Της Κατερίνας Σφυράκη,
«Πόσα μυστικά χωράν’ σ’ ένα φεγγάρι./Πόσα να στίβει άραγε και να ξεβράζει στ’ ακρογιάλι», διερωτάται η Κατερίνα Χατζηγιαννάκη στο ποίημά της «Πρελούδιο Φωτός», τμήμα της σχεδόν ομώνυμης ποιητικής της συλλογής Πρελούδια Ψυχής, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη.
Η ποιήτρια, Κατερίνα Χατζηγιαννάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με το βιογραφικό που εναποτίθεται εντός της ποιητικής της συλλογής. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στο Λονδίνο, όπου έζησε και εργάστηκε επί σειρά ετών. Παράλληλα, ακολούθησε μουσικές σπουδές στο πιάνο. Είναι εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και καθηγήτρια πιάνου.
Το μοναδικό ομοιοκατάληκτο ποίημα, μεταξύ των 44 που περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή, το «Πρελούδιο Φωτός», σκιαγραφεί σε λίγες μόλις γραμμές τη βαθιά μελαγχολική διάθεση της ποιήτριας. Το «πρελούδιο» που αναφέρεται και στους δύο τίτλους, θα μπορούσε να μεταφραστεί κυριολεκτικά ως «προοίμιο». Το πρελούδιο είναι μουσικό κομμάτι, σχεδιασμένο να παιχθεί ως εισαγωγή πριν από μια σύνθεση, το οποίο στην πρωταρχική του μορφή λειτουργούσε περισσότερο ως άσκηση των μουσικών πριν την εκτέλεση του κυρίως έργου, καθώς και για το κούρδισμα και τη σταθεροποίηση των οργάνων. Η μεταφορική του απόδοση έγκειται στη γενικότερη έννοια της έναρξης και της εισαγωγής, ενώ στην ποιητική αυτή συλλογή αντιλαμβανόμαστε ότι έχει τη σημασία της εισαγωγής σε μια κατάθεση ψυχής της ποιήτριας.
Κύρια θεματική των ποιημάτων αποτελούν τα συναισθήματα της αγάπης και του έρωτα και, για την ακρίβεια, γίνεται λόγος για τη μη ανταποδοτική φύση αυτών των συναισθημάτων. Τα ποιήματα φαίνεται να ακολουθούν μια λογική, χρονική, μεταξύ τους αλληλουχία, βασισμένη στη διαδοχή των εποχών. Η ποιήτρια κάνει χρήση της παραδοσιακής συμβολικής αξίας που αποδίδεται συνήθως στις εποχές, με τον χειμώνα, δηλαδή, να φαντάζει μοναχικός και ερημωμένος από κάθε παρουσία συναισθήματος και την άνοιξη να παρουσιάζεται ως η γέννηση όχι μόνο των καρπών, αλλά και των συναισθημάτων.
Οι συχνές αναφορές της ποιήτριας στον έρωτα δεν αποτελούν ανακυκλώσεις των προλεγομένων της ή άλλων ποιητών που έχουν εξυμνήσει τον έρωτα σε δικά τους έργα. Πρόκειται για μια νέα, φρέσκια και δροσερή ματιά, που δεν βυθίζει τον αναγνώστη στο απύθμενο πηγάδι της ματαιότητας του έρωτα. Παρότι η μελαγχολική διάθεση είναι όντως ιδιαίτερα έντονη, τα λυπηρά συναισθήματα, που κατά πάσα πιθανότητα γεννώνται, δεν αποτελούν το εφαλτήριο για επιστροφή στον χαμένο έρωτα του χθες. Αντιθέτως, προωθούν την όμορφη, γλυκιά διάσταση και διάθεση που μπορεί να δημιουργηθεί μέσω του έρωτα.
Μεταξύ των τελευταίων ποιημάτων εντοπίζεται ένα ερωτικό τρίπτυχο, το οποίο αποτελείται από τις «Μέρες Αλμύρας», τον «Φωτεινό Μάρτυρα» και τον «Ερωτικό Μονόλογο». Όπως δηλώνεται ήδη από το υποσύνολο στο οποίο ανήκουν, τα τρία αυτά ποιήματα συνθέτουν ένα ερωτικό τρίπτυχο, το οποίο συνομιλεί και συνδιαλέγεται, όχι μόνο στο εσωτερικό του, αλλά ταυτόχρονα και με τα υπόλοιπα αποσπάσματα που ανήκουν στην ποιητική συλλογή. Εδώ καταλήγουν οι νοηματικές αποφύσεις όλων των ποιημάτων που προηγούνται αλλά και έπονται. Γίνεται λόγος για ζητήματα αναμνήσεων που δημιουργούνται και πηγάζουν τόσο από εικόνες όσο και από συναισθήματα, για τη γυναικεία ύπαρξη και τη σαγήνη που της αποδίδει η ποιήτρια, καθώς και για την ατέρμονη μάχη μεταξύ του «θέλω» και του «μπορώ», ενός διπόλου που φαίνεται να απασχολεί την ποιήτρια σε όλη την έκταση της συλλογής της.
Πρόκειται για μια συλλογή που αδιαμφισβήτητα αφήνει το δικό της στίγμα στο θέμα του έρωτα, χωρίς αυτό να φαίνεται πολυκαιρισμένο ή ξεθωριασμένο, παρά μόνο ζωντανό μέσα από τη θέαση μιας φωνής βαθιά αληθινής, ατόφιας και αφημένης στον ειρμό των σκέψεων και των συναισθημάτων της.
