Της Αλεξάνδρας Γκασδρόγκα,
Στη ρευστότητα της σημερινής κοινωνίας που τα δεδομένα μεταβάλλονται ραγδαία, οι άνθρωποι φαίνεται να αποκλίνουν του κέντρου του κοινωνικού κύκλου και να ακολουθούν το μονοπάτι που χωράει μόνο έναν – κάθε ένας το δικό του. Έντονη την αίσθηση της απομόνωσης και της έλλειψης ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων κατέστησε η πανδημία των τελευταίων δύο και πλέον χρόνων, κατά την οποία ο κόσμος περιορίστηκε στη μικροδομική του καθημερινότητα. Ήταν, όμως, η καραντίνα για τους μουσικούς υπόθεση… «ρουτίνας»;
Άλλοι τους χαρακτηρίζουν μοναχικούς, άλλοι συνεσταλμένους, άλλοι ρομαντικούς και μερικοί ευαίσθητους. Το σίγουρο είναι ότι κάθε μουσικός, όπως και κάθε καλλιτέχνης εν γένει, χρειάζεται ένα διάστημα αυτοπεριορισμού, κατά το οποίο όχι μόνο πλάθει καινούριες ιδέες, αλλά επεξεργάζεται και τα ερεθίσματα της ζωής γύρω του, συνθέτοντας το δικό του δημιουργικό παζλ. Η συρραφή αυτή ερεθισμάτων και ιδεών απαιτεί τον δικό της χώρο και χρόνο. Έτσι, κάνουμε λόγο για τη δημιουργική φάση του καλλιτέχνη. Είτε αφορά τη δημιουργία μουσικής είτε την εκτέλεσή της, ο δρόμος προς το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι μοναχικός.
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του δρόμου, θα επιλέξει να τον ακολουθήσει και πάλι προς τα πίσω. Ανούσιες περιδιαβάσεις μεταξύ κόσμου και τέχνης; Κάθε άλλο! Με βήματα γρήγορα ή σταθερά, ενθουσιώδη ή θλιμμένα, ο μουσικός προσφέρει τα «παιδιά» της τέχνης του θυσία στον βωμό του συναισθήματος κάθε ακροατή. Για να τον φτάσει, να τον συγκινήσει και αγγίζοντάς τον να ενωθεί μαζί του. Και το φωνάζει βλέποντας από μακριά και τους υπόλοιπους δρόμους που συγκλίνουν πια με τον δικό του. Καλεί τους ομότεχνούς του να γιορτάσουν, να τον βοηθήσουν να σπρώξει τις μουσικές του ιδέες από τον βράχο και μαζί να τις θαυμάσουν να αιωρούνται στον καθαρό ουρανό, κλείνοντάς τους το μάτι. Και δημιουργεί ομάδες μικρότερες και μεγαλύτερες, παρακαλώντας με μια φωνή κι εσένα κι εμένα να μας πάρουν μαζί τους σ΄ ένα τρελό παιχνίδι με τους ήχους.
Η παλινδρόμηση αυτή θα επαναληφθεί, ξανά και ξανά, όπως τα κύματα μαζεύονται για να μουσκέψουν και πάλι εκρηκτικά την ακτή. Πώς ηχεί αυτή η κινητικότητα; Χροιές και τονικά ύψη, διαφορετικά μουσικά χρώματα, φωνές και όργανα αποτελούν την ηχητική παλέτα, με πινέλο τον οίστρο των διαφόρων μουσικών που θα ζωγραφίσουν ιδία βουλήσει σε λευκό καμβά. Το αποτέλεσμα γλυκός θόρυβος που αγκαλιάζει τους συμμετέχοντες στο ιδιαίτερο αυτό ταξίδι. Μέρη αυτού του θορύβου θα εισχωρήσουν στη σφαίρα του υποσυνείδητου του καλλιτέχνη, ο οποίος στη δημιουργική του φάση θα τα χρησιμοποιήσει φιλτραρισμένα μέσα από την αισθητική του, για τη σύνθεση ενός νέου μουσικού στοιχείου. Το στοιχείο αυτό θα προσφέρει με το δικό του τρόπο στο σύνολο κατά την επιστροφή του σε αυτό. Αυτού του είδους η «ανακύκλωση» και εν τέλει η μουσική δημιουργία θα διατηρήσουν αμείωτο τον κοσμικό παλμό της ζωής, ο οποίος χτυπά σε κύκλο με κέντρο τον άνθρωπο.
