Της Εμμανουέλας Μπουλταδάκη,
Μετά την καταστροφική υποχώρηση της Μεγάλης Στρατιάς του από τη Ρωσία τον χειμώνα του 1812, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ακόμη διάσημος στρατιωτικός διοικητής και αυτοκράτορας της Γαλλίας, στρατολόγησε έναν νέο στρατό και ετοιμάστηκε να υπερασπιστεί τη Γαλλία ενάντια στις συμμαχικές δυνάμεις της Ρωσίας, της Πρωσίας, της Σουηδίας και Αυστρίας. Αν και συγκέντρωσε έναν στρατό 200.000, η δύναμη ήταν μόλις το ένα τρίτο του μεγέθους αυτού που είχε πάρει στη Ρωσία και οι ακατέργαστοι νεοσύλλεκτοί του δεν ήταν του μαχητικού διαμετρήματος των χαμένων βετεράνων στρατιωτών του. Αντίθετα, ο στρατός του Συνασπισμού αριθμούσε σχεδόν 400.000 και έβαλε 1.400 τεμάχια πυροβολικού, διπλάσιο από το άπειρο σώμα του Ναπολέοντα.
Στις αρχές του 1813, οι ρωσικές και οι πρωσικές δυνάμεις εισέβαλαν στο γερμανικό κρατίδιο της Σαξονίας, τον μοναδικό σύμμαχο του Ναπολέοντα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η άμυνα της Σαξονίας ήταν στην πραγματικότητα η άμυνα της ίδιας της Γαλλίας και ο Ναπολέων κινήθηκε για να αντιμετωπίσει την ώθηση του Συνασπισμού. Τον Μάιο, οι Γάλλοι νίκησαν στο Lutzen και στο Bautzen, αλλά η Σουηδία και η Αυστρία μπήκαν στη σύγκρουση εκείνο το καλοκαίρι. Ωστόσο, ο Ναπολέων φάνηκε να έχει ξαναβρεί την παλιά του μορφή, νικώντας τις συνδυασμένες εχθρικές δυνάμεις στη Δρέσδη στις 26-27 Αυγούστου. Παρ’ όλα αυτά, με τον Συνασπισμό να πλησιάζει, οδηγήθηκε σε υποχώρηση από τη Δρέσδη στη Λειψία και περίμενε τον εχθρό να φτάσει, με σκοπό να διχάσει τις δυνάμεις τους και να νικήσει τον καθένα με τη σειρά του.
Στις 16 Οκτωβρίου, τα γαλλικά στρατεύματα απέκρουσαν μια άστοχη πρωσική επίθεση, που ξεκίνησε από τον Πρίγκιπα του Schwarzenberg, χωρίς την υποστήριξη των Ρώσων. Την επόμενη μέρα, το γαλλικό ιππικό υπό τον Στρατάρχη Joachim Murat επιτέθηκε στους Ρώσους και σχεδόν έφτασε στο αρχηγείο του Τσάρου Αλέξανδρου Α’, πριν οδηγηθεί πίσω από Ρώσους ιππείς.
Ο Ναπολέων πίστευε ότι οι Πρώσοι ήταν πολύ μακριά για να πραγματοποιήσουν μια ισχυρή επίθεση και επανατοποθέτησε μερικές από τις δυνάμεις του, αφήνοντας ένα μόνο σώμα να υπερασπιστεί την κοντινή πόλη Möckern. Ωστόσο, οι Πρώσοι ήταν πιο κοντά από ό,τι αναμενόταν. Κατέλαβαν την πόλη και αποδεκάτισαν το μοναχικό γαλλικό σώμα.
Στις 18 Οκτωβρίου, το συνδυασμένο βάρος των ενοποιημένων πλέον στρατών του Συνασπισμού είχε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, χτυπώντας τη γραμμή του Ναπολέοντα με ανελέητες μετωπικές επιθέσεις και συνεχείς φραγμούς πυροβολικού και αναγκάζοντάς τον να αποσύρει τα πλευρά του, προετοιμάζοντας την αποχώρηση. Την επόμενη μέρα, καθώς οι δυνάμεις του Συνασπισμού ετοιμάζονταν να επιτεθούν στη Λειψία, ο Ναπολέων διέταξε τον Στρατάρχη Alexandre MacDonald να πολεμήσει μια δράση οπισθοφυλακής για την υπεράσπιση της πόλης με 30.000 στρατιώτες, ενώ ο υπόλοιπος γαλλικός στρατός αποχώρησε μέσω των γεφυρών του ποταμού Elster.
Στις 11 π.μ. της 19ης Οκτωβρίου, ο Ναπολέων διέσχισε το Έλστερ και δύο ώρες αργότερα η γέφυρα προς την πόλη Lindenau ανατινάχθηκε, αφήνοντας 20.000 Γάλλους στρατιώτες περιφραγμένους στην απέναντι όχθη. Σε μια ξέφρενη προσπάθεια να περάσουν το ποτάμι, πολλοί Γάλλοι στρατιώτες πνίγηκαν, παρασυρμένοι από το ρεύμα. Υπολογίζοντας το κόστος, οι απώλειες των Γάλλων ανήλθαν σε 70.000 νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους. Ο Συνασπισμός έχασε 54.000 άνδρες. Ο Ναπολέων υποχώρησε πέρα από τον μεγάλο ποταμό Ρήνο και ετοιμάστηκε να υπερασπιστεί τη Γαλλία από την εισβολή.
Η Μάχη της Λειψίας, γνωστή και ως Μάχη των Εθνών, ήταν μακράν η μεγαλύτερη εμπλοκή των Ναπολεόντειων Πολέμων. Ήταν, επίσης, η πρώτη φορά που ο Ναπολέων ηττήθηκε σε μια μάχη στημένη. Την επόμενη άνοιξη, οι θριαμβευτικές δυνάμεις επτά μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, γνωστές ως Έκτος Συνασπισμός, νίκησαν τον Ναπολέοντα, τον ανάγκασαν να οδηγηθεί σε παραίτηση και βάδισαν θριαμβευτικά στο Παρίσι.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
