Της Ρένας Δανατζή,
Πρόσφατα ήρθα αντιμέτωπη με κρίσεις πανικού. Δεν με εξέπληξε καθόλου, αφού εδώ και αρκετό καιρό βρίσκομαι κάτω από έντονη ψυχική πίεση και η αλήθεια είναι πως μόνο απορροφώ τοξικότητα, χωρίς να την αποβάλλω ή να τη μεταβολίζω με κάποιον τρόπο. Πνιγμένη, λοιπόν, σε μία κουταλιά νερό, αποφάσισα να διαβάσω διάφορα βιβλία, ώστε να ψάξω μέσα μου και να βρω το τι μου φταίει.
Αρχικά, να πω πως διαβάζοντας γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Εγώ με τα βιβλία είμαι πολύ δύσκολη. Σπάνια μου τραβάει κάτι το ενδιαφέρον και γενικότερα αποφεύγω τα άρλεκιν και τη μυθοπλασία, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι το διάβασμα αξίζει μόνο όταν βρεις το βιβλίο που μπορεί να μιλήσει στην ψυχή σου. Εγώ κατάλαβα το πώς λειτουργεί το δικό μου μηχάνημα στα 27 και είμαι πολύ εντάξει με αυτό.
Νομίζω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων ανθρώπων στις ημέρες μας είναι η κούραση. Υποφέρουμε όλοι, γιατί κουβαλάμε συνεχώς ένα τεράστιο τσουβάλι με ανασφάλειες, άγχος, τοξικότητα, φόβο και γενικότερα έναν ανόητο κανόνα που λέει ότι αν δεν αρέσεις στους άλλους, έχεις αποτύχει. Εγώ έπασχα εντονότατα από το σύνδρομο ότι προσπαθούσα να ευθυγραμμίζομαι πλήρως με το κοινωνικά ορθό, σε σημείο που γινόμουν ψυχαναγκαστική και, φυσικά, δυστυχισμένη.
Ακόμα και όταν μπήκα στο νέο μου σπίτι, προσπαθούσα να τα έχω όλα σε απόλυτη εντέλεια και κάθε φορά που κάποιος επισκέπτης σχολίαζε με καλό ή κακό (!) τρόπο κάτι, εγώ βυθιζόμουν σε κατάθλιψη, πιστεύοντας ότι έχω αποτύχει. Μεγαλώνοντας, ξυπνούσα και κοιμόμουν με την ανάγκη να πετύχω παντού στο 100% και, μάλιστα, άμεσα, ώστε να κερδίσω την εκτίμηση των γύρω μου.
Παρά τα δεκάδες άρθρα που έχω γράψει στα οποία εναντιώνομαι 100% στην αναγκαστική υποταγή των ανθρώπων στα κοινωνικά πρότυπα, εγώ η ίδια έπεσα θύμα της παγίδας. Αυτό που θέλω να πω και να βροντοφωνάξω σε όποιον μικρό ή μεγάλο διαβάζει αυτό το άρθρο και νιώθει όπως εγώ, είναι ότι η ευτυχία ξεκινά από το μέσα μας και τελειώνει στο έξω μας. Ποτέ το αντίθετο. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, το μέσα μας το ξέρουμε μόνο εμείς. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το πού βρίσκουμε την ευτυχία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας πνίγει με την τοξικότητά του. Όπως μου έγραψε η φίλη μου πρόσφατα σε ευχή που συνόδευε το δώρο της: «Ο τρόπος που σε αγαπάς είναι ο τρόπος που σε αγαπάει ο κόσμος όλος».
Μία από τις σημαντικότερες τεχνικές – τέχνες στον κόσμο είναι να σε δέχεσαι, να σε αποδέχεσαι όπως είσαι. Να σε βελτιώνεις, να δουλεύεις τον εαυτό σου μέσα και έξω, αλλά ποτέ, μα ποτέ, να μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου κρεμάσει ένα ταμπελάκι με μία τιμή, η οποία δεν θα σε αντιπροσωπεύει.
