Της Νίκης Καραχάλιου,
Τις προηγούμενες εβδομάδες τους παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών, αλλά και τους χρήστες των social media, φαίνεται να τους απασχόλησαν πολύ, μα πάρα πολύ σημαντικά θέματα. Για αρχή «καταπιάστηκαν» με τη Λατινοπούλου και με τον αριθμό που δείχνει η ζυγαριά της Μπάρκα. Βέβαια, το θέμα δεν «τσούλησε» και πολύ, καθώς το επισκίασε… η ικανότητα του Snik και του Light να παίζουν ξύλο! Δεν λέω, μπράβο στα παιδιά, αλλά αν θέλουν να αλληλοεξοντωθούν, καλό είναι να το κάνουν στα σπίτια τους. Κατά τα άλλα «είχε» λίγο από Σκορδά και μεταγραφή, λίγο από Σπυροπούλου και εγκυμοσύνη και –πάντα– πολλή Τούνη. Δόξα τω Θεώ, το «βγάλατε το ψωμί» σας και φέτος και οι τηλεπαρουσιαστές και οι χρήστες του Twitter.
Ωστόσο, κάποια στιγμή, την ίδια περίοδο μ’ αυτή που εκτυλίσσονταν και τα παραπάνω γεγονότα, συνέβη κι αυτό. Στο Ηράκλειο της Κρήτης κατά τη διάρκεια των εγκαινίων των αθλητικών εγκαταστάσεων στην παραλία του Καρτερού, τη στιγμή που τοπικοί παράγοντες, κληρικοί και πολιτικοί βρίσκονται συγκεντρωμένοι πάνω σε μία εξέδρα για την τέλεση του αγιασμού, ο καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι Πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής βρίσκεται κάτω από την εξέδρα και μόνος του! Όχι γιατί το θέλησε, αλλά γιατί κανένας δεν μερίμνησε να τοποθετήσει μία ράμπα, για να μπορέσει αυτός ο πολίτης να βρίσκεται, εκείνη την στιγμή στη θέση του, στην εξέδρα των επισήμων. Το ζήτημα απασχόλησε για μία μέρα τους κριτές του πληκτρολογίου και καμία τους τηλεπαρουσιαστές! Τώρα, οι φανατικοί χρήστες του Twitter μπορούν να καυχιούνται ότι έδιωξαν με δικές τους πιέσεις τη Λατινοπούλου, όμως, οι πολιτικοί, οι τοπικοί παράγοντες, οι κληρικοί που άφησαν τον άνθρωπο να τους κοιτάει από χαμηλά παραμένουν ακόμα στις θέσεις τους… και θα ξεχάσουν κι άλλες ράμπες!
Δυστυχώς, ο Παραολυμπιονίκης δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι πολίτης που αντιμετωπίζει τέτοια «ιδιαίτερη» μεταχείριση. Πραγματικά, στη χώρα μας, αυτοί οι άνθρωποι ζουν κυριολεκτικά έναν «βίο αβίωτο». Βέβαια, στην Ελλάδα με τα φθαρμένα πλακόστρωτα, τα αυτοκίνητα που «φυτρώνουν» δια μαγείας στα πεζοδρόμια, τις λακκούβες κ.τ.λ., ακόμα και ο αρτιμελής πολίτης μετακινείται με φόβο μήπως σπάσει κανένα πόδι, μήπως χάσει κάποιο δόντι, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα άτομα με αναπηρία, όταν κινούνται, αυτό γίνεται με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία και θέτουν σε μεγάλο κίνδυνο τη ζωή τους. Κι αναφέρω αυτό το «όταν κινούνται», γιατί πολύ απλά τις περισσότερες φορές δεν τους επιτρέπεται να κινούνται. Για παράδειγμα, οι δημόσιες υπηρεσίες, των οποίων τα κτίρια κατά τη συντριπτική τους πλειονότητα είναι παλιά κι έχουν σκάλες, δεν μπορούν να θεωρηθούν χώροι εύκολα προσβάσιμοι σ’ αυτούς. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι το κράτος έχει μεριμνήσει γι’ αυτό κι έχει επιλύσει αυτό το θέμα, ακόμα και τότε δεν θα μπορούσαν αυτοί οι πολίτες να εισέλθουν με ευκολία σ’ αυτούς τους χώρους, γιατί πολύ απλά θα μπορούσαν θα μπορούσαν να φτάσουν εκεί χωρίς να ταλαιπωρηθούν. Γιατί τα φθαρμένα πεζοδρόμια εξακολουθούν να υπάρχουν και σε όσα υπάρχουν ράμπες, φροντίζει «η μάστιγα» των ανεύθυνων οδηγών να τις χρησιμοποιήσει για τη στάθμευση των αυτοκινήτων τους. Μπορεί, λοιπόν, η ζωή, η φύση, η τύχη να τους στέρησε την ικανότητα να περπατούν, η πολιτεία και κάποιοι ανεύθυνοι πολίτες της φροντίζουν, από την άλλη, να μην έχουν καθόλου κοινωνική ζωή, ελευθερία, αξιοπρέπεια…
Σκέφτομαι ότι το πρόβλημα με τις δημόσιες υπηρεσίες ή τα πεζοδρόμια ίσως να είναι και το μικρότερο που έχει να αντιμετωπίσει ένα άτομο με κινητικές δυσκολίες. Πιο έντονο είναι το πρόβλημα στις νεαρές ηλικίες, που τα περισσότερα σχολεία και πανεπιστήμια δεν τηρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη φοίτησή τους, με αποτέλεσμα είτε να περιορίζονται στην κατ’ οίκον εκπαίδευση, που δεν καλύπτεται από το κράτος, είτε να μην παρακολουθούν καθόλου τα μαθήματα. Τι γίνεται, άραγε, με εκείνους που επιθυμούν να εργαστούν, επειδή το επίδομα του κράτους δεν τους είναι αρκετό ή άλλοτε πάλι, επειδή το θέλουν; Πώς μπορείς να καταπατήσεις το δικαίωμά τους για εργασία, σεβαστό κράτος και αγαπητέ εργοδότα; Και μπορεί να μην τους αφαιρείται το δικαίωμα της εργασίας, αλλά εμμέσως υποβαθμίζεται και από το κράτος που δεν διαμορφώνει τις κατάλληλες συνθήκες και από τον εργοδότη που δεν θέλει να προσαρμοστεί σ’ αυτές.
Πριν έναν χρόνο, εντελώς τυχαία πέτυχα σε κάποιον δρόμο της Αθήνας τον κύριο Κυμπουρόπουλο. Κι αυτός, μαζί με τη βοήθεια του συνοδού του, προσπαθούσε να μετακινήσει με δυσκολία το αμαξίδιό του, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι Έλληνες πολίτες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Μόνο μπροστά σ’ αυτό το θέαμα μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει την έκταση του προβλήματος!
