Της Μαρίας Κελεπούρη,
Είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς σε τι αποσκοπούν οι συγγραφείς όταν πλάθουν μια ιστορία. Είναι μια διέξοδος των βιωμάτων τους και, συνάμα, μια διαδικασία ασυνείδητης αποφόρτισης από το άυλο βάρος που αυτά φέρουν ή πρόκειται για ένα εγχείρημα αποτύπωσης της φαντασίας; Το Η δική σου ομπρέλα μου της Ελένης Ανδρεάδου και της Ελισάβετ Παπανικολάου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη συμπυκνώνει και τους δύο αυτούς υποτιθέμενους σκοπούς.
Οι δύο αυτές συγγραφείς –γνωστές και με το προσωνύμιο «Διδυμολογώ»– συνεργάστηκαν, δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε φιγούρες που κινούνται αναμεσά μας και μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις με εμάς, καταφέρνοντας έτσι να διαρθρώσουν ένα κείμενο που πηγάζει από τη σύγχρονη πραγματικότητα και απευθύνεται σε αυτήν. Ακόμη κι αν δεν είμαστε η Έλλη, η Θάλεια ή κάποιο από τα υπόλοιπα πρόσωπα του μυθιστορήματος, σίγουρα η μορφή τους δεν μας είναι ανοίκεια. Αντιθέτως, είναι γνωστή, φιλική ή συγγενική.
Δύο γυναίκες που τις συνδέει μια βαθιά φιλία και μαζί έχουν αποκτήσει εμπειρίες που τις έκαναν πιο δυνατές. Το στήριγμα η μία της άλλης, πάντα αποδεικνύουν πως το να βασίζεσαι σε κάποιον δεν φέρει την εγωκεντρικότητα του δεδομένου, αλλά την ασφάλεια της αγάπης. Τα απροσδόκητα γεγονότα που θα ταράξουν τη ζωή τους, για να τους προσφέρουν, τελικά, αυτό που ενδόμυχα αποζητούσαν, τα αντιμετωπίζουν μαζί, πάντα με καλοπροαίρετη διάθεση και μια αίσθηση ευθύνης απέναντι στον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Διαφορετικοί χαρακτήρες, που από ό,τι φαίνεται τα αντίθετα χαρακτηριστικά τους προκαλούν και το ταίριασμά τους. Μάλλον, η παρορμητικότητα της μίας παρακινεί την άνοδο της άλλης από τη βύθιση στις σκέψεις της και στα «πρέπει», που μόνη της έχει καθορίσει. Συνεχείς αμφιβολίες για το κοινωνικά «σωστό», που απέναντί τους αντικρίζουν τη δίχως όρια πραγματοποίηση των «θέλω», ανιχνεύοντας σε αυτά κάτι από τη νεανική τρέλα. Όσα τις χωρίζουν είναι και αυτά που τις ενώνουν. Και αυτό αποδεικνύεται καθ’ όλη τη διάρκεια της πλοκής.
Η εμφάνιση του έρωτα μπορεί να μη φέρει τα ίδια χαρακτηριστικά για τη μία και την άλλη, όμως, και οι δυό τους θα έρθουν αντιμέτωπες είτε με το περιβάλλον τους είτε με τα όρια που έχουν θέσει οι ίδιες για την εξέλιξη της ζωής τους, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τα συναισθήματά τους ή ακόμη και τον εγωισμό τους. Όμως, η αγάπη δεν είναι διατεθειμένη να χάσει αυτό το παιχνίδι, οδηγώντας τες συνεχώς σε αναπάντεχα περιστατικά, αλλά και προσφέροντάς τους την εσωτερική δύναμη να παλέψουν για αυτό που θα τις κάνει ευτυχισμένες.
Ευχάριστο, συναισθηματικό, σύγχρονο και αληθινό, ένα μυθιστόρημα για το σήμερα και τις σκέψεις του πάντα. Σκέψεις που είναι κοινές ανάμεσα σε μας και σε αυτόν που μας προσπερνά στον δρόμο. Διότι, όλοι ζούμε στο ίδιο κοινωνικό πλαίσιο, έχουμε τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες συναισθηματικές μεταπτώσεις και συνεχώς προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε στο απροσδόκητο άγνωστο της καθημερινότητας. Για αυτόν τον λόγο, το παρόν μυθιστόρημα είναι τόσο σύγχρονο. Ακριβώς γιατί προέρχεται από μας. Δεν είναι μόνο η εκτύλιξη της πλοκής που ακολουθεί έναν γρήγορο ρυθμό και χρωματίζει συναισθηματικά τις σκηνές μπροστά στα μάτια μας, αλλά και όσα υποκινούν τις πράξεις των χαρακτήρων. Πράξεις που πολλές φορές προπορεύονται των σκέψεων και έτσι φέρνουν τους ήρωες αντιμέτωπους με το αποτέλεσμα της παρορμητικότητάς τους. Πράγματι, αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο για τους ίδιους.
Αυτό το βιβλίο, όμως, είναι ευχάριστο. Εμπεριέχει όλες τις λεπτομέρειες της ζωής. Το γέλιο, τη λύπη, τον θυμό και το αστείο που λυτρώνει τις στιγμές της απογοήτευσης. Προσωποποιεί τους ήρωες μιας κοινωνίας και δίνει μορφή σε κάθε δεδομένο της. Η δική σου ομπρέλα μου αποτυπώνει την άρρηκτη σύνδεση με τον άνθρωπο που αγαπάμε. Υποδηλώνει το μοίρασμα και την οικειότητα που δημιουργεί το νοιάξιμο. Κι αν τα υλικά αγαθά μπορούν να μοιραστούν, υπονοώντας το συναισθηματικό δέσιμο, τότε γιατί να μην μπορούν και τα συναισθήματα;
