Της Ειρήνης Λάττα,
Μία έννοια που έχουμε συνηθίσει να συναντούμε στα σχολικά μας βιβλία, προσπαθώντας καμιά φορά να αποστηθίσουμε τον ορισμό για κάποιο επερχόμενο διαγώνισμα. Μία έννοια που έχουμε συναντήσει σε πολλές μορφές και με πολλούς τρόπους χρήσεις, χωρίς απαραίτητα να έχουμε συνειδητοποιήσει την τεράστια και πολύπλευρη αξία της. Η κοινωνικοποίηση. Αρχικά, μέσα στην ίδια την οικογένεια που μεγαλώνουμε και έπειτα στην κοινωνία. Οι σχέσεις που αναπτύσσουμε με τα μέλη της οικογένειας μας και με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Η έννοια που πολλοί γονείς και κατ’ επέκταση τα ίδια τους τα παιδιά παραμελούν και οδηγούνται στη μοναξιά και στην απομόνωση, αφού δεν έχουν ενταχθεί ομαλά στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Φυσικά, η διαδικασία αυτή ξεκινά από το οικογενειακό περιβάλλον μόλις γεννηθεί το παιδί. Ο τρόπος επικοινωνίας μαζί του, οι λέξεις που χρησιμοποιούνται από τους ενήλικες, αλλά και οι τρόποι διαπαιδαγώγησής του όσο μεγαλώνει, αποτελούν τη βάση για την καλλιέργεια της Παιδείας τους, δηλαδή των αξιών και της σωστής τους συμπεριφοράς. Οι γονείς είναι εκείνοι που οφείλουν να δείχνουν έμπρακτα την αγάπη που έχουν στα παιδιά τους και να μην ξεσπούν σε αυτά, βγάζοντας πιθανές δικές τους ανασφάλειες και ανεκπλήρωτα όνειρα ή αλαζονεία, θέλοντας εκείνα να μοιάσουν σε αυτούς, ακόμα και ασυνείδητα. Το να γίνεσαι γονιός σημαίνει αυταπάρνηση, αυτοθυσία και την επίγνωση της νέας ζωής και καθημερινότητας, χωρίς την απαίτηση να φέρεται σαν ενήλικας κάποιος που δεν έχει καν διαμορφωμένη συνείδηση. Χρειάζεται, δηλαδή, μία μικρή (ή μεγάλη) υποχώρηση του εγωισμού, όπως και σε κάθε σχέση, πόσο μάλλον στη σχέση ενός γονιού με το παιδί του.
Η κοινωνικοποίηση συνεχίζεται σε μεγαλύτερο ακόμα βαθμό και στη σχέση που θα δημιουργήσει το παιδί με τα αδέρφια του. Ακόμα και σε αυτό το κομμάτι, καταλυτικό ρόλο έχει ο γονιός, ο οποίος πρέπει να φροντίσει να μην κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά του, και να είναι δίκαιος και σωστός απέναντι τους. Να μην τα παραμελεί, να τα κατανοεί, να μπαίνει στη θέση τους και να τα στηρίζει. Να θυμάται που και που πως κι εκείνος ήταν κάποτε στην ίδια θέση. Και πως ο τρόπος που μεγαλώνει, είναι ο τρόπος με τον οποίο θα φέρεται και ως ενήλικας. Αυτό είναι και το πιο βασικό που πρέπει να θυμάται και κάθε γονιός· πως όσα μαθαίνει το παιδί, τα κρατάει μέσα του και τον ακολουθούν σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Είτε αυτά είναι η αγάπη και ο σεβασμός προς τους άλλους ανθρώπους και την ίδια τη ζωή, είτε αυτά είναι η γκρίνια, η μιζέρια, τα απωθημένα και η επικριτική στάση προς τους άλλους. Όσον αφορά τη σχέση του παιδιού με τα αδέρφια, νομίζω όσοι έχουν αδέρφια μπορούν να ταυτιστούν λίγο παραπάνω και να συμφωνήσουμε στο ότι πρόκειται για μία σχέση, η οποία μπορεί εύκολα να περάσει πολλές διακυμάνσεις.
Τα αδέρφια μας είναι τα άτομα με τα οποία συνήθως αποκτούμε μεγαλύτερη οικειότητα και σαν αποτέλεσμα είμαστε και λίγο παραπάνω αυθόρμητοι. Από το να τα αγκαλιάζουμε χωρίς λόγο και να μοιραζόμαστε παλιές αναμνήσεις, μέχρι να θυμώσουμε πολύ εύκολα και να παρεξηγηθούμε. Ταπεινή μου άποψη, τις περισσότερες φορές αυτά τα ξεσπάσματα γίνονται εξαιτίας της αγάπης μας και του ενδιαφέροντός μας για το πρόσωπό τους, αλλά και για το ότι δε θέλουμε να πάθουν κάποιο κακό. Και έτσι πρέπει να γίνεται. Από αγάπη, όχι από ζήλια. Να τα αγαπάμε και να τα κοιτάμε με θαυμασμό, όχι με αλαζονεία. Όλα αντικατοπτρίζουν τη σχέση μας με τον εαυτό μας, και η σχέση με τα αδέρφια μας, τη σχέση που θα έχουμε και με τους υπόλοιπους ανθρώπους, κάτι που πάντα μπορεί να αλλάξει και εφαρμόζεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε προσωπικότητα.
Γι’ αυτό και κάθε γονέας πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός στην καλλιέργεια της Παιδείας και των αξιών στο παιδί του, αλλά και στο να διατηρεί σωστές ισορροπίες με όλα τα μέλη της οικογένειας, κατανοώντας ξεχωριστά κάθε ένα από αυτά. Με τον τρόπο αυτό, όλη η κοινωνία μπορεί βαθμιαία να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Με λίγη περισσότερη αυτοθυσία και λιγότερο εγωισμό.
