Του Δημήτρη Σεργάκη,
Οι Idles είναι μία από τις πιο συζητημένες, αλλά και σημαντικές ροκ μπάντες αυτήν τη στιγμή παγκοσμίως. Υπάρχει ένας δικαιολογημένος ενθουσιασμός γύρω από το όνομά τους, καθώς έδωσαν εκ νέου νόημα και δυναμική στον punk rock ήχο, που η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ακούγεται σαν μία κάπως άχρωμη αναπαραγωγή όλων των κλισέ του. Το άλμπουμ τους Joy as an Act of Resistance, μέσα από το οποίο τους γνώρισε ο περισσότερος κόσμος, έφτασε μέχρι το νούμερο 5 των βρετανικών charts και νούμερο 1 (!) ως μπάντα κατά την περίοδο της καραντίνας, σε μια εποχή που το σύγχρονο, εναλλακτικό ροκ έχει σχεδόν μηδενική εκπροσώπηση στα μαζικά ακροατήρια.
Κι όμως, οι Idles κατάφεραν να στριμωχτούν στα μουσικά charts, που συχνά περιτριγυρίζονται από εύπεπτη mainstream μουσική, εκπροσωπώντας αυθεντική, ωμή, θορυβώδη και «επιθετική» στην επιφάνεια punk rock μουσική. Αν περάσουμε, όμως, από την επιφάνεια στον πυρήνα της μουσικής των Idles και συνυπολογίσουμε τους στίχους, ενάντια στην τοξική αρρενωπότητα, τις φυλετικές ανισότητες, τη μάτσο κουλτούρα, την ομοφοβία και την ξενοφοβία, το Brexit και τον συντηρητισμό της βρετανικής κοινωνίας, τότε το επίτευγμά τους μοιάζει ακόμη πιο σπουδαίο. Μπορεί η επίδραση του σύγχρονου ροκ στα νεότερα ακροατήρια να συρρικνώνεται συνεχώς, αλλά συγκροτήματα όπως οι Idles βρίσκουν τον τρόπο να υπερβούν το κοινωνικό φράγμα και να εκφράσουν τις προβληματικές του 21ου αιώνα.
Ο εμπνευστής, στιχουργός και τραγουδιστής των Idles είναι ο 33χρονος Joe Talbot. Γεννήθηκε στο Bristol και μεγάλωσε μαζί με τη μητέρα και τον πατριό του, τον οποίο θεωρούσε βιολογικό του πατέρα μέχρι τα 16 του χρόνια. Μεγαλώνοντας, ήταν ένα παχύσαρκο παιδί που έπασχε από στρεβλοποδία, είχε, όμως, μεγάλη αυτοπεποίθηση και πάντα πίστευε πως θα πετύχει κάτι σπουδαίο. Όταν ήταν 16, η μητέρα του έπαθε ένα βαρύ εγκεφαλικό που την άφησε παράλυτη, ο πατριός του πέθανε, και ήταν ο μόνος που μπορούσε να τη φροντίζει. Πέρασε μία μακρά περίοδο κατάθλιψης, έχοντας όμως στο πλευρό του τον Adam Devonshire, σημερινό μπασίστα των Idles, με τον οποίο συγκατοικούσαν σε ένα υπόγειο.
Εκείνη την περίοδο ξεκίνησαν να τζαμάρουν σε μια pub, οπότε δεν άργησαν να προστεθούν στο σχήμα και τα υπόλοιπα τρία μέλη, ο Mark Bowen και Lee Kiernan στις κιθάρες και ο Jon Beavis στα drums, χωρίς να έχουν καμία ιδέα για το πώς να γράφουν μουσική, όπως έχει δηλώσει χαρακτηριστικά ο Talbot. Οι πλέον «ολοκληρωμένοι» Idles κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP το 2012, με τίτλο Welcome, συνειδητοποιώντας πολύ γρήγορα πως περισσότερο προσπαθούσαν να αντιγράψουν τις αγαπημένες τους μπάντες πάρα να παράγουν τον δικό τους ήχο. Αυτό φαίνεται τρία χρόνια μετά, στο δεύτερο EP του, με τίτλο Meat. Την περίοδο που ηχογραφούσαν το debut album τους, η μητέρα του Talbot πέθανε μετά από πολυετή μάχη με προβλήματα υγείας. Οι στίχοι του δίσκου μπορεί να μοιάζουν κοινωνικοπολιτικοί στην επιφάνεια, αλλά, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Joe, σχετίζονται με τη μητέρα του, η οποία βρίσκεται και στο εξώφυλλο του δίσκου.
Κάπως έτσι εμπνεύστηκε και ένα από τα κορυφαία κομμάτια της μπάντας, Mother που μιλά για τις μητέρες που εργάζονται σκληρά για να παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους. Στο ίδιο κομμάτι κατηγορεί την έλλειψη παιδείας για τις σεξουαλικές κακοποιήσεις των γυναικών (“Sexual violence doesn’t start and end with rape / It starts in our books and behind our school gates”). Ένα αγαπημένο των υποστηρικτών των Idles, το οποίο παίζουν σε κάθε ζωντανή εμφάνιση μέχρι και σήμερα, όχι μόνο για τη μνήμη της μητέρας του Talbot, αλλά όπως αναφέρει ο ίδιος, στην πρόσφατη συναυλία των Idles στο Glastonburry: «Αυτό το τραγούδι είναι για κάθε μητέρα, κάθε γυναίκα και το δικαίωμά της να διαλέξει αν θέλει να γίνει μητέρα ή όχι» (αναφερόμενος στον νόμο κατά των αμβλώσεων). Μπορείτε να πάρετε μια γεύση από την απίστευτη ενέργεια μιας ζωντανής εκτέλεσης του Mother”τρία χρόνια πριν εδώ.
Όταν το άλμπουμ ήταν έτοιμο, καμία δισκογραφική δεν ήθελε να το κυκλοφορήσει, οπότε το έκαναν μόνοι τους, πουλώντας πάνω από 10.000 αντίτυπα. Κάπως έτσι, με το Brutalism, μια ισοπεδωτική post-punk δουλειά, οι Idles έφτιαξαν το όνομα ως η πιο εκρηκτική punk μπάντα με στίχο διαμαρτυρίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και όχι μόνο, έχοντας πλέον κερδίσει επάξια την προσοχή του κόσμου. Ετοιμάζοντας το επόμενο άλμπουμ, ένα ακόμη πιο τραγικό γεγονός σημάδεψε τη ζωή του Joe Talbot, αφού έχασε το παιδί του κατά τη διάρκεια της γέννας. Για άλλη μία φορά, μετέτρεψε το δράμα του σε τέχνη, αφιερώνοντας το συγκινητικό June με στίχους από διήγημα του συγγραφέα Ernest Hemingway. “Baby shoes for sale: never worn”, τραγουδάει ξανά και ξανά. Όλα τα κομμάτια του Joy As An Act Of Resistance διακρίνονται από μια ευαισθησία που σπάνια συναντάει κανείς σε punk δίσκους. Πραγματεύεται έννοιες που αγνοούνται από τη σημερινή κοινωνία. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού και η αλληλεγγύη, είναι η βάση της μουσικής των Idles, που σε συνδυασμό με την ενέργεια και τη δυναμική punk μουσική, κάνει τα μηνύματα ακόμη πιο ισχυρά.
Το 2017, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ με τίτλο Ultra Mono, ηχογραφημένο σε μόλις δύο βδομάδες και τους στίχους γραμμένους την ώρα της ηχογράφησης. Ήταν ένας δίσκος που ήταν σίγουρα ελαττωματικός σε σημεία, αλλά ήταν ένας από τους πιο σκληρούς και βαρείς δίσκους των Idles μέχρι σήμερα, διατηρώντας παράλληλα αξιομνημόνευτα τραγούδια.
Μόλις έναν χρόνο μετά, το Crawler μοιάζει σαν μια επιστροφή στην ένταση και στους δυναμικούς ήχους που είχε το Joy As An Act of Resistance, αλλά, ταυτόχρονα, ακούμε τους Idles να αρχίζουν να πειραματίζονται με ορισμένους ήχους και διαθέσεις που έκρυβαν στη μουσική τους φαρέτρα. Υπάρχουν μερικά τραγούδια εδώ που παρουσιάζουν μια θλιβερή, σκοτεινή και εσωστρεφή πτυχή των Idles και υπάρχουν μερικά άλλα που φαίνεται να επηρεάζονται από παλαιότερους και κλασικότερους ήχους και στυλ. Οι στίχοι έχουν περισσότερο λυρικό στυλ, παρά το συνηθισμένο ελεύθερο, επιθετικό ύφος των Idles που συμβολίζει κατά κάποιον τρόπο την «ωρίμαση» του Joe Talbot. Όταν ρωτήθηκε για αυτήν την «αλλαγή», εκείνος απάντησε:
«Ήμουν αποσπασμένος από το εγώ μου και τους φόβους μου. Τα συναισθήματά μου εκφράζονταν μόνο ως θυμός. Τώρα, όμως, είναι καιρός να προκαλέσω τον εαυτό μου, να βάλω τα πράγματα σε τάξη και να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή. Ανέλαβα την ευθύνη των πράξεών μου και έμαθα από αυτές. Είμαι πολύ πιο ήρεμος και δεν αγχώνομαι. Είμαι νηφάλιος εδώ και δύο χρόνια. Κάπως μπήκαν τα πράγματα σε τάξη».
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι άλλαξε η ωμότητα, η αγριάδα και η απίστευτη ενέργεια που διακρίνει τα φωνητικά του Joe Talbot, ο οποίος αποδεικνύει συνεχώς στη σκηνή πως πρόκειται για έναν από τους πιο εντυπωσιακούς frontman της σύγχρονης ροκ σκηνής.
Όπως πολλά punk συγκροτήματα είχαν κάτι να πουν και να υποστηρίξουν, έτσι και οι Idles υποστηρίζουν τα προοδευτικά και εμφανώς ριζοσπαστικά ιδανικά τους, με μια ρομαντική ωμότητα. Δίνοντας φωνή στους χιλιάδες φανς τους, που σε κάθε συναυλία τραγουδούν φωναχτά, κατά της κοινωνίας των φοβισμένων και καταπιεσμένων, εκείνης που ορίζει πως, οι «άντρες δεν κλαίνε», με στόχο μια κοινωνία ενωμένη και ίση, στην οποία ανήκουμε όλοι, με την αίσθηση κοινότητας και εμπιστοσύνης. Ταυτόχρονα, οι Idles καταφέρνουν πριν από ένα από τα πιο δυναμικά θορυβώδη punk κομμάτια τους, και το πλήθος να ετοιμάζεται να «χτυπηθεί» σε ένα τεράστιο pit, το σύνθημα πάντα να είναι, “Are you ready to take care of each other?”.
Κλείνοντας, τα λέει όλα ο ίδιος ο Joe Talbot:
«Θέλουμε να γίνουμε μια πραγματική δύναμη αλλαγής, αλλά με οδηγό την ευτυχία και τη χαρά, όχι την αρνητική ενέργεια. Προσπαθούμε να αλλάξουμε το αφήγημα, να βοηθήσουμε τον κόσμο με την τέχνη μας, συμπεριλαμβανομένων των εαυτών μας. Από τη στιγμή που βρήκαμε το πάτημα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πούμε όλα αυτά που σκεφτόμαστε. Η καλή τέχνη είναι αυτή που αλλάζει ζωές. Είναι μεγάλη ευθύνη και όποιος δεν μπορεί να την αντέξει, καλύτερα να τα παρατήσει».
Ακούστε τους Idles στο Youtube εδώ και στο Spotify εδώ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- How IDLES Used Punk Rock To Fight Through Grief, rollingstone.com, διαθέσιμο εδώ.
- Idles Are Throwing a Post-Punk Revolution, and Everyone’s Invited, nytimes.com, διαθέσιμο εδώ.
- Μπορούν οι Idles να σώσουν το punk rock;, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ.
