Της Κατερίνας Μακράκη,
Σκεπτόμενη το θέμα που θα γράψω αυτήν τη φορά, αναρωτήθηκα ποια είναι η φράση που έχω ακούσει περισσότερο αυτόν τον καιρό. Απογοητευμένη, συνειδητοποίησα πως ήταν το «Είσαι πολύ ευαίσθητη, κοίτα να το φτιάξεις». Μια φράση προερχόμενη από επαγγελματικές αλλά και προσωπικές σχέσεις, ακόμα και από το σχολείο και ήταν κάτι που λεγόταν με αρνητική χροιά και με έβαλε σε μια διαδικασία διαφόρων σκέψεων. Είμαι εγώ πολύ ευαίσθητη για τον κόσμο αυτό, ο κόσμος έχει γίνει πλέον εντελώς αναίσθητος ή απλά φοβόμαστε την έκφραση συναισθημάτων; Νομίζω είναι ένας συνδυασμός και των τριών προαναφερόμενων θεμάτων. Δεν ξέρω αν φταίει κάποιος προσωπικά για αυτές τις απόψεις ή αν είναι θέματα που έχουν ριζώσει τόσο βαθιά μέσα στην κοινωνία. Όμως, είναι σωστό να περνάς σε έναν νέο την ιδέα ότι η ευαισθησία είναι μειονέκτημα;
Φυσικά, σε όλα τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων υπάρχουν κλίμακες, άλλα χαρακτηριστικά είναι εντονότερα και άλλα κατευνασμένα. Λογικό είναι να έχει και ο καθένας τις απόψεις του, όπως το ότι πλέον έχει περάσει μία ιδέα ότι για να επιβιώσεις σε αυτήν την κοινωνία, πρέπει να είσαι ο πιο σκληρός. Από την άλλη, υπάρχει και η ιδέα ότι η ευαισθησία στον άνθρωπο είναι δύναμη και μάλιστα, από τις μεγαλύτερες. Μήπως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο που δίνουμε στην ευαισθησία και τα οφέλη που αποκομίζουμε από αυτήν; Την επόμενη φορά που κάποιος θα σε επιπλήξει, λέγοντάς σου ότι είσαι πολύ ευαίσθητος, κράτησε την ουσία του σχολίου και δώσε του την αξία που του πρέπει. Μην απογοητευτείς θέλοντας να αλλάξεις κάτι, που πολύ απλά είσαι τυχερός που το έχεις. Να σκέφτεσαι, γιατί να αλλάξεις εσύ την «πολλή ευαισθησία» σου και όχι οι άλλοι την «πολλή αναισθησία» τους.
Να προτιμάς να είσαι ο άνθρωπος που ανοίγει την καρδιά του, που έχει ένα χαμόγελο και μία καλημέρα στην τσέπη της προσωπικότητάς του. Αυτός που θα πιάσει κουβέντα με έναν άγνωστο στο παγκάκι επειδή τον είδε προβληματισμένο, εκείνος που θα χαρεί δίνοντας ένα κομμάτι της αλήθειας του. Να χαίρεσαι που δεν κουβαλάς ένα σκεπτικό, ότι είμαστε όλοι καλύτερα, όταν βρίσκεται ο καθένας στη γωνία του, αποστασιοποιημένοι από οτιδήποτε μπορεί να μας «ξυπνήσει». Από τα πιο όμορφα πράγματα σε αυτήν τη ζωή είναι το να μπορείς να μοιράζεσαι.. σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς και να είσαι σε θέση να ακούς τον άλλον ειλικρινώς, χωρίς να προσποιείσαι.
Δεν ξέρω σε τι σημείο έχουμε φτάσει, για να θεωρούμε την ευαισθησία μειονέκτημα και να τη συγχέουμε με την αδυναμία. Αυτό που ξέρω είναι ότι ίσως κάποιους τους τρομάζει. Τους τρομάζει, γιατί ανοίγει μέσα τους κόσμους που ούτε οι ίδιοι ήξεραν ότι έχουν και δεν ξέρουν πώς να τους αντιμετωπίσουν. Το να έχεις ευαισθησίες ανοίγει την καρδιά σου, σου επιτρέπει να χαρείς και να νοιαστείς με τις πιο αγνές προθέσεις. Αν είσαι αυτός που κατακρίνεται, κράτα τις φορές που η ευαισθησία σου, σου χάρισε χαμόγελα. Αν είσαι αυτός που κατακρίνει, σκέψου πόση αρνητικότητα σου μεταφέρεις. Το να λες σε κάποιον, που είναι πιο ευαίσθητος από τον μέσο όρο, «Σκλήρυνε», «Σταμάτα να κλαις με το παραμικρό», «Περιόρισε τα συναισθήματά σου» -και άλλα πολλά- είναι σαν να του ζητάς να αλλάξει ένα μέρος του χαρακτήρα του. Ίσως και ένα από τα πολυτιμότερα μέρη.. μην το στερήσεις σε κάποιον, επειδή εσύ δεν μπορείς να το διαχειριστείς.
