Του Ανδρέα Βλάχου,
Υπάρχει, δυστυχώς, κάτι συμβολικό στο Jurassic World: Dominion, το οποίο συνδυάζει παλιό και νέο DNA από το franchise σχεδόν τριών δεκαετιών και δημιουργεί ένα αρκετά ανόητο χάος. Ο παράγοντας νοσταλγία δίνει στην ταινία ένα αρχικό τράνταγμα, και υπάρχουν, φυσικά, κάποιες συγκινήσεις σε μέγεθος dino, αλλά όχι αρκετές για να απομακρυνθεί αυτή η μετριότητα μεγέθους XL από το ρηχό τέλος της γονιδιακής δεξαμενής.
Ακόμη και η εκστρατεία μάρκετινγκ εμφανίζεται ως μια αρκετά εμφανής ίνα που το χαρακτηρίζει ως το «επικό συμπέρασμα» του έπους, το οποίο είναι αμφίβολο όσον αφορά το πρώτο μισό και δύσκολο να το καταπιούμε στο δεύτερο, καθώς, όπως το DNA των δεινοσαύρων, ενώ το σεναριακό σχέδιο μπορεί να είναι αλλαγμένα, αυτού του είδους τα θεάματα τύπου box office είναι πολύ δελεαστικά, για να μείνουν σε αδράνεια για πολύ.
Ακολουθεί, λοιπόν, άλλο ένα είδος της ταινίας κλώνου franchise με συνέχεια που θα σας κάνει να νιώσετε συναισθηματικά κενοί ή αμιγώς χαρούμενοι που δεν ξοδέψατε τα χρήματά σας κάπου χειρότερα. Οι ταινίες τύπου και φόρμουλας μπορεί να είναι υπέροχες, αλλά αυτό το άοσμο κομμάτι ψηφιακής διασκέδασης –το τρίτο στη σειρά Jurassic World και το έκτο στο franchise Jurassic συνολικά– είναι συντριπτικά μέτριο και άσκοπο, επινοημένο και άψυχα μπερδεμένο σε σημείο ασυναρτησίας.
Η πρώτη της σειράς World το 2015, ομολογουμένως έκανε ένα μικρό ζαπ, αλλά τώρα αυτή η άσκηση στο μαστίγωμα του dead-dino είναι τρομερή. Και το χειρότερο από όλα είναι ο Κρις Πρατ. Είναι οδυνηρό να θυμόμαστε πόσο αστείος ήταν στα πάρκα και αναψυχή της τηλεόρασης, καθώς και στο Guardians of the Galaxy. Τώρα είναι ο βαρετός πρωταγωνιστής της δράσης, με μονίμως σιγοκρεματικά βλέμματα που στρέφονται δίπλα από την κάμερα.
Η προηγούμενη ταινία Jurassic Park: Fallen Kingdom μας άφησε την ιδέα ότι οι άνθρωποι θα πρέπει απλώς να συνυπάρχουν με δεινόσαυρους εκεί έξω στην άγρια φύση επικίνδυνοι αλλά διαχειρίσιμοι, όπως οι αρκούδες ή οι αράχνες. Αυτή η νέα ταινία ξεκινά λίγα χρόνια μετά την καταστροφή του συγκροτήματος “Isla Nublar” για δεινόσαυρους. Στις μέρες μας, ο χειριστής βελοσιράπτερ Όουεν (Πρατ) ζει μια απομακρυσμένη, σχεδόν ερημική ύπαρξη ως ένα είδος δεινο-καουμπόη με τη σύζυγό του, Κλερ (Μπράις Ντάλας Χάουαρντ), και την υιοθετημένη κόρη τους Μέιζι (Ιζαμπέλα Σέρμον), το κλωνοποιημένο παιδί του Σερ, κόρη του Μπέντζαμιν Λόκγουντ. Ο Σερ Μπέντζαμιν, τον οποίο υποδύεται ο Τζέιμς Κρόμγουελ, είναι ο υποτιθέμενος πρώην συνεργάτης του Τζουράσικ Παρκ, Τζον Χάμοντ, τον οποίο έπαιζε κάποτε ο Ρίτσαρντ Άτενμπορο.
Τόσα πολλά για τη σύνθεση του Jurassic World. Εν τω μεταξύ, οι «κληρονομικοί χαρακτήρες» από τη σειρά Park (1993-2001) πρέπει, επίσης, να μπουν στη δράση. Ο Δρ. Άλαν Γκραντ, τον οποίο υποδύεται ευγενικά ο Σαμ Νιλ, πρόκειται να διασταυρωθεί ξανά με τη Δρ. Έλι Σάτλερ, την οποία υποδύεται η Λόρα Ντερν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έλθουν στην τροχιά ενός νέου, αυθαίρετα δημιουργημένου εταιρικού κακού, μιας εταιρείας που ονομάζεται BioSyn, η οποία αναπτύσσει κρυφά τεχνολογία δεινοκλώνων για να δημιουργήσει δεινόσαυρους ως όπλα και μια νέα υπερ-ακρίδα που θα καταστρέψει καλλιέργειες, που φυτεύονται από ανεξάρτητους αγρότες που αρνούνται να αγοράσουν σπόρους BioSyn. Εκτελείται σε ένα τεράστιο καταφύγιο πόλης-κράτους των κακοποιών του Μποντ στους ιταλικούς Δολομίτες από τον ανατριχιαστικό πλουτοκράτη Λούις Ντόντσον, τον οποίο υποδύεται ο Κάμπελ Σκοτ. Χρησιμοποιεί ιδιότροπα τον Ίαν Μάλκολμ (Τζεφ Γκόλντμπλουμ) ως ένα είδος αντίθετου εσωτερικού εισηγητή/κίνητρο για το προσωπικό του και, επίσης, τον κλώνο ιδιοφυΐα Δρ. Χένρι Γου (BD Γουόνγκ). Αλλά ο Μάλκομ και ο Γου δεν είναι ξεπουλημένοι και θα ενταχθούν επιτέλους στη δίκαιη αντίσταση σε όλα αυτά.
Υπάρχουν μερικές διασκεδαστικές λάμψεις, κυρίως από τη γενιά των geezer: ο Ντερν και ο Νιλ έχουν ωραία χημεία και ο Γκόλντμπλουμ είναι αξιόπιστος. Αλλά ο Πρατ και ο Χάουαρντ φαίνονται σαν να έχουν μόλις συστηθεί σε κάποιο πάρτι του LA και δεν έχουν τίποτα κοινό. Τα κοντινά τους πλάνα, ενώ κάνουν τις μη πειστικές υποκριτικές τους εκφράσεις μεταξύ τους, φαίνεται να δημιουργούν μια πράσινη αύρα φωνητικότητας γύρω από το κεφάλι τους. Υπάρχουν κάποια σκηνικά δράσης, που δημιουργήθηκαν για χάρη τους και χωρίς πειστική σχέση με την υποτιθέμενη μη πλοκή. Αυτά περιλαμβάνουν ένα κυνηγητό μεταξύ ενός αυτοκινήτου και ενός δεινοσαύρου, που μου θύμισε την ιδέα του Τσάρλι Κόφμαν για το αυτοκίνητο εναντίον του αλόγου από το Adaptation.
Αυτό θα μπορούσε να ήταν διασκεδαστικό, αλλά υπάρχει κάτι τόσο αυθαίρετο, δεσμευμένο με CGI και χωρίς κινδύνους σε αυτό, καθώς η ταινία περικόπτει με χαρά κομμάτια Alien, The Swarm, Bourne και 007. Και η ουσιαστική συγκίνηση της πρώτης ταινίας του Jurassic Park, από το μυθιστόρημα του Μάικλ Κράιτον, έχει χαθεί τελείως: αυτή η ζωτική αίσθηση του κάτι υβριστικό και παραβατικό και λάθος στην αναβίωση δεινοσαύρων εξαρχής. Είναι καιρός όλοι οι εμπλεκόμενοι να κάνουν κάποια πρωτότυπη σκέψη.
Όπως πολλά τέρατα που επινοήθηκαν στο εργαστήριο, το Jurassic World: Dominion υπολείπεται των δυνατοτήτων του, πράγμα που δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν θα έχει επιτυχία.
Γιατί όπως η ζωή βρίσκει τρόπο, όταν πρόκειται για έναν τίτλο με αυτό το επίπεδο ενσωματωμένης αναγνωσιμότητας, έτσι και τα sequels βρίσκουν κάπως, τον τρόπο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Jurassic World Dominion, jurassicworld.com, διαθέσιμο εδώ.
- Jurassic World Κυριαρχία (2022), imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
