Της Ευστρατίας Καραμπατζάκη,
Έχοντας ολοκληρωθεί η διαδικασία των προεδρικών εκλογών και με Πρόεδρο για άλλη μία θητεία τον Emmanuel Macron, τα βλέμματα όλων εστιάζουν στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, όπου οι Γάλλοι θα κληθούν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Οι αρχηγοί των κομμάτων έχουν από καιρό ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία τους για τις βουλευτικές, με ιδιαίτερη αγωνία για το αποτέλεσμα, αφού το πάντα κρέμονται από μία κλωστή. Παρόλα αυτά, εντύπωση έχει προκαλέσει η στάση του Jean–Luc Mélenchon, ο οποίος χρησιμοποίησε έμμεσα το κίνημα του ισλαμοαριστερισμού (islamogauchisme) για να διεκδικήσει τα ηνία της εξουσίας.
Ας δούμε, όμως, τι είναι ο ισλαμοαριστερισμός και τι προεκτάσεις έχει στην πολιτική ζωή της Γαλλίας. Όπως φανερώνεται και από το όνομα, πρόκειται για ένα κίνημα-κράμα της πολιτικά αριστερής και της θρησκευτικά μουσουλμανικής ιδεολογίας. Πιο ορθά, είναι ένα κίνημα που ορίστηκε από τον Γάλλο φιλόσοφο Pascal Bruckner ως «η συγχώνευση μεταξύ της αθεϊστικής Αριστεράς και του θρησκευτικού ριζοσπαστισμού». Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Ισλαμο-αριστερισμός ήταν κυρίως μια σύλληψη των Βρετανών Τροτσκιστών του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Επειδή κατάλαβαν τη δυνατότητα του Ισλαμισμού να υποθάλπει τις κοινωνικές αναταραχές, προώθησαν τακτικές και προσωρινές συμμαχίες με αντιδραστικές ισλαμικές οργανώσεις και ήλπιζαν να χρησιμοποιήσουν τον Ισλαμισμό ως πολιορκητικό κριό για να προκαλέσουν την πτώση του καπιταλισμού. Στον αντίποδα, ο Bruckner υποστηρίζει ότι οι Ισλαμιστές από την πλευρά τους προσποιούνται ότι ενώνονται με την Αριστερά στην καταπολέμηση του ρατσισμού και της παγκοσμιοποίησης, ως μέσο για την επιβολή της «ολοκληρωτικής θεοκρατίας».
Στη Γαλλία ήταν ο Pierre-André Taguieff που συνέβαλε στη διάδοση του όρου Ισλαμοαριστερισμός στο βιβλίο του για τη ”La Nouvelle judeophobia”, που δημοσιεύτηκε το 2002. Και αυτό για να τον ορίσει ως «τη νέα τριτοκοσμική σύνθεση που κινητοποιείται δίπλα σε διάφορους ισλαμιστές», ειδικά στα φιλοπαλαιστινιακά κινήματα. Αλλά το 2014, σε μια έρευνα της Liberation, συμφώνησε ότι η σημασία του είναι «ολοένα και πιο ασαφής, καθώς μετατρέπεται σταδιακά σε έναν αμφιλεγόμενο όρο».
Με λίγα λόγια, ως ισλαμοαριστερές χαρακτηρίζονται όλες οι αριστερές πολιτικές παρατάξεις που προωθούν τα συμφέρονται των Γάλλων μουσουλμάνων. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλές πλέον στη Γαλλία, καθιστώντας την ψήφο των μουσουλμάνων (που απαρτίζουν περίπου το 10% του γαλλικού πληθυσμού), μια δύσκολη υπόθεση, καθώς δεν ξέρουν ποιος υποψήφιος θα μπορούσε να τους… προστατεύσει.
Ας δούμε την πολιτική εικόνα του σήμερα. Η Marine Le Pen, όπως ήταν φυσικό και επόμενο, δεν θα υπερασπιζόταν σε καμία περίπτωση τα μουσουλμανικά συμφέροντα. Μάλιστα, στις προεκλογικές της εκστρατείες υποστήριζε την απαγόρευση της μαντίλας, λέγοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα προστάτευε τις γυναίκες που αν και δεν το επιθυμούν οι ίδιες, αναγκάζονται να τη φορέσουν, χάνοντας σημαντική μερίδα μουσουλμάνων ψηφοφόρων, αφού πολλές τη φορούν συνειδητά. Άλλωστε, η ιδεολογία της ακροδεξιάς δεν αφήνει περιθώρια για την προστασία των αλλοεθνών. Έχοντας αυτό υπόψη της, η μουσουλμανική κοινότητα προσπάθησε να περιορίσει τη δύναμη της Le Pen. Οι ηγέτες του γαλλικού συμβουλίου των Τζαμιών του Ροδανού κάλεσαν τους Γάλλους μουσουλμάνους, δείχνοντας συνέπεια προς τις κάλπες να υψώσουν τείχος έναντι της ακροδεξιάς, που επιχειρεί να υποθάλψει την πίστη τους και την ελευθερία κινήσεών τους.
Πράγματι, ειδικά στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, το 85% των Γάλλων ισλαμιστών υποστήριξε με την ψήφο του τον Emmanuel Macron. Όμως, επρόκειτο για μια απόφαση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», αφού και ο ίδιος ο Macron με πολιτικές του 2020 έδειξε πως μπορεί να αναπτύξει εν μέρει αντι-ισλαμική πολιτική. Επίσης, αρκετά μεγάλη μερίδα ισλαμιστών επέλεξε να απέχει από τις κάλπες, δείχνοντας πως καμία από τις δύο επιλογές (Macron-Le Pen) δεν την εκφράζει.
Το 2020 έλαβε χώρα στη Γαλλία ένα απαράδεκτο περιστατικό. Ο καθηγητής ιστορίας Samuel Pati δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν φανατικό μουσουλμάνο υπήκοο, καθώς, σύμφωνα με τον ίδιο, έδειχνε σε σχολική τάξη σατιρικές-προσβλητικές σκιτσογραφίες του προφήτη Μωάμεθ. Η δολοφονία του εκπαιδευτικού (και, αντιστοίχως, η πέμπτη κατά σειρά ισλαμική επίθεση σε γαλλικό έδαφος για το 2020) ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, καθώς έκτοτε ξεκίνησε να εφαρμόζεται το νομοσχέδιο περί καταπολέμησης των «μουσουλμάνων αυτονομιστών», δηλαδή, των Γάλλων υπήκοων μουσουλμανικής πίστης που εφαρμόζουν τους νόμους του κορανίου και όχι τη γαλλική νομοθεσία. Ο ίδιος ο Macron, καταδικάζοντας τον χαμό του δασκάλου, προώθησε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο που μέχρι σήμερα έχει κλείσει πάνω από 700 χώρους όπου συσπειρώνεται η μουσουλμανική μειονότητα (συμπεριλαμβανομένων τζαμιών, αθλητικούς συλλόγους, εστιατόρια), που σύμφωνα με τα γαλλικά κλιμάκια, θεωρήθηκαν χώροι που αναπτύσσεται ρητορική μίσους ενάντια στις αξίες που πρεσβεύει η Γαλλική Δημοκρατία. Επίσης, απαγορεύτηκε η διδασκαλία κατ’ οίκον και απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους όσοι ιμάμιδες είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό. Με αυτόν τον τρόπο, θέλησε να μειώσει την επιρροή του αυτονομισμού, προκάλεσε ανακούφιση σε μεγάλη μερίδα πολιτών που απειλούνταν από τη μουσουλμανική φονταμενταλιστική ιδεολογία, όμως, ταυτόχρονα, προκάλεσε την οργή χιλιάδων ισλαμιστών που δεν υποστηρίζουν την εχθρότητα, ζουν αρμονικά και εννοείται πως δυσαρεστούνται που κάποιοι χώροι που πρεσβεύουν την πίστη τους παραμένουν κλειστοί.
Επομένως, ποιος μένει να αναλάβει την προάσπιση των μουσουλμανικών συμφερόντων; Ποιος μπορεί να εμπνεύσει ξανά την εμπιστοσύνη των ισλαμιστών; Μα φυσικά, ο τρίτος κατά σειρά υποψήφιος και το κόμμα του, ο Mélenchon, του οποίου η δραστηριότητα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ισλαμοαριστερή. Μην ξεχνάμε πως στον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών ο Mélenchon με τη Le Pen είχαν μόλις 0,8 μονάδες διαφορά, γεγονός που θα μπορούσε να ευαγγελίζει την πολυπόθητη νίκη του στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Ο Mélenchon, κατέχοντας το αριστερό προφίλ, είναι η πιο δυνατή εκλογικά επιλογή των μουσουλμάνων, καθώς με την ευέλικτη ρητορική του μπορεί να αναπροσαρμόζεται και να προωθεί ευρύ φάσμα συμφερόντων, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν. Ο Macron έχει αντιληφθεί την απειλή του ανταγωνιστή του, για αυτό και πριν την 24η Απριλίου είχε προβεί σε επισκέψεις των προαστιακών περιοχών όπου κατοικούν κυρίως μουσουλμάνοι πολίτες.
Βλέποντας τη δράση της ισλαμικής μειονότητας, μπορούμε να δούμε πώς μια μικρή μερίδα της κοινωνίας μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλη πίεση και να καθορίσει τη μοίρα των πολιτικών εξελίξεων ενός κράτους. Μένει μόνο να δούμε εάν οι συνθήκες στις 12 και 19 Ιουνίου θα ευνοήσουν την ολοκληρωτική νίκη της “La Republique en Marche” ή εάν θα οδηγηθούμε σε ένα νέο παράδειγμα cohabitation της γαλλικής δημοκρατίας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Présidentielle 2022: face au danger de l’extrême droite, le vrai visage de Marine Le Pen exposé, Lionel Lemonier, Saphir News, διαθέσιμο εδώ
- Présidentielle 2022: Macron, Le Pen ou abstention ? Le choix des électeurs musulmans décortiqué, Hanan Ben Rhouma, Saphir News, διαθέσιμο εδώ
- French Muslims vote for ‘whoever spits in their face least’, Tom Heneghan, Religion News, διαθέσιμο εδώ
- Η Γαλλία κηρύσσει τον πόλεμο στο «φανατικό Ισλάμ» – Στο στόχαστρο 76 τεμένη, Οn Alert, διαθέσιμο εδώ
