Της Νεφέλης Τσιλοπούλου,
Το 1996, ο Γάλλος σκηνοθέτης Arnaud Desplechin παρέδωσε στο κοινό ένα ερωτικό δράμα με αρκετές δόσεις γαλλικού χιούμορ: Comment je me suis disputé… (ma vie sexuelle) σε αγγλική απόδοση My Sex Life… or How I Got into an Argument. Η ταινία απέσπασε θετικές κριτικές και διαγωνίστηκε στο φεστιβάλ των Καννών. Δεκαεννιά χρόνια αργότερα, θα ακολουθήσει το prequel της ταινίας από τον ίδιο σκηνοθέτη και με τον ίδιο πρωταγωνιστή, Mathieu Amalric, στον ρόλο του ανθρωπολόγου Paul Dédalus. To Τrois souvenirs de ma jeunesse (μτφρ. Τρία ενθύμια από τη νιότη μου) καταγράφει τη ζωή του νεαρού Paul, το οικογενειακό δράμα του, την έμφυτη κλίση του προς την ανθρωπολογία ως τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, την Esther.
Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη και έναν επίλογο. Τα δύο πρώτα μέρη αφορούν την παιδική και εφηβική ηλικία του Paul και επικεντρώνονται σε δύο γεγονότα που τον σημάδεψαν. Το πρώτο αφορά τον θάνατο της ψυχικά ασθενούς μητέρας του και το δεύτερο όταν σε μια εκπαιδευτική εκδρομή στη Ρωσία, έσωσε έναν κομμουνιστή δίνοντάς του την ταυτότητά του. Το τρίτο μέρος φέρει την ονομασία “Esther” και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο κομμάτι της ταινίας.
O Paul είναι πλέον φοιτητής ανθρωπολογίας μακριά από τη γενέτειρά του και επισκέπτεται τα δύο του αδέρφια όποτε του επιτρέπει η οικονομική του κατάσταση. Σε μία από αυτές τις επισκέψεις στο σχολείο τους, βλέπει τη μαθήτρια ακόμα Esther, η οποία διαθέτει μια έντονη προσωπικότητα και μια αυτοπεποίθηση που ξεχειλίζει. Η σκηνή αυτή δίνει σάρκα και οστά στη γαλλική φράση “coup de foudre”, η οποία κυριολεκτικά μεταφράζεται ως η βολή του κεραυνού, σε ελεύθερη απόδοση χρησιμοποιείται για να εκφράσει τον έρωτα με την πρώτη ματιά, τον κεραυνοβόλο. Ο γαλλικός κινηματογράφος έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως πως είναι ο ειδικός σε αυτά τα μεγάλα πάθη, και η συγκεκριμένη ταινία είναι μία ακόμα απόδειξη της κυριαρχίας του.
Η Esther και ο Paul ερωτεύονται και η σαρωτική διάσταση αυτού του συναισθήματος αποτυπώνεται με εξαιρετική φροντίδα. Οι δύο πρωταγωνιστές Quentin Dolmaire (Paul) και Lou Roy – Lecollinet (Esther) δημιουργούν μια χημεία που ξεπερνά τα κινηματογραφικά όρια. Η ιστορία τους γεννιέται μπροστά μας, κι ως θεατές βιώνουμε το πρώτο βλέμμα, την κατάφαση της έλξης, τα πρώτα φιλιά, αλλά και την απόσταση που τους χωρίζει, την απόγνωση που νιώθουν, τη λύπη, αλλά και την κάθαρση κάθε φορά που ξανασμίγουν. Ένας πλούτος συναισθημάτων ξεγυμνώνεται απροκάλυπτα.
«Αν υπάρχεις σημαίνει πως δεν είμαι παγιδευμένος σ’ ένα όνειρο»,γράφει ο Paul σε ένα από τα γράμματά του στην Esther. «Τα χαρακτηριστικά σου ενέχουν όλη τη σημασία του κόσμου», της λέει καθώς αναλύει έναν πίνακα ζωγραφικής. Το μαγικό και αυτό που ίσως να μας φέρνει σε αμηχανία είναι πως λειτουργούν βαθιά συναισθηματικά και οι δύο, ξεπερνώντας κάθε ανασφάλεια ή εμπόδιο, καθώς λένε αυτό που θα θέλαμε να πούμε και εμείς, αλλά δεν βρίσκουμε το θάρρος. Αυτοί οι δύο το έχουν, όχι μόνο για να παραδεχτούν τα συναισθήματά τους, αλλά πριν από αυτό για να τα νιώσουν. Δεν φοβούνται την αγάπη, τον έρωτα, μην δεθούν, μην πληγωθούν, πέφτουν με τα μούτρα και επιλέγουν να υποφέρουν. «Δεν ξέρω πώς να ζήσω», λέει με κλάματα στη μαμά της όταν τον αποχωρίζεται. Αλλά προτιμούν να υπάρχουν μαζί και ας είναι δύσκολο.
Ακόμη και αν το κύριο στοιχείο της ταινίας είναι η γέννηση ενός καινούργιου έρωτα, παρελαύνουν από μπροστά μας έντονες ανθρώπινες στιγμές με κυρίαρχο το συναίσθημα, το όποιο συναίσθημα. Ο Paul διαθέτει μια ευφυία –ιδιαίτερη για το νεαρό της ηλικίας τους– και ειδικά μια συναισθηματική ευφυΐα που την εκφράζει με έναν τρόπο που μας καθηλώνει.
Για τους αθεράπευτα ρομαντικούς, για τους απογοητευμένους, αλλά και τους δύσπιστους ο γαλλικός κινηματογράφος είναι πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζει την ουσία της ύπαρξής μας. Να νιώθουμε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τα χρυσά μας χρόνια, athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Τα χρυσά μας χρόνια, cinemagazine.gr, διαθέσιμο εδώ.
