων των Times για λάθη τους: Ο νομπελίστας (κι έχει αξία κάποια στιγμή να εξετάσουμε πώς αποδίδονται κάποιες διακρίσεις…) Πολ Κρούγκμαν, μεταξύ αυτών, για την πρόβλεψή του επί του πληθωρισμού. Ήταν ο ίδιος που υποστήριζε την εποχή του πρώτου μνημονίου ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ και κάποιοι τον είχαν κάνει σημαία, εδώ. Ζητήθηκε, επίσης, συγγνώμη για τον χαρακτηρισμό «αηδιαστικός» εις βάρος όποιου δεν έβρισκε τον Τραμπ αηδιαστικό, ενώ πριν λίγα χρόνια είχε ζητηθεί συγγνώμη κι από τη σύζυγό του, Μελάνια, την οποία ρεπόρτερ της εφημερίδας είχε αποκαλέσει «πόρνη» !
Αν κάποιος πολιτικός παράγων, λοιπόν, επιθυμεί διακαώς την εύνοια του εν λόγω μέσου ενημέρωσης δικαίωμά του. Ουδείς αμφισβητεί την ισχύ του σ’ ένα συγκεκριμένο ακροατήριο. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτόν που θεωρεί ορθό κι αληθές ό,τι αυτή γράφει. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ο συμπλεγματικός τρόπος με τον οποίο λειτουργούν κάνει κακό στην Ελλάδα, περισσότερο από ένα δημοσίευμα. Ας ησυχάσουν, λοιπόν, για τον διεθνή αντίκτυπο. Οι συμμαχίες της χώρας δεν θα πληγούν. Οι ξένοι επενδυτές, αν θέλουν να δραστηριοποιηθούν στη χώρα μας, θα το κάνουν ανεξαρτήτως της υπόθεσης Ανδρουλάκη. Δεν έχουν πρόβλημα να το κάνουν σε χώρες που οι δημοκρατικοί θεσμοί βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση ή δεν υπάρχουν καν. Οι τουρίστες, επίσης, θα συνεχίσουν να συρρέουν κατά εκατομμύρια, ενώ μεγαλύτερη ζημιά κάνουν οι εξωφρενικές χρεώσεις των μαγαζιών της Μυκόνου παρά το τι έγραψε ο Clapp για τον Μητσοτάκη. Η ουσία βρίσκεται αλλού. Στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, των ελίτ και της δημόσιας ζωής εν γένει. Εκεί, το κλίμα είναι κακό κι αυτό… βγαίνει προς τα έξω…
