Της Αικατερίνης Φαΐλι,
1694: Ιδρύεται η Τράπεζα της Αγγλίας. Η ιστορία της Τράπεζας της Αγγλίας ξεκίνησε ως ιδιωτική εταιρεία, που ιδρύθηκε και χρηματοδοτήθηκε από ιδιωτικές συνδρομές. Λίγο μετά από το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, πιο συγκεκριμένα το 1946, γίνεται δημόσιος βρετανικός οργανισμός, καθώς κρατικοποιήθηκε έως το 1997, οπότε και ανεξαρτητοποιήθηκε. Ένας από τους ιδρυτές της είναι ο Σκωτσέζος William Paterson, ο οποίος επιθυμούσε να ενεργεί ως τραπεζίτης της Αγγλικής Κυβέρνησης. Οι χρυσοχόοι του Λονδίνου ήταν οι πρώτοι παραγωγοί που δημιούργησαν «κάτι που έμοιαζε με τραπεζογραμμάτιο». Η ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας θεωρήθηκε η καλύτερη λύση για το ακανθώδες πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Αγγλία με τη χρηματοοικονομική εξάντλησή της, καθώς μέσω της τράπεζας το κράτος-έθνος μετατράπηκε σε δανειστή. Σήμερα, στην ανατολική πλευρά της Τράπεζας στεγάζεται και λειτουργεί το μουσείο της, το οποίο περιλαμβάνει τα επιτεύγματά της, βιβλία, νομίσματα κ.λπ. Η ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας αποτελεί ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός και εκτός από την οικονομική ευημερία που επέφερε στην Αγγλία και την παροχή τραπεζικών υπηρεσιών, λειτουργεί και ως διαχειριστής του ξένου συναλλάγματος και των αποθεμάτων χρυσού της χώρας.
1789: Ιδρύεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το Υπουργείο Διεθνών Υποθέσεων, με την υπογραφή του Τζορτζ Ουάσιγκτον. Το Σύνταγμα του 1789 σχεδιάστηκε για να επανορθώσει κάποιες ελλείψεις που υπήρχαν, αναθέτοντας πολλές υποχρεώσεις σχετικές με τις εξωτερικές υποθέσεις στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Με την αδυναμία να πέσει όλο το βάρος στον Πρόεδρο, προτάθηκε από τον Τζέιμς Μάντισον η ιδέα της δημιουργίας ενός Υπουργείου Εξωτερικών Υποθέσεων, που θα βρίσκεται υπό την εποπτεία του Υπουργού Εξωτερικών. Στις 21 Ιουλίου εγκρίθηκε από τη Βουλή και τη Γερουσία το αίτημα να υλοποιηθεί η ιδέα αυτή. Με την υπογραφή του Προέδρου Τζορτζ Ουάσιγκτον, στις 27 Ιουλίου, εγκρίνεται επισήμως και νομιμοποιείται η απόφαση αυτή και ιδρύεται το Υπουργείο Διεθνών Υποθέσεων, με τον Τόμας Τζέφερσον να αποτελεί τον πρώτο Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ. Παρά τους περιορισμούς σε προϋπολογισμό και ανθρώπινο δυναμικό, το Υπουργείο παρουσίασε σημαντικό έργο στη διαχείριση των Εξωτερικών Υποθέσεων.
1921: Ανακοινώνεται από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο η ανακάλυψη της ινσουλίνης. Πιο συγκεκριμένα, ο Δρ. Frederick Banting, ένας Καναδός χειρουργός και ο Charles Best, ένας φοιτητής ιατρικής, απομόνωσαν με επιτυχία για πρώτη φορά την ορμόνη της ινσουλίνης από σκύλους. Στη συνέχεια, παρήγαγαν συμπτώματα διαβήτη στα ζώα και χορήγησαν ενέσεις ινσουλίνης, που παρήγαγαν φυσιολογικά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Ακολούθησαν την ίδια διαδικασία για να απομονώσουν ινσουλίνη από το πάγκρεας βοοειδών από σφαγεία, προκειμένου να ξεκινήσουν άμεσα οι δράσεις για μια θεραπεία ινσουλίνης για τους ανθρώπους. Στις 11 Ιανουαρίου 1922, ο 14χρονος Leonard Thompson έγινε ο πρώτος άνθρωπος που έλαβε ένεση ινσουλίνης ως θεραπεία για τον διαβήτη, ωστόσο του εμφανίστηκε αλλεργική αντίδραση. Αμέσως αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα που είχε προκληθεί, με την ανάπτυξη μιας βελτιωμένης διαδικασίας, η οποία είχε επιτυχία. Μέχρι το 1923, η ινσουλίνη είχε γίνει ευρέως διαθέσιμη για μαζική παραγωγή και ο Banting τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, το οποίο μοιράστηκε με τον καθηγητή του Macleod. Ο Charles Best, ως μεταπτυχιακός φοιτητής, δεν συμπεριλήφθηκε, όμως, ο Banting αναγνώρισε τη συμμετοχή του Μπεστ, μοιράζοντας τα χρήματα του βραβείου. Η 27η Ιουλίου, λοιπόν, σηματοδοτεί μία από τις πιο σημαντικές ημέρες στην ιστορία της θεραπείας του διαβήτη, που μέχρι τότε αποτελούσε θανατηφόρα ασθένεια.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Our History, bankofengland.co.uk, διαθέσιμο εδώ
- A New Framework for Foreign Affairs, history.state.gov, διαθέσιμο εδώ
- The discovery of insulin, sciencedirect.com, διαθέσιμο εδώ
