Της Χρυσάνθης – Ίριδας Ανεμογιάννη,
Πόσες φορές έχει χρειαστεί να βγάλουμε ένα γρήγορο συμπέρασμα; Χωρίς να είμαστε σίγουροι. Χωρίς να έχουμε εξετάσει όλα αυτά που θα έπρεπε. Χωρίς να ξέρουμε πολλά. Χωρίς να δίνουμε μεγάλη σημασία. Αν, όμως, πρόκειται για κάτι που έχει μεγάλη σημασία τότε, δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα. Το καινούργιο μας σύνθημα. Ίσως να είναι ίδιο με το παλιό μας. Παλιό και διαχρονικό. Τόσο καλό όσο τα παλιά κρασιά.
Όταν κάτι δεν μας αφορά, είναι πάντα εύκολο. Μα γιατί δεν το σκέφτηκε, λέμε, τόσο δύσκολο είναι; Και η ειρωνεία έχει γίνει το πιο γρήγορό μας αντανακλαστικό. Για κάποιους επίθεση, για άλλους άμυνα. Όπως και να έχει, η ειρωνεία έχει σώσει πολλές καταστάσεις. Γιατί απεχθανόμαστε την ευθύτητα. Γιατί ποτέ δεν μπορέσαμε να είμαστε πιο άμεσοι. Πάντα κρυμμένοι. Επειδή ποτέ δεν ήμασταν σίγουροι.
Έχουμε μάθει να κρίνουμε εύκολα. Μας το έχουν μάθει ή φταίνε οι συνθήκες. Το ότι μας έχουν μάθει κάτι βέβαια, δεν σημαίνει πως είναι και σωστό. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή στη ζωή μας να αναθεωρούμε αυτά που έχουμε ως δεδομένα. Είτε επειδή τα χρόνια περνάνε, οι καιροί αλλάζουν, είτε επειδή μπορεί εξ’ αρχής να μην ήταν σωστά.
Ας σταματήσουμε πια να πιστεύουμε πως ό,τι λέμε είναι σωστό, απλά και μόνο επειδή το στηρίζουμε κάπου. Μοιάζει κάπως με το «δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Δεν ξέρω για ποιο λόγο χρησιμοποιούμε ακόμα τέτοιες εκφράσεις. Δεν είναι αστείο. Ούτε τρόπος να διατηρούμε την παράδοση, επειδή «κάτι τέτοια» λέγονται εδώ και χρόνια. Τα παλιά πράγματα μπορούν να είναι αντίκες, αλλά μπορούν να είναι και σκουπίδια. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα κρατάμε όλα στο σπίτι μας.
Θα ήταν κάπως καλύτερα, αν δε βιαζόμασταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Και αυτό ισχύει για τα πάντα. Θα βοηθούσε και εμάς και τους άλλους. Θα ήμασταν λίγο πιο ήρεμοι. Ίσως να κάναμε και λιγότερα λάθη. Γιατί, όπως λένε, «όποιος βιάζεται, σκοντάφτει». Αυτή η φράση δεν αναιρεί τα παραπάνω. Διαχωρίζω και διακρίνω. Πολύ σημαντικό. Αποτελεί ένα από τα βήματα που μας αποτρέπουν από το να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα. Γιατί όταν δεν πρόκειται για κάτι που μας αφορά, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν, όμως, αρχίζουν και το κάνουν οι άλλοι σε εμάς, κάπως αρχίζουμε να κατανοούμε πως εμείς ήμασταν το πρόβλημα.
