Της Κατερίνας Σφυράκη,
Τι είναι αυτό που κατέστησε δυστυχή και τρομαγμένο τον περισσότερο πληθυσμό κατά τη διάρκεια της πανδημικής κρίσης; Πώς επέδρασε στον ψυχικό μας κόσμο η ανάγκη φυσικής αποστασιοποίησης από τον περίγυρό μας; Τι ήταν αυτό που παρέμεινε μέσα μας ως φοβικό κουσούρι, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού;
Η Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης με το συλλογικό της ανθολόγιο πεζών κειμένων και ποιημάτων έρχεται να δώσει τη δική της, αληθινή και βροντερή απάντηση στο πώς βιώνεται η πανδημία στην απλή καθημερινή ζωή με το έργο Μετά την Πανδημία: Ανθολόγιο ποιημάτων και πεζών κειμένων των μελών της ΕΛΘ από τις Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη. Η εστίαση του συγκεκριμένου ανθολογίου επικεντρώνεται, όπως γίνεται πρόδηλο και από τον τίτλο, στην εποχή μετά την πανδημία, περιγράφοντας, ταυτόχρονα, συνθήκες και εντός του πλαισίου της πανδημικής κρίσης.
Κοινό σημείο μεταξύ των ποιημάτων αλλά και των πεζών διηγημάτων αποτελεί η αναστοχαστική διάθεση. Όλοι οι λογοτέχνες καταθέτουν ενδόμυχες σκέψεις τους, αποκόμματα των ψυχών τους, στιγμές και αναμνήσεις που τους σημάδευσαν και εξακολουθούν να τους επηρεάζουν στη νέα μετά-covid εποχή. Τα ζητήματα που πραγματεύεται το ανθολόγιο εκκινούν από την κοινή θεματική της πανδημίας του νέου κορωνοϊού, τις πρωτοφανείς υγειονομικές συνθήκες που επέβαλαν τον εγκλεισμό στα σπίτια μας, ταυτόχρονα με τον εγκλεισμό των ψυχών μας.
Όλα τα λογοτεχνικά δημιουργήματα που περιλαμβάνονται στο ανθολόγιο αποπνέουν την ανάγκη για επαναδιαπραγμάτευση και για μια εκ νέου ιεράρχηση των αξιών, των αγαθών και των επιθυμιών μας. Τονίζεται η έννοια της εφημερίας κάθε πράγματος, με σκοπό να επισημανθεί το γεγονός ότι καμία κατάσταση και κυρίως κανένας άνθρωπος δεν έχει μια δεδομένη υπόσταση. Λόγω των υπεράριθμων θανάτων που προέκυψαν από την πανδημία του κορωνοϊού, των ατόμων που χάθηκαν τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα, οι διηγηματογράφοι και ποιητές καταθέτουν τις προσωπικές τους εμπειρίες για το πώς βίωσαν τις απώλειες δικών τους ατόμων, τα συναισθήματα που τους προκλήθηκαν και το πώς διαχειρίζονται στη μετέπειτα καθημερινή τους ζωή μια τόσο επώδυνη κατάσταση.
Οι περισσότερες αφηγήσεις και διηγήσεις πραγματοποιούνται σε α΄ ενικό πρόσωπο, γεγονός που προσδίδει αμεσότητα, ζωντάνια, παραστατικότητα και προσωπική κατάθεση σκέψης και συναισθήματος. Περιγραφές από την πρώτη έξοδο μετά την καραντίνα μέχρι την παντελή ψηφιοποίηση των γραφειοκρατικών υποχρεώσεων, των κοινωνικών συναναστροφών, του φλερτ και του έρωτα, μάς καθιστούν μετόχους στην υπενθύμιση πραγμάτων που όλοι βιώσαμε, με εντονότερο αυτό της απόστασης, σωματικής και ψυχικής από άτομα δικά μας που σταδιακά μετατρέπονταν σε σχέσεις με εξαλειμμένο το πάθος και τη λαχτάρα.
Έννοιες όπως η σύναξη, η φυσική παρουσία και η συναναστροφή μετατράπηκαν ολοένα και περισσότερο σε λέξεις με βεβαρυμμένο σημασιολογικό φορτίο, καθώς συνδέθηκαν με την έννοια της ανελευθερίας και της στέρησης δεδομένων δικαιωμάτων που τέθηκαν σταδιακά σε διαπραγμάτευση λόγω της αυξανόμενης πορείας των θετικών στον κορωνοϊό κρουσμάτων. Ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται οι έννοιες αυτές στο συγκεκριμένο ανθολόγιο προκαλεί ένα είδος νοητικής κράμπας. Ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ξεφυλλίζοντάς το την ταύτιση την οποία βιώνει με τους συγγραφείς των κειμένων και ποιημάτων, καθώς οι συγγραφικές τους πένες καθίστανται οι φωνές όλων των ανθρώπων που αντιμετώπισαν τις συνθήκες αυτές.
Το ανθολόγιο Μετά την Πανδημία: Ανθολόγιο ποιημάτων και πεζών κειμένων των μελών της ΕΛΘ δεν αξίζει απλώς να πέσει στα χέρια σας, αλλά να μελετηθεί εσκεμμένα για να διαπιστωθεί από κάθε άτομο η αξία του κοινού βιώματος, προκειμένου να απαλυνθούν οι άσχημες αναμνήσεις που προκλήθηκαν λόγω της πανδημικής κρίσης και, ταυτόχρονα, να δοθεί το έναυσμα για την υπερπήδηση όλων αυτών των λυπηρών εμπειριών.
