Tης Ειρήνης Λάττα,
Τελικά, με τι θα είναι οι υπόλοιποι ευχαριστημένοι; Είναι κάτι που πολλές φορές σκεφτόμαστε, συνήθως με παράπονο και απόγνωση ή απογοήτευση από τους οικείους μας. Φοβόμαστε. Μήπως δεν είμαστε αρκετοί, μήπως δεν κάνουμε κάτι καλά, μήπως σταματήσουν να μας αγαπούν, μήπως αδικηθούμε. Και μετά, αρχίζουν οι πολλές σκέψεις, οι συγκρίσεις, οι ζήλιες. Γιατί αυτός και όχι εγώ. Γιατί σε αυτόν και όχι σε εμένα, γιατί σε εμένα και όχι σε αυτόν. Γιατί να μιλήσει αυτός για μένα; Γιατί να πει ψέματα; Και γιατί να έχουν γίνει όλοι τόσο αναίσθητοι και γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητος; Μήπως έχω κάποιο πρόβλημα; Γιατί να τα σκέφτομαι όλα τόσο πολύ και πάντα κάτι να μου φταίει; Και πως, πλέον, ο κόσμος δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα. Όλοι είναι εγωιστές. Σίγουρα μέσα στην ημέρα, μπαίνουμε σε αυτό το «τρυπάκι» και σε αυτή τη λούπα που ξανά και ξανά αναμοχλεύει όλες αυτές τις ψυχοφθόρες σκέψεις. Και τελικά; Σε τι καταλήγουμε; Έχει βρει κάποιος την απάντηση;
Στο ότι είμαστε ανώτεροι από τους άλλους και μόνο εμείς έχουμε βαθιά συναισθήματα και πως οι υπόλοιποι φταίνε που «δεν μας καταλαβαίνουν» και πάντα καταλήγουμε να είμαστε τα θύματα κάθε κατάστασης; Νομίζω θα μας βόλευε όλους να ήταν αυτή η πραγματικότητα. Η απόλυτη εξύψωση του εαυτού μας. Όμως, να που έρχεται η πραγματικότητα να μας δείξει πως υπάρχει και η μεγάλη πιθανότητα να κάνουμε λάθος και πως, τελικά, μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι εγωιστές και όχι τα θύματα. Εμείς που δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε επιτέλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις, απλά, ταπεινά και ανιδιοτελώς. Εμείς που μιλάμε για ενσυναίσθηση και για το πόσο σημαντικό είναι να κατανοούμε σε βάθος τον άλλον και να μπαίνουμε στη θέση του, κι όμως παραμένουμε στη δική μας και γκρινιάζουμε για τη μίζερη καθημερινότητά μας ή ναρκισσιστικά εκθειάζουμε τον εαυτό μας. Σε κάθε περίπτωση, προβάλλοντας τις ανασφάλειές μας και την απροθυμία μας να γίνουμε καλύτεροι. Γιατί μένουμε στο «εγώ» και ξεχνάμε το «εμείς». Γιατί αντί να δικαιολογούμε και να ξεκουράζουμε τους συνανθρώπους μας, βγάζουμε όλο μας το θράσος και την υπερηφάνεια, γιατί τα θέλουμε όλα δικά μας. Στρωμένα και βολικά. Χωρίς καμία απαίτηση να κοπιάσουμε, να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε κάτι.
Και, φυσικά, ως αποτέλεσμα, είμαστε κουρασμένοι, γκρινιάζουμε γιατί δεν μας φέρθηκαν όπως θα θέλαμε, γιατί μας έφταιξε ο ανώτερός μας, γιατί τόλμησαν να μας πουν μία κουβέντα παραπάνω, γιατί, γιατί, γιατί. Δεν σας λέω να μην έχουμε αυτοεκτίμηση και να δεχόμαστε αμάσητες τις συμπεριφορές που δε μας εξελίσσουν και μας στεναχωρούν, γιατί και αυτό άκρο θεωρείται. Είναι, όμως, διαφορετική η απλή αυτοεκτίμηση και η υγιής οριοθέτηση κάθε συμπεριφοράς και κατάστασης, που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους, από τον αδιάλειπτο εγωισμό και το αέναο θράσος να είναι όλες οι συνθήκες ευνοϊκές και μόνο εμείς να είμαστε οι αδικημένοι. Δεν έγινε και κάτι να δώσαμε σε κάποιον περισσότερα από όσα πήραμε. Δεν έγινε και κάτι να προδοθήκαμε από αγαπημένους μας και να μετανιώνουμε που δώσαμε κομμάτια της ψυχής μας που δεν εκτιμήθηκαν. Δεν ξέρουμε τι κουβαλάει μέσα του ο κάθε άνθρωπος από όλους αυτούς.
Με το να καλλιεργούμε το πνεύμα της κριτικής και την ανύψωσής μας, τελικά, μόνο σε εμάς κάνουμε κακό. Και πολύ μεγάλο. Και μετά, νομίζω δεν υπάρχει λόγος να μας φταίει η κοινωνία, και η χώρα και οι άνθρωποί της. Όλοι αυτοί είναι εμείς. Ας φερθούμε, όπως θα θέλαμε να μας φερθούν και στους άλλους και σε εμάς. Αντί να κρίνουμε, ας αγαπήσουμε. Αντί να μιζεριάζουμε σε μια γωνιά, ας βρούμε την έμπνευση. Αντί να χάνουμε τον εαυτό μας, ας τον καλλιεργήσουμε. Αργά και με αγάπη. Χωρίς ενοχές. Με όλα μας τα ιδιαίτερα χαρίσματα. Και επιτέλους, ας μη μένουμε στα λόγια και την επιφάνεια. Ας ζητήσουμε βοήθεια, ας προσφέρουμε βοήθεια, ας συζητήσουμε. Να μη μένουμε αδρανείς και να μην μας φταίνε όλοι και όλα. Να κοιτάμε πάντα στο βάθος, όπου κρύβεται το φως. Κάθε κατάστασης. Κάθε ανθρώπου.
