Της Ρένας Δανατζή,
Οι γυναικοκτονίες συνεχίζουν… Δυστυχώς, έως τώρα τίποτα το ουσιώδες δεν έχει γίνει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Εκτός από κάποιες διαμαρτυρίες, δακρύβρεχτες δηλώσεις και hashtags, που πλέον έχουν καταντήσει κουραστικά, η πολιτεία δεν έχει κινητοποιηθεί όπως θα έπρεπε. Άλλωστε, είναι κάτι που έπρεπε να έχει κάνει χρόνια πριν και έτσι έχουμε ένα πολύ σοβαρό και επικίνδυνο πρόβλημα το οποίο συνεχίζει να απλώνεται παντού τριγύρω μας, «μολύνοντας» τα πάντα. Πολλοί ίσως βιαστούν να απαντήσουν ότι ο ποινικός κώδικας άλλαξε και αυστηροποίησε στο έπακρον την ποινή για τους δράστες. Αυτό ήταν, λοιπόν, το ζήτημα; Να αυστηροποιηθεί η ποινή ή μήπως να προστατεύονται οι γυναίκες και να υποστηρίζονται, ώστε να εγκαταλείπουν μία τοξική και επικίνδυνη σχέση;
Πριν από κάποιον καιρό, διάβαζα ότι παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δομές στήριξης, στην πραγματικότητα δεν έχει οριστεί επίσημα ένα υποστηρικτικό πλάνο για όσες γυναίκες βρεθούν υπό απειλή και χρειαστεί άμεσα να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Δίνω ένα πολύ απλό παράδειγμα και εξηγώ έπειτα το πρόβλημα. Ας υποθέσουμε πως εγώ είμαι μία γυναίκα και κατοικώ σε ένα χωριό των Ιωαννίνων. Δεν εργάζομαι, δεν οδηγώ και βρίσκομαι σε μία κακοποιητική σχέση. Κανένας οικείος δεν προτίθεται να βοηθήσει. Πώς θα φύγω από το σπίτι μου; Πώς θα φύγω από έναν επικίνδυνο άνθρωπο, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα με κυνηγήσει και θα με σπάσει στο ξύλο, χωρίς λεφτά και μεταφορικό μέσο; Ακόμη, όμως, και αν τα καταφέρω, πού θα πάω; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να με δεχτούν και πώς θα διαμορφωθεί για εμένα ένα ασφαλές περιβάλλον, ώστε να έχω μία δεύτερη ευκαιρία, χωρίς να φοβάμαι μήπως ο πρώην σύντροφός μου θα με βρει και θα μου επιτεθεί;
Το πρόβλημα, λοιπόν, έχει να κάνει με πρακτικά ζητήματα, τα οποία, δυστυχώς, δεν απαντώνται προς το παρόν. Αρχικά, θα πρέπει να οριστεί μία γραμμή άμεσης υποστήριξης. «Καλώ, παραδείγματος χάριν, έναν τετραψήφιο αριθμό, ο οποίος θα λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο, δίνω τοποθεσία και άμεσα η αστυνομία και ομάδα αρμόδιας δομής έρχονται και με παραλαμβάνουν. Έπειτα, με μεταφέρουν σε ασφαλές περιβάλλον το οποίο μου παρέχει φαγητό και στέγη και φροντίζει να με επαναπροωθήσει στην κοινωνία σε εντελώς άγνωστο και μακρινό περιβάλλον εντός ή εκτός χώρας».
Αντιλαμβάνομαι τα νομικά κολλήματα που ενδεχομένως εμπεριέχει ο συλλογισμός μου, όμως αν το σκεφτούμε καλά, θα δούμε ότι αυτά είναι τα εμπόδια που βρίσκει μπροστά της μία γυναίκα που θέλει να φύγει, όμως δεν μπορεί. Οι δομές που περιγράφω παραπάνω οφείλουν να είναι κρατικές. Το κράτος, εάν θέλει να έχει παροχές κοινωνικής πρόνοιας, είναι υποχρεωμένο να προβλέπει τα παραπάνω και μάλιστα να τα λύνει αποτελεσματικά, χωρίς προχειροδουλειές και ημιτελείς διαδικασίες.
Οι γυναίκες που βρίσκονται σε κακοποιητικές σχέσεις, δεν χρειάζονται hashtags στήριξης. Χρειάζονται ένα πλαίσιο υποστήριξης με πολύ συγκεκριμένα και απλά βήματα. Χρειάζονται να γνωρίζουν ότι όταν φύγουν δεν θα κινδυνεύσουν ξανά. Αναμένουμε, λοιπόν, κάποιος από την πολιτική εξουσία/κυβέρνηση να ασχοληθεί επιτέλους και επί της ουσίας με κάτι σοβαρό.
