Της Χριστίνας Λιάσκα,
Στις αρχές Μαΐου, τα αριστερά κόμματα της Γαλλίας προέβησαν σε μία ιστορική συμμαχία μεταξύ τους, ώστε να έχουν ένα κοινό εκλογικό και πολιτικό μέτωπο στις νομοθετικές εκλογές της Γαλλίας (Κάτω Βουλή), στις 12 και 19 Ιουνίου. Ουσιαστικά, πρόκειται για μία μεγάλη κινητοποίηση και συσπείρωση τεσσάρων κομμάτων του αριστερού χώρου: του κόμματος του Jean–Luc Mélenchon («Ανυπότακτη Γαλλία»), ο οποίος πήρε και την πρωτοβουλία για τη δημιουργία αυτού του συνασπισμού, του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, των Οικολόγων Πράσινων, καθώς και του μεγάλου και παραδοσιακού αριστερού, αλλά πλέον εκτοπισμένου εκλογικά, Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Ο συνασπισμός των κομμάτων αυτών, με πρωτεργάτη τον Mélenchon, έγκειται στην ελπίδα για μεγαλύτερη επιρροή του γαλλικού πολιτικού και εκλογικού συστήματος, και συνεπώς για περισσότερη εξουσία. Οι φιλοδοξίες αυτές, που οδήγησαν ακόμα και σε πολιτικές υποχωρήσεις μεταξύ των αριστερών αυτών κομμάτων, ώστε να μπορέσουν να συμμαχήσουν, θα μπορούσαν να οδηγήσουν μέχρι και στο πρωθυπουργικό αξίωμα, και κατ’ επέκταση τη «συμβίωση», με τον Mélenchon να προβαίνει σε στρατηγικές κινήσεις, προκειμένου να διεκδικήσει και να αποκτήσει τη θέση αυτή.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Jean–Luc Mélenchon έχει εκφράσει μια δυσπιστία και αμφιβολία ως προς το οικοδόμημα αυτό. Ωστόσο, η συμμαχία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους Οικολόγους Πράσινους, που είναι υπέρ της Ε.Ε., των αξιών που πρεσβεύει, καθώς και του ενωσιακού δικαίου, οδήγησε αναπόφευκτα τον Mélenchon στο να ελαφρύνει τη σκληρή του στάση και να μην επιδιώξει τη γενική ανυπακοή απέναντι στις Βρυξέλλες. Να σημειωθεί πως το 2005, ο Mélenchon υπήρξε μία από τις κεντρικές φιγούρες στην καμπάνια απόρριψης του Ευρωπαϊκού Συντάγματος στη Γαλλία, η οποία τελικά κατάφερε να νικήσει, αφού το «ΟΧΙ» επικράτησε στη χώρα. Τρία χρόνια αργότερα, ο Mélenchon αποφάσισε να φύγει από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, λόγω μεγάλης διαφωνίας αναφορικά με την κατεύθυνση της Γαλλίας στην Ε.Ε., ενώ το 2017 ο ίδιος, μέσα από το μανιφέστο του, εκδήλωσε έντονα τον ευρωσκεπτικισμό του, καθώς μίλαγε για Frexit, δηλαδή για έξοδο της Γαλλίας από την Ε.Ε..
Όμως, η σημερινή δημοφιλής παρουσία του Mélenchon στη γαλλική πολιτική σκηνή, καθώς και οι ρεαλιστικές πιθανότητες να κερδίσει την πρωθυπουργία λόγω της συμμαχίας και των πολιτικών υποχωρήσεων, δεν του επιτρέπουν να προβαίνει σε ακραίες τοποθετήσεις τόσο για τη Γαλλία όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χαρακτηριστικά, η νέα αυτή συμμαχία των τεσσάρων κομμάτων με το όνομα «Νέα Λαϊκή Οικολογική και Κοινωνική Ένωση» έχει αναφέρει πως θέλει να μείνει η χώρα εντός της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, κάποιες πολιτικές του συνασπισμού αυτού είναι σίγουρο πως θα οδηγούσαν σε τριβές και αντιπαραθέσεις με την Ε.Ε.. Ενδεικτικά, κάποιες πολιτικές στις οποίες θα ήθελε να προχωρήσει ο Γάλλος πολιτικός είναι η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 1.000 ευρώ, η μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, καθώς και η διακοπή συμμόρφωσης με τους κανόνες της Ε.Ε. που αφορούν τα όρια του προϋπολογισμού της.
Αξίζει, ωστόσο, να σημειωθεί πως το Σοσιαλιστικό Κόμμα, από την άλλη πλευρά, έχει κάνει τις δικές του υποχωρήσεις, αφού, όπως αναγράφεται στη μεταξύ τους συμμαχία, οι Σοσιαλιστές προβαίνουν στην ανάλυση της έννοιας της «ανυπακοής». Κατά τους ίδιους, η λέξη αυτή αναφέρεται στη «διαφορετική ιστορία» μεταξύ των δύο κομμάτων (του Σοσιαλιστικού και της «Ανυπότακτης Γαλλίας»), ενώ, επιπρόσθετα, αναφέρουν πως μία ενδεχόμενη παράβαση του ενωσιακού δικαίου θα ήταν προσωρινής φύσης.
Τέλος, σε περίπτωση που η συμμαχία των αριστερών αυτών κομμάτων καταφέρει να νικήσει στις νομοθετικές εκλογές και αναγκάσει τον Πρόεδρο Macron σε «συγκατοίκηση», αυτό δε σημαίνει ότι ο Πρωθυπουργός του συνασπισμού θα έχει σημαντικό λέγειν, ως προς την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, και συνεπώς, των σχέσεών της με την Ε.Ε.. Αυτό μπορεί να συμβεί, καθώς παραδοσιακά, ο Πρόεδρος είναι αυτός που επιλαμβάνεται ζητημάτων σχετικών με τη διπλωματία και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, ως ο ηγέτης του γαλλικού έθνους. Για αυτόν, λοιπόν, τον λόγο, μία ενδεχόμενη «συμβίωση» μεταξύ Macron και Mélenchon δε θα εγγυηθεί και την ικανοποίηση των πολιτικών αιτημάτων του τελευταίου, χωρίς, βέβαια, να υποτιμάται η σπουδαιότητα του αξιώματος και η τεράστια πίεση, στην οποία θα μπορούσε να βάλει ο αριστερός πολιτικός τον Γάλλο Πρόεδρο Macron, τόσο για την εξωτερική όσο και για την εσωτερική πολιτική.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Analysis: French left’s new ‘disobedient’ stance is warning shot for EU”, Reuters, διαθέσιμο εδώ
- “France’s left-wing parties agree on legislative alliance”, Euronews, διαθέσιμο εδώ
- “Vue de Bruxelles, l’union des gauches française interroge et inquiète”, Le Monde, διαθέσιμο εδώ
