Του Νικόλαου-Νεκτάριου Δημητρά,
1223: Ο Λουδοβίκος Η’ (ή αλλιώς Λουδοβίκος ο Λέων) του Οίκου των Καπετιδών καθίσταται βασιλιάς της Γαλλίας. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος και συνεπώς ο διάδοχος του Φιλίππου Β` Αυγούστου και της Ισαβέλλας του Αινώ. Στέφθηκε βασιλιάς στον Καθεδρικό Ναό της Ρενς. Αμέσως μετά την ενθρόνισή του απαγόρευσε στους λειτουργούς τους να καταγράφουν τα χρέη των Εβραίων. Η τοκογλυφία θεωρείτο μεγάλο παράπτωμα για τον χριστιανισμό, επειδή βασιζόταν στην οικονομική εκμετάλλευση των φτωχών για χάρη των πλουσίων. Ωστόσο, οι Εβραίοι που ζούσαν στη Γαλλία δεν επρόκειτο να αφοριστούν από την Εκκλησία, αν γίνονταν θύματα τοκογλυφίας, γιατί δεν ήταν χριστιανοί, γεγονός που αξιοποιούσαν οι βασιλιάδες για να τους εκμεταλλευτούν. Ωστόσο, ο Λουδοβίκος με διάταξη προσπάθησε να λύσει τα νομικά προβλήματα ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος. Η πλειοψηφία των βαρόνων αποδέχθηκε τις μεταρρυθμίσεις του Λουδοβίκου. Ωστόσο, ο Θεοβάλδος της Καμπανίας τάχθηκε εναντίον του (παρόλο που ο Λουδοβίκος του είχε εγγυηθεί πρόσθετα έσοδα μέσω της φορολογίας). Έτσι, συγκρότησε ισχυρή εστία αντίστασης ενάντια στη μοναρχία των Καπετιδών, με σκοπό να παρεμποδίσει τον βασιλιά στην υλοποίηση των σχεδίων του.
1933: Όλα τα μη ναζιστικά κόμματα απαγορεύονται με νόμο στη Γερμανία από τον Χίτλερ. Αυτή η απόφαση ήταν ένα από τα βήματα στο σχέδιό του για τη μετάβαση της Γερμανίας από τη δημοκρατία στον ναζισμό και τη δικτατορία. Αποτέλεσμα ήταν πολλοί ακτιβιστές και υποστηρικτές μη ναζιστικών κομμάτων να φύγουν από τη χώρα τους, φοβούμενοι τις συνέπειες. Πολλά κόμματα όντως διαλύθηκαν. Ωστόσο, κάποια άλλα συνέχισαν τη λειτουργία τους κρυφά και υπογείως, δηλώνοντας de iure ότι διαλύονται. Κατά αυτόν τον τρόπο η Γερμανία έγινε δικτατορία και κυβερνιόταν από το μοναδικό «νόμιμο» ναζιστικό κόμμα χωρίς, βέβαια, την ύπαρξη αντιπολίτευσης. Η ποινή για όποιον τολμούσε να ιδρύσει ή να διατηρήσει ζωντανό οποιοδήποτε άλλο κόμμα θα ήταν φυλάκιση. Η λογική πίσω από αυτόν τον νόμο βασιζόταν στην ιδεολογία του Χίτλερ, σύμφωνα με την οποία για να αντιμετωπιστεί η κρίση στη Γερμανία θα έπρεπε να είναι πολιτικά και εθνικά ενωμένη, ακόμη και αν αυτό σήμαινε την επιβολή της δικτατορίας από το ναζιστικό καθεστώς.
1983: Δημοσιεύεται στην Ιαπωνία το βιντεοπαιχνίδι της Nintendo “Mario Bros”. Λίγες μέρες μετά (στις 20 Ιουλίου) δημοσιεύτηκε και στην Αμερική. Λέγεται πως η δομή του είχε επηρεαστεί από ένα άλλο βιντεοπαιχνίδι που ονομαζόταν “Joist”. Η ιστορία του παιχνιδιού αφορά δύο υδραυλικούς που δουλεύουν στους σωλήνες της Νέας Υόρκης. Εκεί πρέπει να αντιμετωπίσουν εχθρούς και να συλλέξουν νομίσματα. Οι εχθροί έρχονται από παντού και σκοπός του παίκτη είναι να χειριστεί τον κύριο ήρωα του παιχνιδιού που ονομάζεται Mario. Επίσης, στο παιχνίδι εμφανίζεται και ο αδερφός του, Luigi. Σκοπός του παίκτη είναι να σκοτωθούν όλοι οι εχθροί, χωρίς να πεθάνει ο ήρωας. Οι πίστες στο παιχνίδι δυσκολεύουν όσο ο Mario παραμένει ζωντανός, κάνοντας το παιχνίδι όλο και δυσκολότερο. Μάλιστα, αν ο παίκτης καταφέρει να περάσει πολλές πίστες εμφανίζεται μια μπόνους πίστα, η οποία δίνει τη δυνατότητα να συλλέξει ακόμη περισσότερους πόντους. Το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτέλεσε την αρχή της σειράς βιντεοπαιχνιδιών της Nintendo, “Super Mario”, η οποία είναι έως σήμερα ευρέως γνωστή. Έκτοτε, η σειρά εξελίχθηκε, εισήχθησαν νέες πίστες, νέες περιπέτειες και νέοι ήρωες (όπως ο Wario το 1992 στο “Super Mario Land 2”, ο Waluigi το 2000 στο “Mario Tennis” και o επιστήμονας Elvin Gadd στο “Luigi’s Mansion 2001”).
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Barlow, Frank (1999), The Feudal Kingdom of England, 1042–1216. Pearson Education, Harlow, UK
- Costain, Thomas B. (1951), The magnificent century: The pageant of England. Doubleday, Garden City
- Bullock, Alan (1991), Hitler: A Study in Tyranny. Harper Perennial, New York
- Kershaw, Ian (2008), Hitler: A Biography. W. W. Norton & Company, New York
- Britannica.com, “Rise to power of Adolf Hitler”, διαθέσιμο εδώ
- Mario.fandom.com, “Mario Bros”, διαθέσιμο εδώ
- Mario Nintendo History, “Super Mario History”, διαθέσιμο εδώ
