Της Κωνσταντίνας Μουμτζή,
Από 4 Φεβρουαρίου, είχαμε την τύχη να ανέβει στη σκηνή του ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο, το οποίο πολύ γρήγορα «έσπασε τα ταμεία» με sold-out σε κάθε παράσταση σε μικρό χρονικό διάστημα. Λόγος γίνεται για τις «Αινιγματικές παραλλαγές», έργο του Éric-Emmanuel Schmitt σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια και του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, με τον τελευταίο να πρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιάννη Μπέζο.
Στο έργο, ο Πυγμαλίων υποδύεται έναν δημοσιογράφο, τον Έρικ Λάρσεν, ο οποίος κατάφερε να προγραμματίσει συνέντευξη με τον διάσημο συγγραφέα Αμπέλ Ζνόρκο, τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Μπέζος. Ο Αμπέλ έχει βραβευτεί με πολλά Νόμπελ για το έργο του και πλέον έχει αποσυρθεί μόνος του στο Ροσβανόϋ, ένα μικρό νησί στη Θάλασσα της Νορβηγίας, καθώς ήθελε να μείνει μακριά από τους ανθρώπους. Με βάση αυτό, προφανώς είναι περίεργο να δεχτεί να δώσει συνέντευξη σε κάποιον και μάλιστα όταν τον έχουν πολιορκήσει πολλοί δημοσιογράφοι για αυτόν τον λόγο. Από ό,τι φαίνεται, η επιλογή αυτή δεν ήταν καθόλου τυχαία για καμιά από τις δύο πλευρές.
Το στοιχείο που τους ενώνει είναι ένα πρόσωπο και συγκεκριμένα μία γυναίκα. Αλλά βαθύτερα το αίσθημα της αγάπης και του έρωτα σε όλο τους το μάκρος. «Μ’ αγαπούσε τόσο που μ’ έκανε να μ’ αγαπώ», μία φράση από το έργο που αποτυπώνει πλήρως την παραπάνω διαπίστωση. Το βιβλίο για το οποίο έγινε η συνέντευξη αφορούσε τη γυναίκα αυτήν και την ερωτική αλληλογραφία που είχαν ανταλλάξει.
Θα έλεγα ότι αυτό το έργο αποτελεί μια αναπαράσταση της πραγματικότητας. Παρουσιάζει πολλά από τα θέματα που όλοι θα αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητά μας, όπως ο έρωτας, ο θάνατος και το ακολουθούμενο πένθος, η μοναξιά/απομόνωση και η επιθυμία για αυτήν που μπορεί να νιώσουμε φυσιολογικά κάποια στιγμή. Δεν προσεγγίζει μόνο τα ευχάριστα ή μόνο τα δυσάρεστα, αλλά και τις δύο όψεις. Ειδικά τη δυσάρεστη πλευρά που αρνούμαστε συνήθως να αποδεχθούμε.
Θέλει να μας καταστήσει σαφές ότι η ζωή είναι ένα δώρο, το οποίο πρέπει να αξιοποιήσουμε πλήρως. Οφείλουμε κάθε στιγμή να τη ζούμε στο έπακρο, γιατί δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία. «Τη ζωή αξίζει να τη ζεις με θάρρος», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τα συναισθήματα όταν αποχωρείς από το θέατρο είναι ανάμεικτα. Έγινε ένας συνδυασμός μεταξύ υπερβολικού χιούμορ και θλίψης που αναδυόταν από την υπόθεση. Ακόμα και αυτά βρισκόντουσαν σε πλήρη ισορροπία, όπως και τα νοήματα που μας πέρασε η υπόθεση. Εγώ έφυγα και έχω κρατήσει ακόμα στο μυαλό μου την τελευταία φράση του έργου, η οποία αναφέρεται και στον τίτλο: «Θα μου γράφεις;». Ο καθένας θα αποδώσει άλλο νόημα σε αυτό το τέλος που επέλεξαν. Για μένα έχει ενδιαφέρον, γιατί παρόλο που βλέπουμε ότι ο Αμπέλ φαίνεται (!) να αποφεύγει την ανθρώπινη επαφή, ουσιαστικά δεν θέλει να τη χάσει. «Είναι καταδίκη να ζεις στη μοναχικότητα και τη σιωπή».
Στο σημείωμα του σκηνοθέτη αναφέρεται ορθώς ότι: «Ο διχασμός είναι ίσως η μεγαλύτερη πανδημία της ανθρωπότητας». Οι άνθρωποι δεν εστιάζουμε στον κοινό στόχο που έχουμε αλλά στις διάφορες μας στη διαδρομή. Αυτό το έργο ήταν μια προσπάθεια ανάδειξης της πραγματικότητας, όπως αναφέρθηκε, στο βαθμό που μας ενώνει. Η πλοκή εξυπηρετούσε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να καταφέρει ο κάθε θεατής να ταυτιστεί για τους δικούς του λόγους με την ιστορία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Όλοι έχουμε δημιουργηθεί από την ίδια ουσία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Αινιγματικές Παραλλαγές – Eric- Emmanuel Schmitt, viva.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Είδαμε τις Αινιγματικές Παραλλαγές στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, athensvoice.gr, διαθέσιμο εδώ.
