Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η παραπομπή του πρώην Υπουργού Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Παππά, στο Ειδικό Δικαστήριο, σύμφωνα με το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου περί ευθύνης Υπουργών, για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος στην υπόθεση του διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών το 2016, αποτελεί ακόμα μια ψηφίδα στο μωσαϊκό των αποκαλύψεων για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το πάλαι ποτέ δεξί χέρι του Αλέξη Τσίπρα ακολουθεί ως κατηγορούμενος και ο «κόκκινος εργολάβος», Χρήστος Καλογρίτσας, ο –για λίγες ημέρες– καναλάρχης με τα βοσκοτόπια… Για το ποινικό σκέλος θ’ αποφανθεί η Δικαιοσύνη, με το τεκμήριο της αθωότητας να πρέπει πάντα να γίνεται σεβαστό. Σε πολιτικό επίπεδο, πάντως, επιβεβαιώνεται συνεχώς η βούληση του ΣΥΡΙΖΑ να αλλοιώσει βασικές δομές του Πολιτεύματος, προκειμένου να δημιουργήσει τις συνθήκες ουσιαστικής μονοκρατορίας του Αλέξη Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που λόγω ιστορικής προέλευσης και ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης τρέφει βαθύτατη αποστροφή για την αστική δημοκρατία και όσα αυτή περιλαμβάνει και πρεσβεύει. Η σταλινική αντίληψη της πολιτικής είναι βαθιά ριζωμένη στον πυρήνα αυτής ακριβώς της ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης της ηγεσίας και των περισσοτέρων στελεχών του και συνυπάρχει εκεί με τη λογική της «μπαχαλοποίησης» της δημόσιας ζωής, ως ελευθεριακό αντιστάθμισμα. Το αποτέλεσμα είναι η διαρκής προσπάθεια υπονόμευσης της δημοκρατίας. Δεν φέρουν τον ορθόδοξο κομμουνιστικό στόχο της ένοπλης ανατροπής του πολιτεύματος και της επιβολής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Επιθυμούν να απολαμβάνουν τα προνόμια του καπιταλισμού, δημιουργώντας ένα δημοκρατικό σύστημα που θα τους εξασφαλίζει την έξωθεν καλή μαρτυρία και το άλλοθι για να χρησιμοποιούν τους αλλοιωμένους θεσμούς τους, προκειμένου να διατηρούνται στην εξουσία.
Ναι μεν δεν καταργούν τις εκλογές, αλλά δημιουργούν εκλογικά συστήματα, τα οποία είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των επιδιώξεών τους. Εν προκειμένω, ένα αναλογικό σύστημα που να στερεί από το πρώτο κόμμα τη δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης. Το ίδιο πράττουν και στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου γνωρίζοντας ότι θα συντριβούν εκλογικά, θέσπισαν το σύστημα της απλής αναλογικής, προκειμένου οι καταποντισμένοι συνδυασμοί, τους οποίους υποστήριξαν, να έχουν ρόλο δυσανάλογο της εκλογικής τους δύναμης και να μπορούν να παραλύσουν τη λειτουργία ενός ΟΤΑ. Δεν προσανατολίζονται στην τυπική κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών, πλην όμως επιθυμούν να ποδηγετήσουν τη δικαιοσύνη, ώστε να εξασφαλίζουν το ανέλεγκτο και το ακαταδίωκτο για τις δικές τους πράξεις. Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να εξοντώνουν κάθε αντιτιθέμενη σε αυτούς φωνή, με διώξεις πολιτικών αντιπάλων, οι οποίες ακόμη και αν είναι πρόχειρες, χοντροκομμένες, νομικά έωλες και δεν οδηγήσουν σε κάποια ποινική καταδίκη, θα καταφέρουν να σπιλώσουν τα πρόσωπα που εχθρεύονται και να τα απαξιώσουν στη συνείδηση της κοινωνίας.
Το ίδιο συμβαίνει και στον χώρο της ενημέρωσης, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, τάσσεται συνεχώς εναντίον των ΜΜΕ της διαπλοκής, προκειμένου να ενισχύσει το αντισυστημικό του προφίλ. Αν ανατρέξουμε, όμως, στην περίοδο που το αντιμνημόνιο θέριευε, θα δούμε, καταρχάς, ότι η νούμερο ένα σε τηλεθέαση εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης, αυτή του Λάκη Λαζόπουλου, δεν έκανε κάτι άλλο παρά μόνο προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Θα θυμηθούμε, επίσης, τα ακραία λαϊκίστικα ρεπορτάζ μεγάλων καναλιών και διαφόρων «πρώτων» ονομάτων της ενημέρωσης, που έφτασαν σε σημείο να διαστρεβλώνουν χυδαία τα στοιχεία για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα ή του θανάτους από αναθυμιάσεις μαγκαλιών.
Όταν, όμως, έγινε κυβέρνηση, πέρασε στην επόμενη φάση, αυτή του ολοκληρωτικού ελέγχου της ενημέρωσης. Επικοινωνιακά, αυτό προβλήθηκε ως επιβολή τάξης στο άναρχο τοπίο της ενημέρωσης, που γεννούσε σχέσεις διαπλοκής. Η αλήθεια είναι ότι με τον νόμο Παππά, ο αριθμός των τηλεοπτικών σταθμών μειωνόταν στο μισό, με αυθαίρετα κριτήρια. Επίσης, με την ανάμειξη Καλογρίτσα, γινόταν προσπάθεια απολύτου ελέγχου, τουλάχιστον του 25% της ιδιωτικής τηλεοπτικής ενημέρωσης. Τις καταγγελίες του εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη, σχετικά με τις πιέσεις που δέχτηκε από την τότε κυβέρνηση προκειμένου να χρηματοδοτήσει τον Καλογρίτσα, δεν τις αντέκρουσε κάποιος με προσφυγή στη Δικαιοσύνη, διότι προφανώς υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτές. Τότε, απεδείχθη ότι, ο «κόκκινος» εργολάβος, ούτε τα βοσκοτόπια του αρκούσαν ως εγγυήσεις ούτε η σκανδαλωδώς ευνοϊκή αντιμετώπισή του τύγχανε από την Τράπεζα Αττικής (ακόμα ένα πυλώνας του συστήματος προς άλωση, ο τραπεζικός τομέας…) αρκούσαν για να κρατήσει την άδεια που έλαβε από τον διαγωνισμό παρωδία.
Ο επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης, που πήρε τη θέση του ως πρώτος επιλαχών, είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι συμμετείχε στον διαγωνισμό ως «λαγός», υπερθεματίζοντας προκειμένου να αυξήσει το τίμημα. Ήταν ο ίδιος που έδινε συνεντεύξεις δηλώνοντας πως ο τότε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν θα γινόταν ποτέ Πρωθυπουργός. Την περίοδο που κρινόταν η συνταγματικότητα του νόμου Παππά στο Συμβούλιο της Επικρατείας, είχαμε ένα πρωτοφανές κλίμα τρομοκρατίας προς τους δικαστές. Η προσωπική ζωή κάποιου εξ αυτών «κρεμάστηκε στα μανταλάκια» από την κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού κρίθηκε αντισυνταγματικός ο νόμος (όπως η συντριπτική πλειοψηφία του ακαδημαϊκού και δικηγορικού τομέα του Συνταγματικού Δικαίου, υποστήριζε), είχαμε κυβερνητική στοχοποίηση των δικαστών, που έκριναν και αποφάσισαν ως υπαιτίους περιστολής κοινωνικών προγραμμάτων, στα οποία δήθεν θα κατευθύνονταν τα χρήματα που εισπράχθηκαν από τους υπερθεματιστές και έπρεπε να τους επιστραφούν. Αν όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τους ορισμούς της αποστροφής στη Δημοκρατία, της απόπειρας πολιτειακής εκτροπής και της βαθύτατης διαπλοκής, τότε πώς μπορούν να χαρακτηριστούν ;
Το μεγαλύτερο λάθος των περισσοτέρων εμπλεκομένων στον δημόσιο βίο της χώρας την τελευταία δεκαετία είναι η υποτίμηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο πολιτικά, εκλογικά, επικοινωνιακά, αλλά κυρίως, στο επίπεδο της πραγματικής του ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας και των μειωμένων έως ανύπαρκτων αναστολών που έχει προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, που δεν είναι άλλος από τη μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία. Δεν είναι θέμα σοβαρότητας και ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ρηχοί «καθωσπρεπιστές». Ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει με μεγάλη σοβαρότητα τον στόχο του, γι’ αυτό και είναι αδίστακτος στο να τον πετύχει και αν επανέλθει στην εξουσία, θα είναι πραγματική τραγωδία η επανάληψη της ιστορίας…
