Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η θρυλική ατάκα του κορυφαίου ηθοποιού, αείμνηστου Ντίνου Ηλιόπουλου, ταιριάζει γάντι στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, η αίσθηση που δημιουργήθηκε στο κοινό είναι ότι, όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε η εσωστρέφεια και δεν δόθηκε το σύνθημα της αντεπίθεσης με στόχο την κυβερνητική επανάκαμψη, αλλά, αντιθέτως, τα χειρότερα έπονται…
Αν το επίδικο του συνεδρίου αυτού ήταν η καταγραφή των συσχετισμών προς απόδειξη εσωκομματικής κυριαρχίας, τότε ο χαρακτήρας του ήταν καθαρά διεκπεραιωτικός. Από τη διαδικασία της ανάδειξης συνέδρων ήταν σαφές ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήλεγχε το 75%-80% του σώματος. Συνεπώς, μπορούσε να περάσει όποιες προτάσεις του επιθυμούσε, όπως κι έγινε. Οι αποφάσεις που νομιμοποιήθηκαν δια της ψήφου των αντιπροσώπων πιστοποιούν την απόλυτη κυριαρχία της υφιστάμενης ηγεσίας εντός των κομματικών τυχών και την περαιτέρω ενίσχυση του ακραία αρχηγοκεντρικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν, λοιπόν, ζητούμενο για τον Τσίπρα ήταν επανεπιβεβαίωση της μονοκρατορίας του σε επίπεδο μηχανισμών, τότε η αποστολή εξετελέσθη: κατέστη σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι, προς ώρας τουλάχιστον, δεν εντοπίζεται σημαντικό αντίπαλο δέος. Άνοιξε δε ο δρόμος, ώστε δια της απευθείας εκλογής ηγεσίας και κεντρικού οργάνου από τα μέλη του κόμματος, η εσωκομματική εξουσία να περιβληθεί με ακόμη ισχυρότερη πολιτική νομιμοποίηση.
Αν, όμως, όπως συμβαίνει στα περισσότερα κόμματα και δη τα κυβερνητικά, ο στόχος ήταν η εκπομπή μηνύματος ενότητας, ανανέωσης, νίκης, τότε μάλλον οι αντίπαλοί του, Κυριάκος Μητσοτάκης και Νίκος Ανδρουλάκης, τρίβουν τα χέρια τους. Ο πρώτος, διότι διαπιστώνει εκ νέου ότι ο έτερος πόλος του σημερινού δικομματισμού πάσχει βαριά. Ο δεύτερος, διότι τα όσα έλαβαν χώρα στο συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκαλούν απέχθεια στους μετριοπαθείς πασοκογενείς, κεντροαριστερούς ψηφοφόρους. Αυτή η αδυναμία αφομοίωσής τους από τον ΣΥΡΙΖΑ του προσφέρει πολύτιμο χρόνο, προκειμένου να ολοκληρώσει την αναδιοργάνωση του δικού του κόμματος και να τους διεκδικήσει με πολύ καλές προϋποθέσεις, ειδικά μετά και τη χυδαία συκοφάντηση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά και του κόμματος από τον «βαθύ δικαιωματισμό» της Κουμουνδούρου…
Απ’ όλα είχε ο μπαξές: πριν ακόμη κηρυχθεί η έναρξη των διαδικασιών, η Αττική πήρε ένα καλό μάθημα οικολογίας με τους – κατά τ’ άλλα – περιβαλλοντικά υπερευαίσθητους ΣΥΡΙΖΑίους να ρυπαίνουν την περιοχή με τις αφίσες και το λοιπό διαφημιστικό τους υλικό, που ανήρτησαν παρανόμως. Εκκινώντας το συνεδριακό τριήμερο, είχαμε την αποθέωση του Σκοπιανού πρώην πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ, του έτερου αρχιτέκτονα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και όντως, από μία άποψη, άξιζε το χειροκρότημα, διότι είναι ένας πολιτικός που κατάφερε, κόντρα στις πραγματικές δυνατότητες της χώρας του, να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό όφελος με το ελάχιστο δυνατό κόστος έναντι της Ελλάδος.
Εν συνεχεία, εισήλθε στη μάχη το «βαρύ πυροβολικό» – βλ. Πολάκης: σε μία χαρακτηριστική ένδειξη της πανθομολογουμένης «αψάδας» του, πρότεινε την επαναστατικώ δικαίω κρατικοποίηση τραπεζών και μια… ετσιθελική «εθελούσια» δικαστών, άμα τη αναλήψει των καθοκόντων της Δεύτερης φοράς Αριστερά. Ακολούθησε το αντάρτικο της «Ομπρέλας» Φίλη, Τσακαλώτου, Βούτση, Σκουρλέτη κ.ά. Ειδικά, ο πρώην Υπουργός Οικονομικών μίλησε για «εκβιασμούς» και αποδοκιμάστηκε σφόδρα από τους συνέδρους-κλακαδόρους της ηγεσίας. Ακολούθησαν οι «θεσμοθετημένες», πλέον, αντιπαραθέσεις για τα διαδικαστικά ζητήματα των ψηφοφοριών, που θυμίζουν Δ.Σ. Φοιτητικού Συλλόγου παραμονή φοιτητικών εκλογών. Δεν έλλειψε, ακόμη, και η αποβολή συνέδρου για αντικανονικό πολιτικό μαρκάρισμα στον Δρίτσα. Καταγράφηκαν, επίσης, και – κατά δήλωσή τους – «τσαμπουκάδες» μεταξύ προεδρείου και του αρχι-συνδικαλιστή της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, Αδαμίδη.
Μέσα σ’ όλα, είχαμε και τον πρώην Βουλευτή Κυκλάδων, Μανιό, να αποκαλεί «Ιμπραήμ» τον Μητσοτάκη και να καλεί «καραβανάδες» και πολιτικούς να ενωθούν εναντίον του! Το πλέον αποτρόπαιο γεγονός, όμως, αποτελεί η σκαιά επίθεση της τρανς ακτιβίστριας του ΣΥΡΙΖΑ Άννας Πήλιου: δε δίστασε να τη συκοφαντήσει μετά θάνατον για την απουσία κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για το σύμφωνο συμβίωσης στη Βουλή, αποδίδοντάς της μικροκομματικά κίνητρα, τη στιγμή που έχει γίνει ευρέως γνωστό ότι, η πρόωρα αποδημήσασα Γεννηματά, αδυνατούσε να παρευρεθεί για λόγους υγείας. Μίλησε δε για «φασίστες πασόκους». Με καθυστέρηση το τμήμα ΛΟΑΤΚΙ του ΣΥΡΙΖΑ την αποδοκίμασε, αλλά, για ακόμη μία, κατέστησαν σαφείς και στον πλέον καλοπροαίρετο ο φανατισμός και η μικροψυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια στην, τρομακτικά ανορθόγραφη, απάντησή της προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, επιτιθέμενη, όμως, και στους συντρόφους της που την άδειασαν.
Πέραν τούτου, βέβαια, οι χυδαιότητες αυτές είναι και ένα καλό μάθημα προς διαφόρους «δικαιωματιστές» εντός του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι τρέμουν συνεχώς μήπως δεν πλειοδοτήσουν επαρκώς σε πολιτική ορθότητα και χάσουν τα δήθεν προοδευτικά διαπιστευτήρια της κάθε ακραίας μειοψηφίας… Η λήξη, επίσης, του συνεδρίου άφησε και απόνερα: ο διαβόητος Καρανίκας ενεπλάκη σε διαδικτυακό καβγά με τη σύζυγο Σκουρλέτη, η οποία τον αποκάλεσε ψεύτη, με τον ίδιο να απαντά με ένα κράμα Τάκη Τσουκαλά κι πασχαλινού πνεύματος «… άντε γεια και καλή ανάσταση» (sic!). Παράλληλα, ο Σκουρλέτης αποκάλυψε ότι θα λύσει στα δικαστήρια τις διαφορές του με τον ΣΥΡΙΖΑίο (αυτή την εποχή τουλάχιστον…) δημοσιογράφο και φανατικό οπαδό του Αλέξη Τσίπρα, Γιώργο Λακόπουλο. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι αυτής της τιτανομαχίας, είχαμε και την παραίτηση του πρώην υπουργού και μέχρι πρότινος διευθυντού του κομματικού ραδιοφώνου «Στο Κόκκινο», Νίκου Ξυδάκη, με σαφείς αιχμές για τον τρόπο λειτουργίας του.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, «κατάφεραν» να βγουν επικοινωνιακά τραυματισμένοι από μία διαδικασία, η οποία κανονικά εκπέμπει αισιοδοξία, έστω και άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος πολλές φορές. Αντί να πάρει ώθηση, ώστε να στριμώξει τον Μητσοτάκη, του έκανε, ανέλπιστα πολλά, επικοινωνιακά και πολιτικά δώρα, τη στιγμή που η ενεργειακή κρίση και η συνακόλουθη επιβάρυνση της καθημερινότητας τον φθείρουν σταθερά. Από την άλλη, όμως, εξακολουθεί να έχει ως αποκούμπι του τη σύγκριση με την εν δυνάμει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Και όσα στραβά κι αν έχει η σημερινή κυβέρνηση, δύσκολα μια αποφασιστική μερίδα πολιτών θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τη δεύτερη ευκαιρία για να κυβερνήσει με νέο-σταλινικούς, γραφικούς και περιθωριακούς που μαλώνουν σε δημόσια θέα. Όλοι αυτοί, συμπεριλαμβανομένου του Τσίπρα, του οποίου αποτελούν επιλογές, «δουλεύουν» ουσιαστικά για τον Μητσοτάκη. Και αν ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ φερθούν έξυπνα και καταφέρουν να εγκολπώσουν μια κρίσιμη μάζα πολιτών που βρίσκει πολιτικό καταφύγιο στη ΝΔ, αλλά ταυτοχρόνως αποστρέφεται και την παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε στον Τσίπρα δεν θα αρκεί η κυριαρχία επί των εσωκομματικών μηχανισμών για να παραμείνει στη θέση του…
