Της Ρένας Δανατζή,
Μεγαλωμένη στις πιο trash στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης, τολμώ να πω ότι η στιγμή που ο Ηλίας Ψινάκης προσέβαλε με μία από τις χαρακτηριστικές άνοστες φιγούρες του την Κατερίνα Λιόλιου, περισσότερο ρετρό μου έκανε, παρά σοκαριστική. Έχουμε ζήσει στιγμές και στιγμές, με άπειρα ξεκατινιάσματα σε μεσημεριανές εκπομπές, ξεπούλημα προσωπικής ζωής διάσημων σε πρωτοσέλιδα, διασυρμούς οικογενειών και χιλιάδες στιγμές που ξεχείλιζαν τεστοστερόνη και σεξισμό. Κάποτε, όλο αυτό γινόταν με τις ευλογίες της συντριπτικής πλειοψηφίας και, μάλιστα, όλοι εμείς το γουστάραμε στα κρυφά.
Η λογική που υποστήριζε ότι όποιος είναι διάσημος ή πλούσιος έχει ελευθέρας σε όλα έχει χτίσει καριέρες και καριέρες. Από την άλλη, εμείς που είτε θαυμάζαμε είτε αποδοκιμάζαμε το θέαμα δεν σταματούσαμε να το παρακολουθούμε. Κυρίως βουβοί και μπουκωμένοι με πίτσες, μπύρες και πατατάκια, τις Κυριακές το βράδυ που θέλαμε απελπισμένα κάτι να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι άλλη μία Δευτέρα έρχεται, ότι όλα πάνε χάλια και να αφοσιωθούμε υπνωτισμένοι σε κάτι παντελώς αχρείαστο και οριακά ακατάλληλο.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Ηλίας Ψινάκης έφερε σε δύσκολη θέση μία νέα γυναίκα. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ηλίας Ψινάκης βρίσκεται ακόμη στην τηλεόραση, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι αν ξαναζεστάνεις το burger, τρώγεται, και το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων είναι ότι κάποιοι το τρώνε και, μάλιστα, αμάσητο.
Η τηλεόραση κάνει πισωγύρισμα στις ένδοξες εποχές του Big brother, του Fame Story, της Τατιάνας Στεφανίδου με τις κίτρινες φωσφοριζέ εκπομπές των 14:00-16:00 και όλο αυτό συμβαίνει, επειδή προφανώς πουλάει. Και είναι πολύ αστείο που, ενώ τσιρίζουμε και κρατάμε πλακάτ που γράφουν είμαστε όλ@ ίδι@, συντονιζόμαστε στο κανάλι που θα δούμε τον Ψινάκη να κάνει το χιουμοράκι, που φτάνει σε θερμοκρασία Βόρειου Πόλου.
Θεωρώ πως δεν άλλαξαν πολλά. Μπορεί να έχουμε κάνει βήματα, αλλά είναι σαν να έχουμε βγει από τον βούρκο, αλλά να συνεχίζουμε να φοράμε τα ίδια ρούχα. Η μυρωδιά, έτσι, δεν θα φύγει ποτέ. Οφείλουμε να είμαστε πιο επιλεκτικοί. Ποιους ακούμε, ποιους παρακολουθούμε, ποιους ακολουθούμε στα social κτλ. Αν αυτές οι εκπομπές που προσπαθούν να ανακατέψουν τις στάχτες, για να ανάψουν φωτιά, μείνουν στο 2%, προφανώς κάποια στιγμή θα την πετάξουν τη στάχτη.
Και αυτή η λογική δεν αφορά μόνο τις εκπομπές, αλλά καλύπτει φωνές, όπως αυτή της Λατινοπούλου, έως και της γειτόνισσας που βγαίνει κάθε μέρα στο μπαλκόνι, για να δει αν έχουμε πλύνει το δικό μας. Καλό το trash, αλλά μόνο όταν πρόκειται για τραγούδι του 2000, το οποίο ακούμε χορεύοντας με τους φίλους μας και πίνοντας τη μπύρα μας. Μέχρι εκεί, παιδιά.
