Της Δήμητρας Δρίτσα,
Έχουμε φτάσει σε μια εποχή όπου η τραγική ειρωνεία των κοινωνιών μας όλο και μεγαλώνει. Πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν το σπλάχνο τους; Πώς γίνεται να σκοτώνουν κάτι που δημιούργησαν σε 9 μήνες μόνο; Με αφορμή το πρόσφατο φλέγον γεγονός που απασχολεί το πανελλήνιο σχετικά με τον θάνατο των 3 παιδιών στην Πάτρα, θέλησα να αναφερθώ στην τραγική ειρωνεία που υπάρχει στον κόσμο μας.
Υπάρχουν ζευγάρια τα οποία για χρόνια παλεύουν να αποκτήσουν παιδί. Παλεύουν για χρόνια, με διάφορες μεθόδους, χρησιμοποιώντας π.χ. εξωσωματική ή άλλους τρόπους γονιμοποίησης. Παλεύουν για χρόνια, γυναίκες που ταλαιπωρούνται καθημερινά με ορμόνες, ενέσεις και άλλα ιατρικά σκευάσματα. Κάποιες τα καταφέρνουν να αποκτήσουν παιδί, κάποιες όμως δεν το καταφέρνουν ποτέ… Νιώθουν τεράστιο πόνο που δεν μπορούν να αποκτήσουν απογόνους. Παιδάκια τα οποία θα έχουν και θα τα αγκαλιάζουν καθημερινά. Βιώνουν την απώλεια αυτή πολύ έντονα. Κάποια ζευγάρια υιοθετούν παιδάκια και τα μεγαλώνουν σαν να ήταν δικά τους, κάποιοι άλλοι δεν έχουν την δυνατότητα να το κάνουν..
Άνθρωποι που για θέματα υγείας δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί, άνθρωποι που χάνουν τα παιδάκια τους στην γέννα και δεν τα γνωρίζουν ποτέ… Άνθρωποι που χάνουν τα παιδιά τους σε τροχαία ή από αρρώστιες… Ποιος είναι ο χειρότερος πόνος από το να χάνει κανείς το παιδί του;
Και όμως, υπάρχουν γονείς που δεν θα έπρεπε να τους δινόταν ο τίτλος του γονέα. Πώς μπορείς να αποκαλείσαι γονέας όταν σκοτώνεις τα παιδιά σου και όταν μετά από κόπο 9 μηνών καταφέρνεις να δημιουργήσεις μια καρδούλα; Όταν μεγαλώνεις και τα βλέπεις να ζουν και να μαθαίνουν τη ζωή; Ποιοι είμαστε εμείς που θα στερήσουμε τη ζωή κάποιου άλλου; Πόσο μάλλον με τέτοιον παρανοϊκό τρόπο. Με τι ψυχική δύναμη μπορεί κανείς να σκοτώσει εν ψυχρώ το ίδιο του το αίμα; Και κανείς να μην απολογείται για τίποτα…
Αυτή η τραγική ειρωνεία που μαστίζει τον πλανήτη, κάποια στιγμή πρέπει να λήξει. Το να σκοτώνει κανείς τα παιδιά του είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπράξει… Η σιωπή δεν είναι η λύση… Σε τέτοια γεγονότα χρειάζεται η δικαίωση απέναντι στις αθώες ψυχές που χάνονται άδικα, αλλά και η κατάλληλη τιμωρία στους δράστες του αποτρόπαιου εγκλήματος.
Πόση «αρρώστια» κουβαλάει ο πλανήτης μας; Πόση κακία; Και πόση βαναυσότητα; Η στέρηση μιας ζωής καταδικάζεται ποινικά. Η τραγική ειρωνεία που βιώνουν οι κοινωνίες μας σήμερα δεν θα λήξει σύντομα… Είναι άδικο κάποιοι να παίρνουν τον τίτλο του γονέα, ενώ δεν τον αξίζουν, και άλλοι άνθρωποι να περνούν τα πάνδεινα και να χρηματοδοτούν σε αγωγές φαρμάκων για να μπορούν και εκείνοι να αποκτήσουν ένα παιδί γερό και δυνατό να το δουν να μεγαλώνει.
Γιατί αυτή είναι η ευτυχία στη ζωή ενός «φυσιολογικού» ανθρώπου… Να μπορέσει να αποκτήσει παιδιά και να δημιουργήσει μια οικογένεια ευτυχισμένη και να δώσει στην κοινωνία ανθρώπους με ήθος και αξίες. Η παιδοκτονία πρέπει κάπου να σταματήσει και αυτό θα γίνει μόνο όταν θα βάλει ο καθένας το λιθαράκι του στην κοινωνία.
