Της Δώρας Νικολάου,
Η πρώτη ελληνική ταινία που ψηφίστηκε στον ευρωπαϊκό κατάλογο του Netflix είναι το The waiter του Στιβ Κρικρή και έγινε από τον Ιούνιο διαθέσιμη σε 23 ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων δεν συγκαταλέγεται η Ελλάδα. Τα δικαιώματα της ταινίας διαθέτει η ελληνική και επιλεκτικότατη πλατφόρμα Cinobo, όπου και τη βρίσκουμε όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Παρά την πρόσφατη δημοσιότητα που τη σύστησε και λίγο περισσότερο στο ευρύ κοινό, η ταινία έκανε την πρεμιέρα της ήδη από το 2018 στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μεγάλη νίκη για την ελληνική παραγωγή, λοιπόν, που διακρίθηκε σε επίπεδο εκτός των συνόρων μας, ώστε να της χαριστεί και το στάτους που αρμόζει.
Το φιλμ στην κατηγορία του μυστηρίου που κάνει και δειλά βήματα προς το νουάρ, εντός του Greek weird wave. Πλοκή; Ο Ρένος (Άρης Σερβετάλης), επαγγελματίας σερβιτόρος με χαρακτήρα συγκρατημένο και ζωή αποστειρωμένη, πλήρως αφοσιωμένος στο δευτερόλεπτο του καθημερινού του προγράμματος, στη συνέπεια και στα μοναχικά, παράξενα χόμπι του, μπλέκεται σε μια ψυχωτική κατάσταση. Ένας ξένος άντρας εμφανίζεται στη ζωή του (Γιάννης Στάνκογλου) και σέρνει με την, επιβαλλόμενη σχεδόν, παρουσία του και μια γοητευτική γυναίκα (Κιάρα Τζενσίνι), όπως απαιτεί κάθε νουάρ ταινία που σέβεται τον εαυτό της. Ναι, βλέπουμε την αγωνία με το σπάσιμο της ρουτίνας και το δίπολο μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών αντρών. Δύο άκρα μεταξύ του συγκρατημένου Ρένου και του μυστηριώδη “Blond” με την επιβλητική παρουσία. Υπάρχει η ατμόσφαιρα του επικίνδυνου και το ερωτικό τρίγωνο, όλα όσα έχουμε μάθει να περιμένουμε από τα έργα του είδους. Σίγουρα, το The Waiter είναι ταινία επηρεασμένη από τις αντίστοιχες προηγούμενές της. Μια δολοφονία, η εγκατάλειψη της ασφάλειας, η ρήξη της νωχελικότητας του άντρα-σερβιτόρου, πάντα παρόντα, για να ικανοποιεί τις ξένες ανάγκες. Αθόρυβα και διακριτικά.
Τα πλάνα φαντάζουν γνώριμα, βγαλμένα από ταινία που κάπου νομίζουμε ότι ίσως και να έχουμε δει. Δεν παύουν δε, να είναι εξαιρετικά. Ψυχρά αρμόζοντα χρώματα και ταιριαστή προσγειωμένη διακόσμηση, τόσο καθημερινή που προχωράει με την πάροδο της ώρας στο πιο σουρεάλ, με αποκορύφωμα το αγαπημένο, ομολογουμένως, πλάνο στη σκηνή-ιντερλούδιο του θερμοκηπίου. Ναι, ίσως και να κερδίζει στον τομέα αυτόν η ταινία. Η πλοκή δεν θυμίζει τόσο David Lynch και ας υπήρξαν γνώμες που την ήθελαν έτσι. Χτισμένη γύρω από μια κλασική σύνθεση χαρακτήρων, βασίζεται λίγο περισσότερο στην ανάλυσή τους, στις προσεγμένες αντιδράσεις τους, στην ηθοποιία των πρωταγωνιστών, με την πλοκή να προχωράει, δυστυχώς, λίγο πιο αργά.
Αναλύεται επαρκώς, το φινάλε μάς ικανοποιεί, αλλά θα μπορούσαν να λείπουν ορισμένα «κενά» χρόνου. Δεν λείπει η αγωνία, αλλά ίσως αφοσιώνεται περισσότερο η προσοχή της δημιουργίας στο πλάνο και όχι στην ουσιώδη εξέλιξη. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν σημαίνει ότι λείπει η εξέλιξη των λεπτών πτυχών των χαρακτήρων από μπροστά μας, αλλά μάλλον είναι και η μόνη που προχωράει όσο μακριά ή γρήγορα θα θέλαμε για τη διάρκεια της ταινίας.
Είναι όμορφο εγχείρημα και η ομορφιά στις ταινίες μας τραβάει πολύ, όσο και μας λείπει. Προσφέρει πολλή αισιοδοξία για το μέλλον των ελληνικών παραγωγών που τόσο ταλέντο κρύβουν και χάνεται στις σημερινές δύσκολες συνθήκες. Μπορεί να μας μαγνητίσει για τους δικούς της λόγους μέσα στον μοναχικό κόσμο που μοιάζει δικός μας και καθημερινός, αλλά ίσως και να συναντάμε μόνο στις ταινίες που αγαπάμε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- The Waiter (2018), imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
- Netflix: Το «The Waiter», η πρώτη ελληνική ταινία που προσθέτει η πλατφόρμα, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ.
- «The Waiter»: Η ταινία μυστηρίου με τον Άρη Σερβετάλη, η πρώτη ελληνική παραγωγή στο Netflix, in.gr, διαθέσιμο εδώ.
