Της Μαρίας Κελεπούρη,
Μόλις το βλέμμα αντικρίσει τον πρωινό ήλιο, ασυνείδητα και αυτόματα το σώμα, σαν κουρδισμένη μηχανή, ξεκινά την καθημερινή του ρουτίνα. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς, παρά μόνο ακολουθείς τη γνωστή διαδρομή που έχεις πια συνηθίσει. Όταν πιεις την πρώτη γουλιά καφέ, τότε αρχίζεις να συλλογίζεσαι την καθημερινότητά σου. Ίσως να τη βρίσκεις ανιαρή, παρόλο που η μέρα μπορεί να είναι γεμάτη από υποχρεώσεις και δουλειές. Κι όμως, δεν αρκεί να είσαι συνεχώς απασχολημένος για να νιώθεις πλήρης και ικανοποιημένος. Μεταξύ μας, είναι τα σύννεφα μιας ψευδαίσθησης που πρέπει να διαλύσεις για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.
Ονειροπολείς, φιλοδοξείς, κάνεις σχέδια που θεωρείς ότι λόγω των συνθηκών δεν είναι εφικτό να εκπληρωθούν, όμως συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, γιατί κατά βάθος ξέρεις πως αν προσπαθήσεις, θα τα καταφέρεις. Είτε πρόκειται για όνειρα που αν πραγματοποιηθούν, δεν θα αλλάξουν πολλά από τη ζωή σου, αλλά θα προσδώσουν μία νότα χαράς, που για σένα θα αξίζει πολλά, είτε για όνειρα που με το κύμα τους θα ταράξουν τα ήρεμα νερά που πλέεις τώρα, δεν έχει καμία σημασία, επειδή για τον καθένα η ηρεμία ψυχής έχει διαφορετικές, πολύμορφες και ίσως κάποιες φορές απρόσμενες πηγές εκπόρευσης.
Ο συμβιβασμός ή αποδοχή των δυσκολιών που ενδέχεται να βρεις στον δρόμο σου μπορεί να σε απαλλάξουν από την αβεβαιότητα του ρίσκου, όμως θα προκαλέσουν μία πληγή ανεξίτηλη, που πιθανόν να διαιωνίζει την απογοήτευση και τις αρνητικές σκέψεις. Άλλωστε, ο ψυχίατρος και μαθητής του Φρόυντ, Καρλ Γιουνγκ, θεωρεί πως η ζωή που δεν ζούμε είναι μία αρρώστια που μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο. Τον ψυχολογικό θάνατο, αυτόν των επιθυμιών και των ονείρων μας. Κι έτσι, καθοδηγείσαι ανώδυνα προς μία πτώση. Μια συναισθηματική πτώση εξαιτίας της αναποφασιστικότητας και της εμπιστοσύνης που δεν έδειξες στον εαυτό σου.
Ίσως να πρόκειται για μία μορφή κατάθλιψης, που όμως συνοδεύεται από φόβο. Γιατί το συναίσθημα του φόβου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις και δισταγμό για το επόμενο βήμα. Παρόλα αυτά, το κλειδί για να μετατραπεί ο φόβος σε τόλμη είναι η απόφαση. Με το πέρασμα αυτής της διαχωριστικής γραμμής, θα βάλεις τις πρώτες πινελιές της νέας σου ζωής.
Μήπως, τελικά, ακροβατούμε ανάμεσα σε τρεις ζωές; Η ονειροπόληση του υποσυνείδητου προσδοκά να σχεδιάσει την ουτοπία του ασυνείδητου, για να προσκρούσει τελικά στον ρεαλισμό του συνειδητού. Τρία στάδια που αντιμάχονται μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα συμπληρώνουν το ένα το άλλο, με αποτέλεσμα να διαπλάθουν τον χαρακτήρα μας και να διαμορφώνουν τις επιθυμίες μας. Οι σκέψεις μας αναζητούν με αγωνία ένα πλαίσιο για να ενσαρκωθούν, αλλά πολλές φορές εξωτερικοί παράγοντες και εμπόδια που ανακύπτουν ενδέχεται να τις περιορίζουν. Τι δύναμη έχουμε για να αλλάξουμε αυτήν την προκαθορισμένη τροχιά; Και είναι, πράγματι, προκαθορισμένη ή εμείς εθελοτυφλούμε μπροστά σε ό,τι μπορεί να επιτευχθεί, αλλά την ίδια στιγμή φαντάζει επώδυνο και απαιτεί από εμάς επίδειξη ψυχικής δύναμης;
Η ζωή που δεν ζούμε είναι σαν ένα παράλληλο σύμπαν, μέσα στο οποίο αιωρούμαστε. Συγκεχυμένες σκέψεις που επιδιώκουν να πάρουν μορφή για να λυτρώσουν την ψυχή μας. Ένα σύμπαν, όμως, στους όρους του οποίου οφείλουμε να επιβληθούμε. Διαφορετικά, θα έχουμε συμβιβαστεί με το «απραγματοποίητο», χωρίς καν να έχουμε προσπαθήσει για το εφικτό.
Όλα τα όνειρα και τα σχέδιά μας απευθύνονται σε αυτήν τη ζωή. Όχι σε εκείνη που πιθανόν θα θέλαμε να έχουμε. Το παρόν προσφέρεται για όσα σκοπεύουμε να κάνουμε πράξη, ώστε στο μέλλον να μην ατενίζουμε το παρελθόν ως εκείνο που δίστασε να πάρει το ρίσκο. Γι’ αυτό η αυτογνωσία και η λογική συμβάλλουν σε σταθερά, μα γεμάτα αυτοπεποίθηση, βήματα. Το σημαντικότερο είναι η πίστη στις δυνάμεις του εαυτού μας, ώστε να καταφέρουμε να οδηγηθούμε ακόμη και πέρα από τα όνειρά μας, γιατί κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει η ζωή που ακόμη δεν έχουμε γνωρίσει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Καρλ Γιούνγκ: «Η ζωή που δεν ζούμε είναι μια αρρώστια που μπορεί να προκαλέσει θάνατο», mymind.gr, διαθέσιμο εδώ
- Καρλ Γιούνγκ: Η ζωή που δεν ζούμε είναι μια αρρώστια που μπορεί να προκαλέσει θάνατο, dinfo.gr, διαθέσιμο εδώ
