Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Καθημερινά, όπως είναι λογικό, ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που μπορεί να δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε. Μπορεί να είναι στιγμές που να μην μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά μας και οι αντιδράσεις μας να φαίνονται σε άλλους υπερβολικές ή χωρίς νόημα. Τότε μπαίνουμε και εμείς οι ίδιοι σε μια διαδικασία αμφισβήτησης των πράξεών μας που προηγήθηκαν, αλλά και γενικότερα του τρόπου σκέψης μας.
Ξεκινάει με αυτόν τον τρόπο ένας φαύλος κύκλος σκέψεων σχετικά με τα δυσάρεστα συναισθήματά μας. Νιώθουμε αρχικά ένοχοι για την αντίδρασή μας αλλά στη συνέχεια, μας έρχεται στο μυαλό μια άλλη χειρότερη εμπειρία δικιά μας ή κάποιου άλλου. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι, τα αρνητικά συναισθήματα που βιώσαμε συγκρούονται με μια διαφορετική ιδανική συμπεριφορά, πιθανώς με μια πιο ήπια αντίδραση, που πιστεύουμε πως θα έπρεπε να είχαμε.
Μια τέτοια προσέγγιση στη ζωή επικροτείται σε μεγάλο βαθμό από όλους αυτούς που προάγουν την ευημερία, την ευζωία και εστιάζουν στα θετικά συναισθήματα. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την ουσία μια τραυματικής εμπειρίας.
Στην καθημερινή ζωή, όλοι βιώνουμε τραύματα, κάποια τόσο μικρά που τα προσπερνάμε και άλλα μεγαλύτερα που πιθανώς να μας ακολουθούν μεγάλο μέρος της ζωής μας. Κάποιες εμπειρίες μπορεί να είναι τόσο έντονες, τρομακτικές, μπορεί να μας σοκάρουν ή να μας δυσκολέψουν σε βαθμό που να χάσουμε τον έλεγχο, σε μια μη διαχειρίσιμη κατάσταση, που δεν έχουμε εξειδικευμένα εργαλεία για να τη διαχειριστούμε.
Έτσι, λοιπόν, η εκδήλωση μιας τέτοιας δυσκολίας μπορεί να είναι εμφανής, αλλά πολλές φορές να γίνεται συγκαλυμμένη χωρίς συνειδητή επίγνωση. Η λύση σε μια τέτοια περίπτωση σίγουρα δεν θα ήταν η απαξίωση της αντίδρασης, καθώς άλλοι έχουν ζήσει χειρότερα. Ο καθένας έχει ένα προσωπικό όριο, και διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης κάθε θέματος. Είναι σημαντικό οι αντιδράσεις μας να αξιολογούνται με βάση τα προσωπικά μας κριτήρια, ενώ όσον αφορά την απόσβεση, αυτή είναι μια άλλη διαφορετική διαδικασία.
