Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Βρισκόμαστε στον απόηχο του Δεκαπενταύγουστου, με τον ελληνικό τουρισμό να έχει φτάσει στο απόλυτο peak του. Φέτος, με τα μέτρα κατά του κορωνοϊού να έχουν αρθεί πλήρως, έχουμε μπει στην αριθμητική σύγκριση με το καλοκαίρι του 2019, όταν είχε σημειωθεί ρεκόρ επισκεπτών για τη χώρα μας. Ωστόσο, για τη χρονιά αυτήν, οι εκτιμήσεις και οι αριθμοί, που δεν ψεύδονται σχεδόν ποτέ, λένε ότι ο ελληνικός τουρισμός έχει σπάσει κάθε ρεκόρ. Μάλιστα, ο Υπουργός Τουρισμού, Βασίλης Κικίλιας, Παραμονή του Δεκαπενταύγουστου έδωσε στη δημοσιότητα τα σχετικά στοιχεία. Μετά τα πανηγύρια, όμως, έρχεται και η επαφή με την πραγματικότητα. Είναι τόσο ρόδινα όλα; Πρέπει να μετράμε μονάχα τους αριθμούς ή να λάβουμε υπόψιν μας κι άλλα στοιχεία; Αντέχει, τελικά, η Ελλάδα τόσους τουρίστες;
Για να πάρουμε τα πράγμα από την αρχή: σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό που η χώρα μας αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων προορισμών για διακοπές στον κόσμο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Δεν είναι μεμπτό αυτό, ίσα ίσα που θα πρέπει να μας κάνει πολύ χαρούμενους. Θα πρέπει, ωστόσο, να βρούμε και το τι είδους τουρισμό θέλουμε. Κι αφού απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα, να δούμε και αν μπορούμε να τον υποστηρίξουμε. Υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές, δηλαδή το νερό, η αποχέτευση, η καθαριότητα, το οδικό δίκτυο και οι συγκοινωνίες, ώστε να υποστηριχθεί ο τουρισμός σωστά; Μπορεί η εκάστοτε οικοδόμηση να γίνεται με κανόνες χωρίς παραθυράκια, για να μην καταλήξουν νησιά και πόλεις μόνο τσιμέντο; Οι υπηρεσίες που προσφέρουμε είναι τόσο αξιόλογες όσο πιστεύουμε;
Δυστυχώς, ως λαός, έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι όλα βαίνουν καλώς. Δυστυχώς, κανείς δεν θέλει να θέσει τα παραπάνω ερωτήματα και, ταυτόχρονα, να δώσει τις απαιτούμενες λύσεις. Τα νούμερα, όμως, αποδεικνύουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Θέλουμε μόνο τους ξένους τουρίστες; Ο Έλληνας πολίτης δεν έχει δικαίωμα να κάνει διακοπές στη χώρα του; Το κράτος δίνει, με κάποιον τρόπο, αυτή την ευκαιρία; Οι κάτοικοι των νησιών μπορούν να έχουν μια φυσιολογική διαβίωση στον τόπο τους, όταν επικρατεί ο απόλυτος πανικός; Τι σκέφτεται ένας Ευρωπαίος που έχει πληρώσει ένα σημαντικό ποσό για τις διακοπές του, πηγαίνοντας στο περίφημο Ναυάγιο της Ζακύνθου, αντικρίζοντας τα σκουπίδια γύρω του; Κάποιος που έχει προχωρήσει σε μια σημαντική επένδυση σε κάποιο νησί, πώς μπορεί να νιώθει εκ των υστέρων, βλέποντας ότι δεν υπάρχει αποχέτευση ή ότι τα απορριμματοφόρα περνούν όποτε να ΄ναι;
Κι αν όλα τα παραπάνω φαίνονται ασύνδετα, δεν φταίνε τα ερωτήματα· φταίει ότι ο περιβόητος ελληνικός τουρισμός αποτελεί ένα χάος. Θα λέγαμε πως βρίσκεται αντιμέτωπος με την «κουλτούρα του ό,τι να ‘ναι», όπως έχει σημειώσει ο Αλέξης Παπαχελάς σε άρθρο του. Μια κουλτούρα η οποία δεν ξέρει αν το προϊόν της απευθύνεται σε αυτούς που έρχονται στη χώρα μας για να δουν και να μάθουν από κοντά την Ιστορία της, σε αυτούς που έρχονται για να λάβουν μέρος σε ένα ατελείωτο πάρτι, σε αυτούς που ζητάνε την πολυτέλεια, στους οικογενειάρχες ή τους ρομαντικούς.
Το “Live your myth in Greece” μας έχει ξεπεράσει προ πολλού, ας λάβουμε υπόψιν τόσο εμείς ως πολίτες όσο και η κεντρική εξουσία τι θέλουμε να προσφέρουμε. Η πραγματικότητα μετά την πανδημία έχει αλλάξει άρδην. Πριν κάποιες δεκαετίες τα παραπάνω κάποιες χώρες τα βίωσαν και κατάφεραν να τα ελέγξουν και να δημιουργήσουν μια ταυτότητα. Η Ελλάδα, στο δύσκολο αυτό σταυροδρόμι, πρέπει να δημιουργήσει και τη δική της, προτού καταρρεύσουν όλα σαν πύργος από τραπουλόχαρτα…
