Της Αγγελικής Μανωλάκη,
Η αυτοεκτίμηση αποτελεί μια πολύ σημαντική, αλλά και δύσκολη κατάκτηση, την οποία πρέπει, όμως, να αποκτήσουμε στη ζωή μας, αν θέλουμε να επιτύχουμε, να είμαστε ψυχικά υγιείς και ισορροπημένοι. Σημαίνει, στην ουσία, σε τι βαθμό εκτιμάμε τον εαυτό μας, αν του αποδίδουμε τον σεβασμό που του αξίζει ή όχι και, τέλος, αν τον αποδεχόμαστε έτσι όπως είναι, με τα θετικά και αρνητικά στοιχεία του. Αυτό δε σημαίνει πως ένας άνθρωπος με ισχυρή αυτοεκτίμηση δεν προσπαθεί να βελτιωθεί, να ωριμάσει και να απαλλαγεί από μερικά ίσως όχι τόσο γοητευτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Αποδοχή σημαίνει να αναγνωρίζουμε πως αποτελεί μια μακροχρόνια διαδικασία αυτή της βελτίωσης, η οποία ενδέχεται να μας ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια της ζωή μας και πως μέχρι να ολοκληρωθεί, αν συμβεί αυτό, δεν χρειάζεται να είμαστε αυστηροί με εμάς, τα λάθη μας και τις ατελείς προσπάθειές μας.
Με αυτόν τον τρόπο, αποφεύγουμε να τοποθετούμε τον εαυτό μας σε τοξικές σχέσεις, καταστάσεις και να μην ανεχόμαστε συμπεριφορές, οι οποίες δεν μας αξίζουν. Επομένως, υπάρχει καλύτερη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, ικανοποίησης από την καθημερινότητα, τις σχέσεις με αγαπημένα πρόσωπα, γονείς και φίλους. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στους ανθρώπους με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Παραμένουν εγκλωβισμένοι σε δυσλειτουργικά μοτίβα σχέσεων, σε δουλειές που δεν αγαπούν και νιώθουν στάσιμοι, πιστεύουν πως δεν αξίζουν κάτι και δεν έχουν σε καθόλου εκτίμηση τον εαυτό τους. Το μοτίβο αυτής της σκέψης και συμπεριφοράς οδηγεί και τους γύρω τους να πιστεύουν πως δεν αξίζει να προσπαθήσουν να κρατήσουν τέτοια άτομα στη ζωή τους, διότι αν δεν εκτιμήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, την προσωπικότητά μας, πώς περιμένουμε από τους άλλους να το κάνουν;
Οι γονείς, φυσικά, διαδραματίζουν πρωταρχικό ρόλο στο χτίσιμο και τη διατήρηση της αυτοεκτίμησης από την παιδική έως την ενήλικη ζωή. Πρέπει να περιβάλλουν το παιδί τους με αγάπη, κατανόηση, υπομονή και όρεξη για συζήτηση, διάλογο και όχι τιμωρία ή σκληρή συμπεριφορά. Ακόμα και όταν το παιδί παραφέρεται ή κάνει κάποιο λάθος, χρειάζεται να είναι συμπονετικοί και όχι τιμωρητικοί, να τονίζουν τα θετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, τα οποία δεν χάνονται ή μειώνονται, επειδή συνέβη ένα ατυχές συμβάν. Τη συγκεκριμένη «δουλειά» την αναλαμβάνει, σε συνεργασία με τους γονείς, και το εκπαιδευτικό προσωπικό από τη σχολική ηλικία και έπειτα.
Ένα παιδί θα είναι πολύ τυχερό, αν έχει δασκάλους και δασκάλες που το σέβονται, το κατανοούν, του προσφέρουν μαθησιακά και όχι μόνο ερεθίσματα, που προάγουν την καλή συνεργασία και άμιλλα μέσα στην τάξη και όχι τον ανταγωνισμό, που αναγνωρίζουν πως δεν είναι σημαντικό μόνο να ξέρει απ’ έξω την ύλη του μαθήματος, αλλά να αποκτήσει κριτική σκέψη και ικανότητα, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, να μην το βάζει κάτω μπροστά στην αποτυχία, αλλά να προσπαθεί ξανά και ξανά.
Κυρίως, πρέπει να ενθαρρύνουν το παιδί να δοκιμαστεί, να αποκτήσει πολλές εμπειρίες, να είναι ανεξάρτητο και να έχει πίστη ότι θα τα καταφέρει, ότι αξίζει ως άνθρωπος. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει μια καλή ζωή, μια ζωή που θα του δίνει χαρά και ικανοποίηση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τι είναι Αυτοεκτίμηση – Ποιος είναι ο ρόλος των γονιών, ypharmacy.gr, διαθέσιμο εδώ
- Σχολική επίδοση και ο ρόλος της αυτοεκτίμησης, sinaisthisi.gr, διαθέσιμο εδώ
