Της Μαριτίνας Γκίνη,
Άνθρωποι, όντα κοινωνικά με την ανάγκη να υπάγονται σε μια ομάδα, ένα σύνολο, να ανήκουν κάπου. Από την παιδική μας ηλικία αρχίζουμε να χτίζουμε σχέσεις, με τους γονείς, τα αδέρφια, τους συγγενείς μας και, αργότερα, με τους φίλους. Κάθε σχέση αρχίζει με διαφορετικό συναίσθημα και έχει διαφορετική κατάληξη, άλλες ξεκινούν με τις πιο ιδανικές και ευνοϊκές συνθήκες και καταλήγουν άχρωμες, χωρίς ουσία, ενώ υπάρχουν σχέσεις που στο ξεκίνημά τους δεσπόζει ο δισταγμός, η αμφιβολία και, τελικά, διαψεύδουν τα αρχικά συναισθήματα και κρατούν στο πέρασμα των χρόνων.
Ποιος είπε ότι οι σχέσεις είναι εύκολες; Θέλουν χρόνο, κόπο, υπομονή και θέληση από τα μέλη που την αποτελούν, είτε πρόκειται για φιλική, είτε για οικογενειακή, είτε για ερωτική. Δεν είναι εφικτό να κρατηθεί μια σχέση, όταν η προσπάθεια είναι μονόπλευρη, όταν τα συναισθήματα δεν είναι αμοιβαία και ο ένας δίνει για δύο, χωρίς, όμως, να λαμβάνει ανταπόκριση. Αυτό με τον καιρό κουράζει και φθείρει τον άνθρωπο, σταδιακά, χωρίς να το καταλαβαίνει στην αρχή, παραιτείται από τη σχέση αυτή και την αφήνει να τελειώσει, έχοντας την ελπίδα πως ο έτερος συμβαλλόμενος θα προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση αυτή και να κρατήσει ζωντανή τη σχέση τους. Τελικά, αυτό δεν συμβαίνει και μια σχέση που είχε όλα τα φόντα και τα θετικά στοιχεία στο ξεκίνημά της, βρίσκεται ξαφνικά στο κενό, να κρατιέται μόνο από τη μια πλευρά, που και αυτή κουράστηκε και την άφησε να σβήσει;
Γιατί, όμως, δημιουργούμε σχέσεις που δεν έχουμε τη δύναμη και τη θέληση να τις κρατήσουμε; Γιατί χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους ως δεκανίκια, για να καλύψουμε το κενό που νιώθουμε εκείνο το διάστημα και μετά, έτσι απλά σαν να μη συμβαίνει τίποτα, τους ξεχνάμε; Ερωτήσεις που έχουν απασχολήσει αρκετούς από εμάς και, τελικά, η προσωπική απάντηση που έδωσα αρκείται σε μια μόνο λέξη: επιπολαιότητα. Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω έναν άνθρωπο, που δημιουργεί σχέσεις παροδικές, χωρίς ουσία, με συναισθήματα κενά, χωρίς να σέβεται το άτομο που ο ίδιος έχει επιλέξει να δημιουργήσει τη σχέση αυτή. Κι όταν πια έχει καλυφθεί η ανάγκη αυτή, έχουν γεμίσει τα δικά του κενά, τότε αποφασίζει να τερματίσει τη σχέση αυτή, χωρίς να υπολογίσει τι αφήνει πίσω.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι όλοι έχουμε μάθει να παίρνουμε, αλλά λίγοι έχουμε μάθει να δίνουμε. Οι σχέσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μονόπλευρες, οι δύο μεριές πρέπει να γνωρίζουν τις προθέσεις που έχει η μία για την άλλη, να μην δημιουργούνται ψεύτικες προσδοκίες και να μην δίνονται υποσχέσεις που κανένας δεν μπορεί να τηρήσει. Ας πούμε ότι μια καλή σχέση θεμελιώνεται στην εμπιστοσύνη και στην ειλικρίνεια και για να διατηρηθεί μέσα στα χρόνια, πρέπει οι δύο αυτοί κεντρικοί πυλώνες της να μένουν ακέραιοι. Όταν κλονιστούν, ξεκινάει μια αντίστροφη μέτρηση απροσδιόριστης διάρκειας, που αργά ή γρήγορα καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα.
Οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μας είναι απαραίτητες, χωρίς αυτές το άτομο δεν εξελίσσεται, μένει στάσιμο, δεν κοινωνικοποιείται, δεν δημιουργεί σύνολα, αλλά παραμένει μονάδα. Η μονάδα συνεπάγεται τη μοναξιά, που νομίζω πως η πλειοψηφία συμφωνεί στο ότι η μοναξιά δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Οφείλουμε να σεβόμαστε και να μετράμε τα συναισθήματα που τρέφουν οι άλλοι για εμάς, να φροντίζουμε να γεμίζουμε τα κενά μας, χωρίς να αδειάζουμε τους άλλους και όταν κάτι δεν μας καλύπτει πια και θέλουμε να αλλάξει, να εξηγούμε τους λόγους και να μην εξαφανιζόμαστε.. Την επόμενη φορά που θα τελειώσεις έτσι μια σχέση, οποιουδήποτε είδους, σκέψου αν θα ήθελες να αφήσει κάποιος εσένα στο κενό, πριν τον αφήσεις πρώτος.
