Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η ενέργεια του βουλευτή και πρώην Υπουργού Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Χριστόφορου Βερναρδάκη, να χαρακτηρίσει την Υπουργό Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, «Πισπιρίγκου της Παιδείας», παραλληλίζοντας, δηλαδή, τις πολιτικές πράξεις αυτής με τις ειδεχθείς εγκληματικές πράξεις για τις οποίες κατηγορείται κι έχει προφυλακιστεί η Ρούλα Πισπιρίγκου, κατά τα δημοσιογραφικά κλισέ, προκάλεσε «σάλο». Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι σοκαρίστηκαν γνήσια. Τούτο, διότι το πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη της Ελλάδος έχουν εδώ και πολύ καιρό εθιστεί στη χυδαιότητα των δημοσίων λόγων κι έργων.
Το μόνο που κατάφερε ο Βερναρδάκης ήταν να υπενθυμίσει εκ νέου ποιος πραγματικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σήμερα κατέχει ένα κόμμα, το οποίο αποστρέφεται βαθιά την Αστική Δημοκρατία. Τόσο το γράμμα όσο και το πνεύμα του πολιτειακού συστήματος. Ο πρώην Υπουργός, προκειμένου ν’ ασκήσει κριτική σε μια πολιτική του αντίπαλο, ουδόλως δίστασε ν’ ανάγει την πολιτική της στον τομέα της Παιδείας στο επίπεδο των δολοφονιών μικρών παιδιών. Πρόκειται για την απόλυτη χυδαιότητα. Ακόμα και η βεβιασμένη του «συγγνώμη» το αποδεικνύει. Ταυτοχρόνως, καταπάτησε και βασικές αρχές της Δημοκρατίας, όπως είναι ο σεβασμός του τεκμηρίου της αθωότητας, μιας κι έσπευσε να θεωρήσει δεδομένο ότι μία πολίτης είναι ένοχη για τ’ αδικήματα, για τα οποία κατηγορείται κι έχει προφυλακιστεί και γι’ αυτά για τα οποία καταθέτει ως ύποπτος. Και ναι, όσο κι αν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές σπεύδουν να καταδικάσουν κάποιον άνθρωπο, ο καθείς τεκμαίρεται ότι είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου ενώπιον της Δικαιοσύνης, η οποία είναι η μόνη αρμόδια να κρίνει την αθωότητα ή την ενοχή, την ποινή που θα επιβληθεί, τον τρόπο εκτέλεσης αυτής, την ενδεχόμενη αναστολή της κ.ο.κ.
Ψιλά γράμματα αυτά για το στέλεχος ενός κόμματος που έχει κατά κόρον καταπατήσει γραπτούς κι άγραφους κανόνες πολιτικής αντιπαράθεσης κι έχει εξευτελίσει τους δημοκρατικούς θεσμούς για το κομματικό του συμφέρον. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ταυτίστηκε με το περιθώριο, το μπάχαλο, την παραβατικότητα, με τις παράνομες καταλήψεις και τις επιθέσεις εναντίον αντιφρονούντων, αστυνομικών, καθηγητών έως και με τις εκτεταμένες καταστροφές περιουσιών, τους εμπρησμούς, το πλιάτσικο του όχλου στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008.
Μετά την υπαγωγή της χώρας μας στο μνημονιακό καθεστώς, τερμάτισε τα κοντέρ της αθλιότητας, παράγοντας διαρκώς «πολιτειακή/πολιτική απονομιμοποίηση». Ταύτισε τους πολιτικούς του αντιπάλους με τους δωσίλογους της Κατοχής. Πρωταγωνίστησε ή/και κάλυψε πολιτικά βίαιες επιθέσεις εναντίον ατόμων που είχαν στιγματιστεί ως «μνημονιακοί». Είχε κεντρικό ρόλο στην κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος από τα τσαντίρια των δήθεν «Αγανακτισμένων», όπου συγχρωτίστηκαν όλα τ’ ακραία και αντιδημοκρατικά στοιχεία του πολιτικού φάσματος, από αντιεξουσιαστές και ακροαριστερούς μέχρι φασίστες και νεοναζί. Μοιράστηκε την ίδια πλατεία με τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, με το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» να διαπνέει όλο αυτό το συνονθύλευμα και τις κρεμάλες ν’ ανεμίζουν. Επιδοκίμασε την εκδίωξη του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, αειμνήστου Κάρολου Παπούλια, και τη διάλυση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου 2011 στη Θεσσαλονίκη, όταν ποικιλόχρωμοι τραμπούκοι του τότε «αντιμνημονιακού» τόξου έβριζαν χυδαία τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα, χαρακτηρίζοντας, μάλιστα, προδότη έναν άνθρωπο, ο οποίος στα νιάτα του πολέμησε εναντίον της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας.
Το 2015 εργαλοιοποίησε, μάλιστα, τη διαδικασία ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας, καταψηφίζοντας παρέα με τη νεοναζιστική Χ.Α. και τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ τον προτεινόμενο από την τότε συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, Σταύρο Δήμα, προκειμένου να προκαλέσει βουλευτικές εκλογές, τις οποίες και κέρδισε, υποσχόμενος τα πάντα στους πολίτες, με κορυφαίο το σκίσιμο των μνημονίων «με έναν νόμο κι ένα άρθρο». Συγκυβέρνησε με τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι είχαν καταθέσει κοινή πρόταση προανακριτικής επιτροπής για τη Λίστα Λαγκάρντ με τη Χ.Α., ενώ γνωστές ήταν και οι σκιές στη σχέση του Προέδρου τους, Πάνου Καμμένου, με τον Υπουργό της Χούντας, Γεωργαλά. Διεξήγαγε ένα δημοψήφισμα-παρωδία που οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών και στη δέσμευση των χρημάτων των Ελλήνων, μόνο και μόνο για ν’ αλλάξει το ίδιο βράδυ το αποτέλεσμα. Προσπάθησε να ελέγξει την ενημέρωση με τον αντισυνταγματικό διαγωνισμό Παππά, κλείνοντας το επάγγελμα «καναλάρχης», βαφτίζοντας «επενδυτή» τον έκτοπο Καλογρίτσα με τα βοσκοτόπια, ασκώντας πρωτοφανείς κι απροκάλυπτες πιέσεις προς το Συμβούλιο της Επικρατείας και κατηγορώντας το, εν τέλει, για το ότι το Δημόσιο υποχρεούταν να επιστρέψει τα χρήματα που πήρε από τους υπερθεματιστές! Έθεσε σε δικαστική ομηρία πολιτικούς τους αντιπάλους, με τη σκευωρία Novartis.
Ακόμη και σήμερα, τρία χρόνια μετά την τετραπλή του εκλογική ήττα της περιόδου Μαΐου – Ιουλίου 2019, εξακολουθεί να διατηρεί τα αντιδημοκρατικά του αντανακλαστικά. Βλέπουμε έναν Πολάκη να βρίζει και να απειλεί με εκκαθαρίσεις, σε περίπτωση επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Γινόμαστε μάρτυρες της συντεταγμένης προσπάθειας απαξιώσης της Δικαιοσύνης ως ξεχωριστής λειτουργίας του Πολιτεύματος. Ο τρόπος που σχολιάζεται σήμερα η απόφαση χορήγησης αναστολής έκτισης της ποινής κάθειρξης μέχρι να εκδικαστεί η έφεσή του, στον πρωτόδικα καταδικασμένο για δύο βιασμούς ανηλίκων πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δ. Λιγνάδη, αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η α λα καρτ Δικαιοσύνη. Όταν οι αποφάσεις της μάς ικανοποιούν και μας βολεύουν εξυμνούμε την ανεξαρτησίας της. Όταν ισχύει το αντίθετο, χυδαιολογούμε εις βάρος της, παραδίδοντάς τη βορά στον όχλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία πρωτοστατούν τα τρολλς των υπογείων της Κουμουνδούρου, με τα 0,70 ευρώ/τουίτ… Το κωμικοτραγικό στοιχείο της υπόθεσης, μάλιστα, έχει να κάνει ότι το νομικό πλαίσιο εντός του οποίου κρίνονται ποινικές υποθέσεις, που συγκεντρώνουν εύλογα το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, θεσπίστηκε σε καίριο βαθμό από τον ΣΥΡΙΖΑ!
Η απαξίωση βασικών πυλώνων της Δημοκρατίας δεν είναι μια τάση του ΣΥΡΙΖΑ, που εκπορεύεται από την ανωριμότητα και την επιπολαιότητά του, όπως υποστηρίζουν οι κοντόφθαλμοι και όσοι προσπαθούν τεχνηέντως να αποκρύψουν το πραγματικό πρόσωπο του συγκεκριμένου κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποστρέφεται την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι καταβολές του είναι τέτοιες που δεν του επιτρέπουν κάτι άλλο. Επειδή αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί ευθέως και επαναστατικώ δικαίω να την καταργήσει, επιχειρεί να υπονομεύσει τους θεσμούς της εκ των έσω. Θέλει να επιβάλλει ένα καθεστώς τύπου Μαδούρο: Δημοκρατικό πολίτευμα στα χαρτιά, αλλά με πλήρως ελεγχόμενη Δικαιοσύνη, η οποία θα παρέχει τον νομιμοφανή μανδύα στις αυταρχικές αποφάσεις της κυβέρνησης και θα κυνηγά όποιον της αντιτίθεται.
Έτσι, λοιπόν, απαξιώνονται οι σημερινοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης, ώστε να καλλιεργηθεί μέσω των αγελαίων ενστίκτων στην ελληνική κοινή γνώμη. Με τον τομέα της Ενημέρωσης, τύποις να διακατέχεται από πολυφωνία, κατ’ ουσίαν, όμως, να υπηρετεί το κυβερνητικό αφήγημα με δημοσιογράφους – «κομματικούς επιτρόπους» ακόμα και στα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε. Με την Παιδεία να υπηρετεί ένα σχέδιο κυριαρχίας και αναπαραγωγής των ιδεοληψιών της με τη συγκρότηση μιας «προοδευτικής διανόησης», που θα προσφέρει πνευματικό άλλοθι και «λούστρο» δια μέσου του εκφυλισμού των εννοιών. Με την έννοια της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να εκτρέπεται σε δικαιωματισμό. Με τον πατριωτισμό να συκοφαντείται ως εθνικισμός, την ανάδειξης της ελληνικής παράδοσης ως ρατσισμό, τη δημόσια τάξη ως αυταρχισμό, την αξιολόγηση ως ελιτισμό κ.ο.κ. Με την ελευθερία του λόγου να τελεί υπό την αίρεση του παρακράτους της πολιτικής ορθότητας. Με την Οικονομία θεωρητικά να κινείται εντός του πλαισίου που επιβάλλει η ευρωπαϊκή θέση της χώρας, αλλά με πολιτικές επιλογές που στοχεύουν στη διάλυση της μεσαίας τάξης και την προλεταριοποίηση των μελών της, τα οποία θα καταστούν εξαρτώμενα από γλίσχρα κρατικά επιδόματα.
Η χώρα διανύει χαλεπούς καιρούς. Βρίσκεται, επομένως, εδώ και χρόνια σε κατάσταση γενικευμένης παρακμής. Απαιτείται να υπάρξει ένα πολιτικό σύστημα, οι κατέχοντες κεντρικό ρόλο στο οποίο θα συμφωνούν σ’ ένα minimum βασικών αρχών λειτουργίας του Πολιτεύματος. Αυτό δεν σημαίνει απάλειψη των επιμέρους ιδεολογικοπολιτικών διαφορών τους. Αποτελεί, όμως, εγγύηση ότι ουδείς θα μπορεί να θέσει το προσωπικό ή/και κομματικό συμφέρον υπεράνω του Συντάγματος και των νόμων. Ότι, δηλαδή, θα αδυνατεί να διαστρέψει τους θεσμούς σε βαθμό πολιτειακής εκτροπής. Σ’ ένα τέτοιο σύστημα δεν έχει θέσει βασικούς πυλώνες ο ΣΥΡΙΖΑ.
