Της Ρένας Δανατζή,
Είναι από τις σπάνιες στιγμές που οι λέξεις βαραίνουν πολύ· τόσο που δυσκολεύονται να βγουν. Δεν μπορούν με τίποτα να μπουν σε μία σειρά και οι σκέψεις κρύβονται από ντροπή. Η υπόθεση της Πάτρας είναι γνωστή κυριολεκτικά σε όλη τη χώρα και όχι μόνο. Ένα ζευγάρι που έχασε 3 παιδιά μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα 3 ετών. Λίγους μήνες μετά τον τελευταίο θάνατο, εκδίδεται ένταλμα σύλληψης για τη Ρούλα Πισπιρίγκου ως ύποπτη για το θάνατο της 9χρονης Τζωρτζίνας και ένα φρικιαστικό κουβάρι ξεκινά να ξετυλίγεται μπροστά μας. Αποφεύγοντας άτοπες εικασίες και τυφλές επιθέσεις, ξεκινάω να σημειώνω τα παράξενα, τα αχρείαστα και τα αδικαιολόγητα σύμφωνα με τη δική μου ματιά.
Παράξενο – πολύ παράξενο ήταν όταν αντίκρισα δύο γονείς που έχουν χάσει τρία παιδιά τόσο ξαφνικά – τόσο άδικα, να παραχωρούν τηλεοπτική συνέντευξη και να είναι τόσο ψύχραιμοι. Λεπτομερείς περιγραφές χωρίς στάλα δάκρυ, ψυχραιμία, και μία πραγματικά παράξενη ηρεμία και από τους δύο. Παράξενο, επίσης, το γεγονός ότι η Ρούλα είχε ενεργή ανάμειξη σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές που είχαν στη σκαλέτα τους το θέμα της Πάτρας. Πολύ ενεργή στις επάλξεις, λες και αγαπούσε το φακό. Παράξενο για μία μαμά που έχασε τα παιδιά της να ασχολείται με τον πατέρα τόσο έντονα, ακόμα και πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Αν ήταν καλός, αν ήταν κακός και πολλά άλλα ασυνάρτητα λες και το θέμα ήταν ο πατέρας και όχι ο χαμός των παιδιών. Ακόμη, παράξενη θεωρώ τη στάση του Μάνου, ο οποίος σε πολύ χαλαρό ύφος στήριξε τις κατηγορίες προς την πρώην σύζυγό του και με ύφος πασαρέλας και γυαλί ηλίου κατέθεσε τα όσα γνώριζε.
Στα αχρείαστα της υπόθεσης τώρα, πρώτα και πάνω απ’ όλα εντελώς αχρείαστος ήταν ο όχλος που συσσωρεύεται για να αποδοκιμάσει τη Ρούλα τον Μάνο και γενικά τον οποιονδήποτε κατηγορείται για οτιδήποτε. Πρέπει κάποτε να κατεβούμε από τα δέντρα και να καταλάβουμε – όσο δύσκολο κι αν είναι για κάποιους – πως τα κράτη έχουν οργάνωση και κανόνες. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε όπως θέλουμε. Εντελώς αχρείαστη και οριακά ανήθικη, είναι η στάση ορισμένων ΜΜΕ, τα οποία αναπαράγουν 24/7 video από τα νεκρά παιδιά και ανούσιες πληροφορίες του τύπου: «Ο Μάνος δήλωσε συμμετοχή σε reality», «Η Ρούλα έτρωγε σε ταβέρνα 3 μέρες μετά το θάνατο του παιδιού της» κτλ. Η ενημέρωση οφείλει να έχει όρια, να παραμένει εντός πλαισίων ηθικής και να μην χοροπηδάει επιδεικτικά επάνω σε υπολήψεις και πτώματα για λίγη τηλεθέαση παραπάνω.
Όσον αφορά τα αδικαιολόγητα, υπάρχει ένα τεράστιο και εντελώς αδικαιολόγητο πράγμα. Το γεγονός ότι κανένας δεν πήρε χαμπάρι ή ακόμα χειρότερα συγκάλυπτε μία γυναίκα, η οποία λογικά μιλώντας, είναι ψυχικά διαταραγμένη. Αυτός ο άντρας άφηνε κατ΄ επανάληψη έγκυο μία γυναίκα πλήρως εξαρτημένη από αυτόν. Όλοι όσοι έχουμε μακροχρόνιες σχέσεις, ξέρουμε καλά πως δεν είναι δυνατόν να μην ξέρεις ποιον άνθρωπο έχεις δίπλα σου.
Το ζήτημα έχει δύο σημαντικές προεκτάσεις: Η πρώτη είναι πως πρέπει να διαλευκανθεί πλήρως η υπόθεση αυτή: Ποιος σκότωσε τα 3 παιδιά, με ποιο κίνητρο, ποιος γνώριζε, ποιος υποψιαζόταν και δεν μίλησε, ποιος γνώριζε για την ψυχική κατάσταση της γυναίκας αυτής; Και φυσικά να αποδοθούν όλες οι κατηγορίες, μία προς μία.
Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει για μία ακόμα φορά, δυστυχώς, είναι πως δεν κάνουν όλοι για γονείς. Θα το λέω μέχρι να βγει η τελευταία μου ανάσα και δεν θα το μετανιώσω ποτέ. Κάποιοι είστε παντελώς ανίκανοι να κρατήσετε ένα παιδί στην αγκαλιά. Μπορεί να μην υπάρχει manual επιτυχημένου γονιού, υπάρχει όμως η ενσυναίσθηση. Και αν δεν θέλετε να ζήσουμε ξανά και ξανά υποθέσεις όπως αυτή της Πάτρας, να κοιτάξετε να την καλλιεργήσετε. Να πάρετε και μία έρημη ευθύνη στις πλάτες σας.
