Συνέντευξη στην Ιωάννα Μπινιάρη,
Ο δημοφιλής και πολύ αγαπημένος συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ τα τελευταία χρόνια έχει κατακτήσει τις καρδιές του αναγνωστικού κοινού και συνεχίζει να μας γοητεύει και να μας ενθουσιάζει κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα καινούργιο βιβλίο του.
Με το χιούμορ, το συναίσθημα και τη ζωντανή γραφή του εξακολουθεί να καλλιεργεί την τόσο ξεχωριστή σχέση που έχει αναπτύξει με τους αναγνώστες του, ενώ δεν διστάζει να μιλάει ανοιχτά για τις προσωπικές του εμπειρίες και να καταπιάνεται με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων.
Με μεγάλη μας χαρά, αποδέχθηκε την πρόσκληση του OffLine Post και στη συνέντευξη που ακολουθεί, μας μίλησε για τα συναισθήματά του από την αμέριστη αγάπη που λαμβάνει από τον κόσμο, για τη μεγάλη του επιτυχία Το βιβλίο της Κατερίνας, αλλά και για το νέο βιβλίο του Η άλλη Κατερίνα, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Πατάκης.
- Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη συγγραφή; Τι σας ώθησε σε αυτή τη μεταστροφή από τις σπουδές σας στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ;
H Ιατρική είναι μια συναρπαστική, πολύτιμη επιστήμη, και τα πρώτα έτη την ευχαριστιόμουν, παρά το αλύπητο διάβασμα· όμως το γράψιμο σήμαινε απόλυτη ελευθερία: δεν είχε σωστό και λάθος, ούτε κανόνες ούτε όρια. Ήταν –και παραμένει– η πιο ιλιγγιώδης, φρενήρης ψυχοσυναισθηματική συνθήκη. Οπότε, αψηφώντας το βιοποριστικό άγχος, και κάνοντας ένα σωρό πάρεργα –μιας που άργησα πολύ να φτάσω στο σημείο του να ζω από τα βιβλία μου– δόθηκα ολοκληρωτικά στο συγγραφιλίκι. Ίσως, μάλιστα, να του δόθηκα απ’ την πρώτη στιγμή, απ’ το πρώτο διήγημα, γραμμένο το μακρινό ’97.
- Πόσος χρόνος μεσολαβεί μεταξύ γραψίματος από το ένα βιβλίο στο άλλο; Ποια είναι τα συνήθη ερεθίσματα που σας οδηγούν στη συγγραφή ενός βιβλίου;
Κατά κανόνα έχω πάντα έτοιμες τρεις-τέσσερις ιδέες (άλλο αν θα βγάλουν πουθενά), οπότε μόλις τελειώσει ένα βιβλίο, την επομένη πιάνω το επόμενο. Όσο για τους εξωγενείς παράγοντες που τροφοδοτούν το γράψιμό μου, είναι ελάχιστοι σε σχέση με τους ενδογενείς –καθώς ζω τον περισσότερο καιρό κλεισμένος στο κεφάλι μου.
- Εδώ και αρκετά χρόνια, βρίσκεστε πολύ ψηλά στις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Πώς νιώθετε για την αγάπη που εισπράττετε από τον κόσμο; Επίσης, πώς λειτουργούν για εσάς πιθανά αρνητικά σχόλια που ίσως να έχετε λάβει;
Ακόμα μου φαίνεται απίστευτο ότι βιοπορίζομαι απ’ το γράψιμο –και δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ευγνώμων σε κάθε άνθρωπο που μπαίνει σ’ ένα βιβλιοπωλείο, κι απ’ τον θησαυρό που αντικρίζει και φυλλομετρά, διαλέγει ένα δικό μου βιβλίο. Όσο για την πίκρα –κατανοώ ότι στον αντίποδα της αγάπης, της αναγνωστικής και κυριολεκτικής στοργής που εμπνέω και εισπράττω, υπάρχουν άνθρωποι που δεν με γουστάρουν, που με θεωρούν μούφα, τυχάρπαστο, ατάλαντο, κακόψυχο. Με το δικό τους σκεπτικό, είμαι όλα αυτά και περισσότερα. Αλλά καθώς οι ψηφιακοί μας δρόμοι δεν τέμνονται, δεν καταγίνομαι μαζί τους.
- Η μεγάλη σας επιτυχία Το βιβλίο της Κατερίνας, που σας καθιέρωσε στο αναγνωστικό κοινό, τι συναισθήματα σας προξενεί σχεδόν 10 χρόνια μετά την έκδοσή του; Νιώθετε ότι έχετε αποδεχτεί την απώλεια του ατόμου στο οποίο αναφέρεστε;
Αυτό το πέμπτο στάδιο της Κούμπλερ-Ρος –η αποδοχή του πένθους– έχει μπερδέψει πολύ κόσμο. Δεν χρειάζεται ν’ αποδεχτείς τον χαμό του ανθρώπου που λάτρευες και λατρεύεις –η συνύπαρξη μαζί του μπορεί να συνεχίσει με μύριους τρόπους, κι η τέχνη είναι ένας εξ αυτών. Τώρα, ως προς την επιτυχία που γνώρισε το Κατερινάκι, ειλικρινά με εκπλήσσει ακόμα –όταν εκδόθηκε, πίστευα πως ελάχιστοι θα προχωρούσαν μετά τη δεύτερη, το πολύ τρίτη σελίδα: η σκηνή της νεκρής Κατερίνας, με μένα σαστισμένο μπρος στο ασάλευτο, γυμνό της σώμα, μου φαινόταν υπερβολικά σκληρή. Κι όλο το βιβλίο είναι σκληρό –ζοφερό κατά τόπους. Μα έλα που οι αναγνώστες εστίασαν στην τρυφερότητα! Δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό, πάντως απ’ όλα μου τα βιβλία, η Κατερίνα είναι αυτό που μου ανήκει λιγότερο –έπειτα απ’ όλη την αγάπη, ανήκει πρωτίστως στους ανθρώπους που τη διάβασαν με τόσο φιλόστοργο βλέμμα.
- Όταν η Κατερίνα μεταφέρθηκε και στη θεατρική σκηνή από τον Γιώργο Νανούρη και με τη Λένα Παπαληγούρα στο ρόλο της Κατερίνας, πώς αισθανθήκατε που βλέπατε τη ζωή σας πάνω στη σκηνή;
Το πόσο εξαιρετική είναι η παράσταση φαίνεται απ’ το γεγονός ότι αντέχω να τη δω μόνο σπαστά –ολόκληρη, σερί, με διαλύει. Ο Γιώργος κι η Λένα φέρθηκαν με τρομερό σεβασμό στο κείμενο, και στο πρόσωπο της Κατερίνας. Κι έφτιαξαν μια παράσταση αριστουργηματική. Δεν είναι τυχαίο ότι θεατές επιστρέφουν για δεύτερη, τρίτη, τέταρτη φορά.
- Τον προηγούμενο μήνα κυκλοφόρησε το νέο σας πόνημα Η άλλη Κατερίνα. Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο και πώς ήταν για εσάς η εμπειρία της συγγραφής του;
Ήταν ένας συνδυασμός αποθυμιάς, ενδοσκόπησης, καημού. Ήθελα να ξαναβρεθώ με την Κατερίνα, να την ξαναζήσω, κι ο μόνος τρόπος ήταν το γράψιμο –όμως το Βιβλίο της Κατερίνας δεν αφήνει περιθώρια. Εξ ου κι έπλασα μιαν άλλη Κατερίνα, υγιή, ευτυχισμένη, που χάρηκε, χωρίς ψυχικές σκιές, τη ζωή της, τον γάμο, τη μητρότητα. Βέβαια, το να βλέπω πόσο ευτυχισμένη θα μπορούσε να ’ταν η μάνα μου αν είχε άλλους γονείς, και δεν είχε γεννηθεί με την κοινή μας αρρώστια, με έφθειρε τρομερά. Χρειάστηκα όλα τα αποθέματα αντοχής που διέθετα για να γράψω αυτό το βιβλίο –ιδίως όταν αρχίζει να παίρνει μια σκοτεινή τροπή. Και γι’ αυτόν τον λόγο, και για πολλούς άλλους, Η άλλη Κατερίνα είναι το πιο μύχιο βιβλίο μου.
- Τι είναι για εσάς Η άλλη Κατερίνα;
Μια αναλαμπή, που συνόδευε ως ανεκπλήρωτη φαντασίωση τα παιδικά μου χρόνια. Ένα γαμώτο για τις συγκυρίες που ορίζουν –απρόβλεπτα και χαοτικά– τη ζωή μας. Κι ένα ώριμο βιβλίο, ελπίζω: ένα μυθιστόρημα που δείχνει ότι, στον βαθμό που μπορώ, μεστώνω ως συγγραφέας.
- Δεδομένου ότι είστε ακτιβιστής και μιλάτε ανοιχτά για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, που από κάποιους θεωρούνται ταμπού, όπως για παράδειγμα η ομοφυλοφιλία και η ψυχική ασθένεια, θεωρείτε ότι η κοινωνία έχει σημειώσει προόδους και αποδέχεται αυτό που ονομάζεται διαφορετικότητα;
Τα πράγματα για τις μειονότητες πάσης φύσεως είναι απείρως πιο ανθρώπινα σήμερα απ’ ό,τι πριν τριάντα χρόνια. Ωστόσο, κάποια ταμπού, κάποια στίγματα, παραμένουν. Χρειάζεται κι άλλη δουλειά, κι άλλη προσπάθεια, εκ μέρους της κοινωνίας και της πολιτείας, ώστε ο ψυχικά άρρωστος, το έφηβο τρανς άτομο, να μπορεί να ζει χωρίς φόβο, χωρίς να εξωθείται στο περιθώριο. Η επανάσταση της καλοσύνης δεν έχει τέλος.
- Τι γνώμη έχετε για τη χρήση των social media; Πιστεύετε πως, εκτός από τρόπος έκφρασης, πλέον έχουν αναχθεί σε μέσο διχόνοιας, ανθρωποφαγίας ή ακόμα και σε ένα νέο «λαϊκό δικαστήριο»;
Όπως το χαρτί μπορεί να γεμίσει με λόγια σοφά ή με μίσος, έτσι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθρεφτίζουν την πολυμορφία όσων τα μεταχειρίζονται. Εγώ, κι ας με συγχύζουν ενίοτε πράγματα που διαβάζω, κι ας με πικραίνουν, έχω ευεργετηθεί απ’ αυτή την επαφή, κι απ’ την εκτόνωση του Facebook, φερ’ ειπείν, ως δημόσιου ημερολόγιου.
- Η «άλλη Κατερίνα» κάποια στιγμή αναφέρει μέσα στο βιβλίο ότι «είμαστε παιχνίδια της αποθυμιάς». Εσείς τι πιστεύετε; Είμαστε πράγματι παιχνίδια της αποθυμιάς;
Ο ψυχοσυναισθηματικός μας κόσμος είναι ελάχιστα του χεριού μας –συνήθως, ισχύει το αντίστροφο. Δεν εννοώ πως είμαστε ολωσδιόλου ακυβέρνητοι, αλλά αν σκεφτείς τη δύναμη των αισθημάτων, πώς γεννιούνται συχνά ακαριαία, κι αλλάζουν τη ζωή μας, καταλαβαίνεις πως το αθέατο κομμάτι μας είναι πανίσχυρο.
Ευχαριστούμε θερμά τον κύριο Αύγουστο Κορτώ για την ευγενική παραχώρηση της συνέντευξης και του ευχόμαστε υγεία και δημιουργικότητα!
