Της Άντρεας Ιωάννου,
Είναι, άραγε, αρκετά δυνατή η αγάπη, ώστε να νικήσει τα στενά όρια ζωής-θανάτου; Τι γίνεται, όταν η ίδια η ζωή έχει τα δικά της σχέδια; Με το που κόβεται το νήμα της, όλα τελειώνουν ή υπάρχει και κάτι στο ενδιάμεσο; Κατά τη δική μου άποψη, «πεπρωμένον φυγείν αδύνατον». Μια φράση, η οποία αν ερμηνευθεί λανθασμένα, μπορεί να μας μεταφέρει σε πολύ παρωχημένες απόψεις. Ας μην είμαστε μοιρολάτρες· οι άνθρωποι καθορίζουν τη ζωή τους, όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν εξαρτώνται όλα από τους ίδιους. Μια ανώτερη δύναμη που ονομάζεται Θεός ή πεπρωμένο, για μια άλλη μερίδα, περισσότερο δοσμένη στην επιστήμη, τους καθοδηγεί χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται τις περισσότερες φορές.
Γύρω από αυτούς τους άξονες και στη σφαίρα του ρομαντικού, δοσμένου με μια γερή δόση επιστημονικής φαντασίας, κινείται η ταινία The In Between (2022). Μια ταινία που έγινε περισσότερο γνωστή μέσα από τις οθόνες της πλατφόρμας του Netflix, παρόλο που πρώτα κυκλοφόρησε στο Paramount+. Ανάμεσα στο cast της συναντούμε την, πλέον αγαπημένη ηθοποιό, Joey King, η οποία κέρδισε ιδιαίτερη αναγνωσιμότητα μέσα από τη σειρά ταινιών The Kissing Booth.
Ο θεατής γίνεται, από τα μόλις πρώτα λεπτά, μάρτυρας της αφηγηματικής τεχνικής in media res, με ένα τροχαίο να τον αναστατώνει. Στον δρόμο βρίσκονται δύο νεαροί, οι οποίοι, όπως θα αντιληφθούμε αμέσως μετά, αναγκάζονται να χωριστούν για λίγο, αφού μόνο η κοπέλα – την οποία ενσαρκώνει η Joey King – κρατιέται στη ζωή και θα ξυπνήσει στο ψυχρό δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ακολουθεί μια ευχάριστη αναδρομή 182 ημερών, πριν τη σφοδρή σύγκρουση.
Βλέπουμε, λοιπόν, τη νεαρή Tessa να απαθανατίζει τοπία, για να καταφύγει στη δική της όμορφη πραγματικότητα, πίσω από την ξεχωριστή της οπτική γωνία. Η συγκεκριμένη έφηβη είναι ιδιαίτερα εσωστρεφής, γεγονός που μπορεί να οφείλεται στο ότι μεγαλώνει κάτω από τη στέγη των θετών γονιών της. Μια στέγη, την οποία παρότι την κατακλύζει, όσο της επιτρέπεται, με στοργή, αυτή προτιμά να την κρατά σε απόσταση, μιας και πιστεύει πως δεν της αξίζει μια δική της ιστορία αγάπης. Στον φακό της τυχαία μπαίνει και η μακρινή φιγούρα ενός νεαρού, ο οποίος, αργότερα, θα σηματοδοτήσει ολόκληρη τη ζωή της.
Κατά την περιπλάνησή της στην πόλη, η νεαρή επισκέπτεται τον τοπικό κινηματογράφο και παρακολουθεί μια παλιά, καλή γαλλική ταινία, απ’ αυτές που βλέπουν μόνο οι λίγοι και ρομαντικοί που επιβιώνουν. Καταθέτει τα όπλα της και αφήνεται στο συναίσθημα, όταν ο άλλος μοναδικός θεατής της ταινίας, ο Skylar, προθυμοποιείται να της μεταφράζει, αφού, όπως θα φανεί στη συνέχεια, όλα συνωμότησαν, ακόμα και οι υπότιτλοι της ταινίας να μην εμφανιστούν, φέρνοντας, έτσι, πιο κοντά τους δύο νέους. Οι μέρες τους μαζί κυλούν ομαλά και η Tessa τού δείχνει τον κόσμο μέσα από τα δικά της μάτια. Κατά την αφήγηση, παρατηρούμε πως γίνονται αναδρομές, τόσο στο διάστημα της σύνδεσής τους όσο και στο διάστημα που χωρίστηκαν προσωρινά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.
Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πόσο πιο μουντά φαίνονταν τα χρώματα στις σκηνές μετά το μοιραίο δυστύχημα. Ίσως να είναι μια απεικόνιση του εσωτερικού κόσμου της Tessa, όταν αποχωρίστηκε τον άνθρωπο που της έδειξε τα χρώματα για πρώτη φορά. Το στοιχείο του φανταστικού εισβάλλει διαρκώς, καθώς φαίνεται πως ο νεκρός πλέον νέος αποπειράται, όπως μπορεί, να επικοινωνήσει με την κοπέλα του. Αυτό συμβαίνει κατά κύριο λόγο, διότι η Tessa, ως ένα όχι και τόσο ρομαντικό και εκφραστικό άτομο, δεν του εκμυστηρεύτηκε ποτέ τα συναισθήματα και την αγάπη της. Θεωρώ πως το όλο φανταστικό κομμάτι δίνει στην κοπέλα την ευκαιρία να κλείσει ανοικτούς λογαριασμούς και να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή ή τον θάνατο. Ίσως όλο αυτό που μας παρουσιάζεται ως μεταφυσικό να είναι απλά ένα παιχνίδι του μυαλού, που υπό την επήρεια των φαρμάκων, ταξιδεύει όπου αυτό επιθυμεί, σε τέτοιες δύσκολες στιγμές της ζωής.
Το μόνο αβίαστο συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από τη συγκεκριμένη ταινία είναι πως η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει. Στη ζωή, όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Καμία τυχαία συνάντηση δεν είναι ποτέ τόσο τυχαία, κανένα δέσιμο ψυχών δεν γίνεται τυχαία, καμιά αγάπη δεν γεννιέται ή πεθαίνει τυχαία. Ο Skylar έδειξε στην Tessa τον κόσμο μέσα από τα φίλτρα του δικού του φακού και στιγμάτισε τη ζωή, το μέλλον και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς της. Της έμαθε πως ο ήλιος δεν καίει πάντα, αλλά μερικές φορές μας αγκαλιάζει ερωτικά. Τη δίδαξε πως είμαστε τόσο εφήμεροι για να μη λέμε τα σ ‘αγαπώ μας και να αφήνουμε πράγματα για το αύριο, που προμηνύει το πιο μεγάλο ποτέ. Ακόμα και όταν τα σώματα των ανθρώπων χωριστούν, οι ψυχές τους υπάρχουν ή αιωρούνται σε άλλες διαστάσεις, εκείνοι βρίσκουν τον τρόπο να επικοινωνούν, να αντλούν δύναμη, να αγαπιούνται από μακριά ή ακόμα και στο ενδιάμεσο, αν αυτό υφίσταται.
