Της Φωτεινής Παπαγιαννοπούλου,
Γενική αναστάτωση προκάλεσαν τα γεγονότα βίας που έλαβαν χώρα στα φετινά MAD VMA Musical Awards μεταξύ γνωστών εκπροσώπων της τραπ μουσικής, με αποτέλεσμα τον κλονισμό του χαρούμενου κλίματος της βραδιάς, καθώς και την αποχώρηση γνωστών καλλιτεχνών από το στάδιο.
Τι είναι η τραπ μουσική; Πότε και πού πρωτοεμφανίστηκε;
Η μουσική τραπ είναι ένα υποείδος που δημιουργήθηκε κατά τη δεκαετία του 1990 από το Hip hop του νότου στις Νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Ο όρος «τραπ», αρχικά, αναφερόταν σε μέρη όπου πραγματοποιούνταν διακινήσεις ναρκωτικών. Τα τελευταία χρόνια έχει ενσωματωθεί με την electro dance music από καλλιτέχνες που έχουν κάνει remix και έχουν δημιουργήσει τραγούδια trap με χαρακτηριστικά που μοιάζουν περισσότερο στην EDM. Στην Αμερική, εκεί απ’ όπου προέρχεται δηλαδή, είναι πολύ σεβαστό ως είδος, έως και περιζήτητο, θα έλεγε κανείς. Από τον Gucci Mane στον Lil Yachty και από τον Playboi Carti και τον Future στους Migos και τον Gunna. Η απήχηση των προαναφερθέντων καλλιτεχνών μπορεί να διαπιστωθεί στις συγκεντρωμένες ακροάσεις του καθενός στο Spotify. Και στην Ελλάδα, η τραπ έχει τεράστια απήχηση. Αν μπει κανείς στις σελίδες των τράπερς στο Spotify, θα δει πως τους ακούν πάρα πολλοί, κυρίως παιδιά και έφηβοι.
Τι αφορά και τι προβάλλεται;
Το φαίνεσθαι ταλανίζει τους Έλληνες τράπερς. Πασχίζουν παρόμοια με μια μέση τραγουδίστρια πίστας στα παλιά, ωραία χρόνια, που η παραλιακή λεωφόρος κατακλυζόταν από τις πηχυαίες αφίσες τους. Ωστόσο, οι τράπερς το κάνουν για την εξωτερική κακή μαρτυρία τους. Ο τράπερ πρέπει να έχει χαραγμένη τη ζωή στο πρόσωπό του, την ταλαιπωρία ανάγλυφη στο ύφος του. Για να μην είναι κανείς ισοπεδωτικός, υπάρχουν και καλλιτέχνες της τραπ που είχαν σκληρά βιώματα και έχουν κάτι περισσότερο να αφηγηθούν στα τραγούδια τους από την κενοδοξία, τον μισογυνισμό και το υπερτροφικό εγώ τους. Σε κάθε περίπτωση, τράπερ χωρίς τατουάζ είναι σαν τζατζίκι δίχως σκόρδο. Κατά έναν ανάλογο τρόπο, το αναπόσπαστο μέρος του στυλ του τράπερ αποτελεί η χρυσή καδένα, η οποία συμβολίζει τη σκληρή δουλειά, τη βιοπάλη που έχει αντιμετωπίσει ο τράπερ, για να τα καταφέρει.
Όσο κι αν καμώνονται τους αντισυστημικούς, οι τράπερς έχουν μεταλλαχθεί, στην πραγματικότητα, στους στυλοβάτες της μουσικής βιομηχανίας, ενώ πολλοί από αυτούς ενδίδουν στα καλέσματα συνεργασίας με mainstream καλλιτέχνες, πρόθυμους, διαθέσιμους και έτοιμους να καβαλήσουν το κύμα του νέου trend. Πώς, άραγε, να προωθήσουν και κάτι το καινούριο; Την κατωτερότητα της γυναίκας προωθούσαν το 1900, την κατωτερότητα της γυναίκας προωθούν και τώρα. Οι γούνες είναι, επίσης, εκ των must αξεσουάρ των τράπερ, όπως και τα γρήγορα σπορ αυτοκίνητα, τα πολυτελή σπίτια και, φυσικά, οι γυναίκες – ναι, κι αυτές σαν αξεσουάρ αντιμετωπίζονται σε πολλά τραγούδια. Οτιδήποτε χρυσό, φαντεζί, υπογεγραμμένο από βαρύτιμο σχεδιαστή μόδας, καθετί που απαιτεί χρήμα, για να αποκτηθεί, χτίζει τον τυχοδιωκτικό μύθο του ντόπιου τράπερ. Εν συντομία, οι τράπερς, σαν «αντισυμβατικοί» καλλιτέχνες, δομούν πρότυπα στο νεαρό κοινό, τα οποία, υπό ρεαλιστικό πρίσμα, είναι δυσπρόσιτα και καλύπτουν τον μισό Ποινικό Κώδικα.
Το παράδοξο είναι πως, μέσα σε αυτόν τον καημένο τον Ποινικό Κώδικα, δεν τυποποιείται ως έγκλημα η εξιστόρηση εγκλημάτων που δε διαπράχθηκαν ποτέ, με ζέση μεγαλύτερη ίσως και του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. «Πόσοι λένε πούλησαν ντρόγκια, μα στην τελική δεν πούλησαν γράμμι», γράφει εις εκ των πρωταγωνιστών του Βατερλό των Mad “MMA” Awards, πριν συλληφθεί με δυο σακουλάκια κάνναβη. «Θέλει Γκλοκ 19άρι Και ένα 45άρι», γράφει ο εμπνευστής γνωστού ιού που εξαπλώνεται ραγδαία σε όλη τη χώρα και όταν συνελήφθη με ένα όπλο στο αυτοκίνητο, απεφάνθη πως ήταν ενός φίλου του, ο ίδιος δεν ήξερε, τον παγίδεψαν.
Πιθανός αντίκτυπος στο νεαρό κοινό
«Ένα χαρισματικό δεκατετράχρονο παιδί, μεγαλωμένο στη σημερινή Ελλάδα της διαφθοράς, της τηλεοπτικής δημοκρατίας, του εύκολου κέρδους και της απενοχοποιημένης εκπλήρωσης κάθε επιθυμίας, που μετατρέπεται σε “τέρας” και σκοτώνει για ευχαρίστηση.» Ε. Γ.
Η βία και η παρανομία διατρέχουν τη μουσική υποκουλτούρας. Αυτές, για τους νέους κυρίως, είναι πολύ γοητευτικές. Γίνονται, εξάλλου, πολλές επενδύσεις σε αυτές. Από τον κινηματογράφο μέχρι κάθε είδους Μ.Μ.Ε. Η βία, συγκεκριμένα, πουλάει ακόμα και με τον ηθικοπλαστικό μανδύα του τύπου «ας ξαναδούμε το βιντεάκι με την παρενόχληση της κοπέλας στον σχολικό χώρο», ώστε να εμπεδώσουν οι θεατές καλά τα αίσχη που γίνονται εντός του σχολικού χώρου. Γενικά, παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της ηδονοθηρικής αντιμετώπισης της βίας, όπως και η ενδοτικότητα στην ψυχολογία της μάζας.
Τα παιδιά, αποκτώντας πλέον πρόσβαση ήδη από πολύ μικρή ηλικία στην τηλεόραση, συνηθίζουν την εικόνα της βίας και οπτικά και ακουστικά με την προβολή της «εναλλακτικής κουλτούρας» (και όχι μόνο), η οποία γνωρίζει τα τελευταία χρόνια μεγάλη άνθιση. Μεγαλώνοντας, το παιδί εκδηλώνει συμπεριφορές σύμφωνες με τα πρότυπα που αντλεί από τα μέσα, οι οποίες εάν δε του αποφέρουν τη δόξα των προβαλλόμενων, το οδηγούν σε αισθήματα άκρατου καταναλωτισμού και ίσως ματαιότητας, αν δε τα καταφέρει να τους μοιάσει.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τι έλεγε ο ιστορικός και φιλόσοφος Γ. Ντυράν: «Πολιτισμός είναι η επικράτηση του δικαίου πάνω στη δύναμη, της πειθούς στη βία, του διαλόγου στον μονόλογο, του πνεύματος στην ύλη».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Είναι το ελληνικό τραπ για τα σκουπίδια;, efsyn.gr, διαθέσιμο εδώ
- Trap Music, medium.com, διαθέσιμο εδώ
- Τελικά τι είναι οι Trappers; Ο Snik, ο Lamanif, ο FY και τα άλλα… παιδιά που προκαλούν και σκανδαλίζουν, protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
- Νέοι, κυνικοί και βίαιοι, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
- Συνελήφθη ο τράπερ Light μετά το βίντεο με τα όπλα – Τι βρέθηκε στην κατοχή του, protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
