Της Ειρήνης Λάττα,
Και ναι, όλο αυτό αποτελεί τον τίτλο μίας λίγο ιδιαίτερης και σουρεαλιστικής αμερικανικής αισθηματικής ταινίας, η οποία είναι σε σκηνοθεσία του Μίτσελ Γκοντρί και σε σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν.
Στην ταινία αυτήν πρωταγωνιστούν οι καθόλου αφανείς ηθοποιοί, Κέιτ Γουίνσλετ και Τζιμ Κάρεϊ, παριστάνοντας αντίστοιχα την Κλέμενταϊν και τον Τζόελ: ένα ζευγάρι που φαίνεται να γνώρισαν ο ένας τον άλλον σε ένα τρένο στην αρχή της ταινίας, χωρίς να θυμούνται πως ήταν ήδη μαζί για δύο χρόνια, μέχρι που η Κλέμενταϊν βρήκε τρόπο να διαγράψει από το μυαλό της όλες τις μνήμες που είχε με τον Τζόελ, μιας και είχε κουραστεί να τσακώνεται μαζί του.
Τη διαδικασία αυτήν ανέλαβε μία κλινική στη Νέα Υόρκη και, λίγες μέρες αργότερα, όταν το αντιλήφθηκε ο Τζόελ, θέλησε να κάνει το ίδιο και να διαγράψει την Κλέμενταϊν από τη μνήμη και τη ζωή του. Οι περισσότερες σκηνές της ταινίας είναι οι μνήμες του κατά τη διαδικασία αυτήν, οι δυσάρεστες στιγμές που είχε με την πρωταγωνίστρια και οι τσακωμοί, καθώς οι δυο τους κόσμοι συγκρούονταν, αντί να αγαπήσουν και να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλον.
Εκτός από όλα αυτά τα τετριμμένα, όμως, που βλέπουμε ακόμη και στην καθημερινότητά μας να διαδραματίζονται χωρίς σοβαρό λόγο, οι θεατές, μέσω του Τζόελ, είδαν και τις όμορφες στιγμές του ζευγαριού, όπου ο ένας φρόντιζε και αγαπούσε τον άλλον και έδειχνε το ενδιαφέρον του με κάθε τρόπο. Αφού έζησε ξανά όλες αυτές τις στιγμές, ο ίδιος μετάνιωσε την απόφασή του και δεν ήθελε να ξεχάσει την αγαπημένη του. Ήταν λίγο αργά γι’ αυτόν· όμως, τίποτα δεν είναι αδύνατο για εκείνους που αγαπούν αληθινά. Και κάπως έτσι κατάφερε να κρατήσει την αγάπη του στο υποσυνείδητό του, χωρίς να αφήσει καμία τεχνική διαδικασία να την κλέψει από αυτόν. Γι’ αυτό και η συνάντησή τους στο τρένο ίσως να μην ήταν τυχαία.
Ταυτόχρονα, με τις μνήμες του Τζόελ, παρακολουθούμε και τη ζωή των υπόλοιπων ηρώων, του Πάτρικ, ενός τεχνικού που συμμετείχε στη διαδικασία και διατηρούσε σχέση με την Κλέμενταϊν, αντιγράφοντας τις κινήσεις του Τζόελ για να τη γοητεύσει, αλλά και της Μαίρη, η οποία είναι πολύ σημαντική για την εξέλιξη των γεγονότων, καθώς είχε συμφωνήσει να διαγραφεί και της ίδιας η μνήμη από τον διευθυντή της κλινικής, με τον οποίο και αποδείχθηκε πως ήταν ζευγάρι, κάτι που η ίδια δεν μπορεί να θυμηθεί μετά την απώλεια της μνήμης της. Όταν, ωστόσο, το μαθαίνει, παίρνει την απόφαση να μοιράσει τα αρχεία της κλινικής σε όλους τους πελάτες και κάπως έτσι βρέθηκαν και στα χέρια των πρωταγωνιστών, οι οποίοι σοκαρισμένοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έχει συμβεί.
Δεν θα πω περισσότερα, γιατί ήδη σας έχω πει πολλά, θα μείνω όμως στο ότι τελικά τίποτα δεν μοιάζει απίθανο για κάποιον που αγαπάει πραγματικά και προσπαθεί. Τότε, κάθε δυσκολία θα μοιάζει με ευκαιρία και όχι με εμπόδιο και κάθε πρόκληση θα φανερώνει νέες όμορφες πτυχές της αγάπης που ήταν περισσότερο κρυμμένες από τις υπόλοιπες που βγαίνουν εύκολα στην επιφάνεια, και η σημασία τους δεν είναι τελικά τόσο μεγάλη όσο πιστεύαμε.
Γιατί τα σημαντικά είναι άλλα, και μπορεί να είναι λίγο πιο βαθιά κρυμμένα στην ψυχή του καθενός, αλλά αξίζει περισσότερο από τίποτα άλλο σταδιακά να τα ανακαλύπτουμε. Αυτό είναι και το νόημα του υπέροχου και αγαπημένου soundtrack της ταινίας, “Everybody’s got to learn sometime”, από τον Beck Hansen (αρχ. από το συγκρότημα korgis), το οποίο δείχνει πόσο όμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν γύρω και μέσα μας, αν αλλάξουμε λίγο τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού, athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» παραμένει καίρια, διαχρονική και αγαπημένη, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ.
