Της Αγγελικής Μανωλάκη,
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει την ανάγκη να επισκεφθεί έναν ψυχολόγο και να συζητήσει μαζί του όσα προβλήματα μπορεί να βαραίνουν την καθημερινότητά του. Παλαιότερα, επικρατούσε ένα πολύ ισχυρό ταμπού, καθώς και μόνο η λέξη «ψυχολόγος» δημιουργούσε αρνητικούς συνειρμούς σχετικά με την ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση του ενδιαφερομένου. Τι ισχύει στις μέρες μας;
Ευτυχώς, το ταμπού δεν είναι το ίδιο ισχυρό πλέον. Σε κοινωνίες πιο ανεπτυγμένες από τη δική μας, πιο απελευθερωμένες, δεν υπάρχει η οποιαδήποτε κριτική και μονάχα κατανόηση συνοδεύει την απόφαση να αποταθεί κάποιος σε έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας. Σίγουρα, σε πιο μικρές κοινωνίες στη χώρα μας, μπορεί να υπάρχει ακόμη μια αρνητική προδιάθεση, η οποία, φυσικά, στηρίζεται σε ανυπόστατα στερεότυπα που συνοδεύουν το επάγγελμα του ψυχολόγου.
Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι όποιος χρήζει ψυχολογικής βοήθειας είναι τρελός. Πρόκειται για έναν παρωχημένο όρο, ο οποίος δεν χρησιμοποιείται ούτε από ψυχιατρικούς κύκλους πια και σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει κάποιον, ο οποίος έχει βρεθεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του και αναζητά μια χείρα βοηθείας, για να ξεπεράσει τον σκόπελο. Επίσης, η σκέψη της κριτικής από τον περίγυρό τους εντείνει τα αρνητικά συναισθήματα και τα συναισθήματα που ίσως βιώνει σχετικά με την απόφασή του να αναζητήσει επαγγελματική βοήθεια. Το τι θα πει ο κόσμος δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί ποτέ, πόσο μάλλον όταν αφορά τη ζωή μας, την ψυχική μας υγεία.
Μια ακόμα λανθασμένη άποψη, η οποία κάνει μεγαλύτερο κακό παρά καλό, είναι το ότι οι φίλοι μπορούν να βοηθήσουν. Φυσικά, η ύπαρξη ενός υποστηρικτικού δικτύου είναι άκρως απαραίτητη και θα χρειαστεί να είναι εκεί, για να βοηθάει το άτομο και να το στηρίζει συναισθηματικά. Όμως, οι φίλοι ή οι γονείς δεν μπορούν να παρέχουν την ίδια βοήθεια, ούτε σε ποσότητα ούτε σε ποιότητα με έναν εκπαιδευμένο ψυχολόγο, ο οποίος έχει χρόνια εμπειρία σε παρόμοια περιστατικά και επαρκή απόσταση από τον ενδιαφερόμενο.
Κάποιοι άνθρωποι, επίσης, αποφεύγουν ή καθυστερούν να επισκεφθούν έναν ειδικό, γιατί φοβούνται την απάντηση που θα λάβουν ή δεν νιώθουν ακόμη έτοιμοι να ακούσουν αυτά που πρέπει να ακούσουν, για να αρχίσουν να λαμβάνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Μπορεί να χρειαστεί ο ενδιαφερόμενος να αναφερθεί σε δύσκολες καταστάσεις που έχει βιώσει, περιστατικά άγχους, κακοποίησης, βίας, τραυματικών γεγονότων.
Τέλος, ένας από τους πιο σημαντικούς αποτρεπτικούς παράγοντες είναι τα χρήματα. Δυστυχώς, για αρκετές αιτίες, οι επισκέψεις σε ψυχολόγο δεν καλύπτονται από τα δημόσια ταμεία ή όταν καλύπτονται, περιλαμβάνουν λίγες επισκέψεις. Η παραπομπή και η συνέχεια της θεραπείας με έναν ψυχολόγο μπορεί να κοστίσει αρκετά χρήματα, καθώς αποτελεί μια χρονοβόρα διαδικασία.
Όσο περνάει ο καιρός, ας ελπίσουμε ότι οι λόγοι που οδηγούν κάποιους να μην ζητούν τη βοήθεια που χρειάζονται δεν θα υφίστανται.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Επίσκεψη στον ψυχολόγο: ταμπού ή ψυχική ανάγκη;, lkpsychology.gr, διαθέσιμο εδώ
- Το ταμπού του ψυχολόγου, iatronet.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ψυχολόγος: Γιατί αποτελεί ταμπού ακόμη και σήμερα;, maxmag.gr, διαθέσιμο εδώ
