Της Χρυσάνθης – Ίριδας Ανεμογιάννη,
Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα στο οποίο έδωσες πραγματική σημασία; Τι ήταν αυτό το οποίο αξιολόγησες έτσι ώστε χρειάστηκε να του δώσεις μεγάλη αξία; Τι ήταν αυτό που απασχόλησε μεγάλο μέρος του χρόνου σου; Συνήθως κάποιο πρόβλημα, κάποια δυσλειτουργία, ένα θέμα, μια κατάσταση. Με βάση ποιους παράγοντες έκανες αυτή τη σκέψη;
Έχουμε μάθει να δίνουμε πολύ μικρή σημασία στα πάντα. Σημαντικά και μη. Αναζητάμε το εύκολο, το γρήγορο, το απλό. Ό,τι χαλάει, αντικαθίσταται. Μια ανθρώπινη σχέση, ένα αντικείμενο, μια ολόκληρη ζωή. Φταίνε πολλά γι’ αυτό. Μπορεί έτσι να έχουμε μάθει. Μπορεί έτσι να είναι η ίδια μας η ζωή. Όλων η ζωή. Χαλάει το παιχνίδι, παίρνουμε καινούργιο. Μήπως τελικά ήθελε μόνο άλλες μπαταρίες. Πολύ αργά.
Όταν κάποιος έχει μάθει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, δύσκολα αλλάζει. Μπορεί να το κάνει βέβαια. Οπότε τον κρίνουμε για αυτό τον τρόπο ή μήπως συμπάσχουμε; Μα αφού μπορεί. Μα για κάνε εσύ πρώτα την αλλαγή.
Από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορείς πια να εξηγείς τα αυτονόητα. Είναι αυτονόητα για όλους; Ή μήπως εσύ είσαι πολύ έξυπνος; Πολλή προσπάθεια για το τίποτα. Καλύτερα μην λες πολλά. Δεν είναι απαραίτητο. Δεν το έχεις ανάγκη. Μικρής αξίας, μικρής σημασίας.
Από τα πιο χρήσιμα και πρακτικά εργαλεία πάντως που έχουν δημιουργηθεί, για να καλύπτουν την αδυναμία των ανθρώπων σχετικά με την όραση τους, είναι τα γυαλιά. Το μάτι, όμως, λένε οι γιατροί, δεν πρέπει να συνηθίζει σε αυτά. Γιατί δεν ακούτε τους γιατρούς; Μήπως κάποιοι όχι απλά τα έχουν συνηθίσει, αλλά γίνονται τυφλοί φορώντας τα; Το νόημα είναι να φοράμε τα γυαλιά για να βλέπουμε καλύτερα, όχι για να εθελοτυφλούμε με δικαιολογία. Εντάξει, ήταν απλώς βρώμικα, έπρεπε να τα σκουπίσεις. Εντάξει τα ψέματα στους άλλους. Το χειρότερο είναι, όταν δικαιολογούμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό. Εκεί είναι σημαντικό να μάθουμε να λέμε την αλήθεια.
Ίσως να μην είναι τόσο δύσκολο αν μάθουμε να δίνουμε μεγαλύτερη αξία σε αυτά που όντως έχουν μεγαλύτερη. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας πιο ψηλά από όλους. Ίσως κάτι δεν μας έμαθαν σωστά. Ίσως και να πρέπει να μάθουμε κάποια πράγματα μόνοι μας. Ή απλά μπορούμε να έχουμε πολλά χρήματα να παίρνουμε καινούργια παιχνίδια, έτσι δεν θα χρειαστεί ποτέ να μάθουμε να αλλάζουμε μπαταρίες.
